Προχτές το βράδυ η μισή υφήλιος έβλεπε το Γιουβέντους-Ατλέτικο και συζήταγε το φοβερό χατ τρικ του Ρονάλντο. Εγώ πάλι έβλεπα τον Λαζόπουλο σε replay, προκειμένου να διαπιστώσω τι γραμμή θα παίξει απέναντι στον Τσίπρα -δεν θέλω σχόλια ότι αυτό είναι pathetic και τέτοια. Εννοείται ότι έγραψα στο FB τη γνώμη μου για το νέο Αλ Τσαντίρι -γιατί ένας που μια..
φορά είχε αφήσει κάτι χωρίς να το σχολιάσει, μετά αντιμετώπισε σοβαρά προβλήματα υγείας.
Ο καλός φίλος και άξιος συνάδελφος (στο Facebook) Γιάννης Ανδρουλιδάκης έκανε μια ανάρτηση στην οποία μεταξύ άλλων ανέφερε ότι αυτούς σαν τον Αλμπάνη που βλέπουν Λαζόπουλο την ώρα του Chapions Leaguε τους παραδίδει «στη χλεύη της ανθρωπότητας». Καμιά 150αριά επικρότησαν την ανάρτηση του Γιάννη, πράγμα που νομίζω ότι αποτυπώνει την γενική εκτίμηση για όσους δεν παρακολουθούν μπάλα.
Ο καθεδρικός της μπάλας
Ο Ουμπέρτο Έκο σε εκείνο το παλιό βιβλιαράκι «Η σημειολογία στην καθημερινή ζωή» έγραφε αν θυμάμαι καλά (πάνε και είκοσι πέντε χρόνια από τότε που το διάβασα), ότι ακόμα και πιο ακραίες επαναστατικές ομάδες που διέκοψαν θείες λειτουργίες εισβάλοντας σε καθεδρικούς ναούς, ουδέποτε διανοήθηκαν να διακόψουν ποδοσφαιρικό αγώνα για να προβάλουν τα αιτήματά τους. Ο «καθεδρικός» της μπάλας είναι το απόλυτο ιερό άβατο της εποχής μας. Αυτή είναι η ακαταμάχητη δύναμη του ποδοσφαίρου.
Μπάλα βλέπουν και οι δεξιοί και οι αριστεροί, και οι φτωχοί και οι πλούσιοι, οι σπουδαγμένοι και οι αγράμματοι. Παλιότερα δεν έβλεπαν τόσο οι γυναίκες, αλλά αυτό αλλάζει με ταχύτατους ρυθμούς. Μπάλα βλέπουν (ενίοτε φανατικά) ακόμα και αυτοί που θεωρούν το ποδόσφαιρο «όπιο του λαού».
Το περιθώριο του περιθωρίου
Όσοι λοιπόν δεν βλέπουμε μπάλα ανήκουμε σε ένα ιδιότυπο περιθώριο. Δεν είμαστε στο κανονικό underground περιθώριο το οποίο συγκροτεί την δικιά του κοινότητα και διεκδικεί την ορατότητά του στο κοινωνικό σύνολο. Αντιθέτως, όσοι δεν βλέπουμε μπάλα ούτε κοινότητα συγκροτούμε ούτε καμιά ορατότητα διεκδικούμε. Είμαστε απλώς οι αλλόκοτοι που δεν βρίσκουν το λόγο για να συζητήσουν το χατ τρικ του Ρονάλντο. Για την ακρίβεια, ορισμένοι δεν ξέραμε καν ότι την Τρίτη έπαιζε ο Ρονάλντο -αν το γνώριζε αυτό η «ανθρωπότητα» δεν θα μας «χλεύαζε» απλώς, αλλά θα μας πλάκωνε στα χαστούκια.
Στην πραγματικότητα εμείς που δεν βλέπουμε μπάλα, είμαστε το περιθώριο του περιθωρίου.
Οι τελευταίοι αιρετικοί
Ίσως πάλι να είμαστε οι τελευταίοι αιρετικοί. Αν ακολουθήσουμε τη σκέψη του Ουμπέρτο Έκο και θεωρήσουμε τους «καθεδρικούς» της μπάλας τα απόλυτα ιερά άβατα της εποχής μας, τότε εμείς δεν είμαστε παρά οι αρνητές της σύγχρονης «εκκλησίας. Ανυπόφορα ασεβείς και ασυγχώρητα αμαρτωλοί. Μερικοί από εμάς «σπάνε» από την πίεση της κοινωνίας και ασπάζονται τη «θρησκεία» -πρέπει βέβαια να δώσουν εξετάσεις στα άπαντα του Sportdog για να αποδείξουν την ειλικρινή μεταμέλεια τους. Άλλοι πάλι το βαριόμαστε τόσο το τόπι που είμαστε διατεθειμένοι να υπομείνουμε τη «χλεύη της ανθρωπότητας». Μόνη μας ελπίδα να βρεθεί ο νέος Βολταίρος που θα κηρύξει την ανοχή σε όσους δεν βλέπουν μπάλα. Γνώμη μου πάντα.
- το κείμενο του Γιάννη Αλμπάνη είναι από το newpost.gr
