Έξι μήνες είναι σήμερα. Έξι μήνες από τη μέρα που ο Ζακ Κωστόπουλος άφησε την τελευταία του πνοή δυο βήματα απ’ την Ομόνοια. Θύμα αδιανόητης βίας, θύμα λυντσαρίσματος, θύμα νοικοκυραίων της κακιάς συμφοράς. Τον κλώτσαγαν στο κεφάλι, ενώ ήταν πεσμένος στο πάτωμα. Τον κλώτσαγαν στο κεφάλι, ενώ ήταν πεσμένος στο πάτωμα. Τον
κλώτσαγαν στο κεφάλι, ενώ ήταν πεσμένος στο πάτωμα…
Κι αυτό είναι παιδιά, δεν υπάρχει τίποτε άλλο. Αυτό θα μπορούσα να γράφω μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία κι αυτή είναι η ουσία της υπόθεσης και αυτό απαντώ σε όλους τους μαλάκες, σε όλα τα τέρατα, σε όλα τα γελοία υποκείμενα που αρχίζουν κάποια στιγμή τα «ναι μεν, αλλά». Ναι, τον κλώτσαγαν στο κεφάλι, ενώ ήταν πεσμένος στο πάτωμα, μέσα σε σπασμένα γυαλιά.
Με τα λόγια του Φ.Κ. που ήταν αυτόπτης μάρτυς κι έτρεξε να σταματήσει τη σφαγή:
«Με το που πλησιάζει στη βιτρίνα, μου φαίνεται πρώτος ο άλλος, όχι ο ιδιοκτήτης, ο άλλος με το άσπρο πουκάμισο, χώνει μία κλωτσιά και του σπάει το εναπομείναν τζάμι πάνω στο κεφάλι. Το παιδί προσπαθεί να βγει κι εκεί πέρα αρχίζει η κλωτσοπατινάδα, που εγώ σοκαρίστηκα τελείως, και τα ‘χασα για λίγο. Και με το που βλέπω ότι συνεχίζεται η κλωτσοπατινάδα, πήγα μπροστά και όρμηξα, “ρε παιδιά τι έγινε, τον έπιασες, τον γάμ...”. Πετάγεται ο ιδιοκτήτης, μου λέει “κι εμένα με γάμ....”. Του λέω “ποιος είσαι εσύ;” Κι εκεί πέρα μου λέει,“ο ιδιοκτήτης”.
Tου λέω: “Ωραία, τόνε γ@@@σες κι εσύ, μέσα στο αίμα είναι... κάτω. Πεσμένος. Θα τόνε σκοτώσεις; Πάτε καλά, είσαστε ζώα; Φύγετε από δω!»
Έξι μήνες είναι σήμερα. Και όλως τυχαίως πέφτει πάνω στην Παγκόσμια Ημέρα κατά του Ρατσισμού και των Φυλετικών Διακρίσεων. Και όπως σημειώνει σε άρθρο της η Γενική Γραμματέας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Μαρία Γιαννακάκη, η ρατσιστική βία στρέφεται κατά οποιουδήποτε προσώπου το οποίο μπορεί να θεωρηθεί «διαφορετικό», λόγω φυλής, χρώματος, θρησκείας, γενεαλογικών καταβολών, εθνικής ή εθνοτικής καταγωγής, σεξουαλικού προσανατολισμού, ταυτότητας ή χαρακτηριστικών φύλου, αναπηρίας. Εναντίον του δικού σου του παιδιού, μέσα στα αίματα, μέσα στα τζάμια τα σπασμένα, κλωτσιές στο κεφάλι, γιατί ήταν ο Ζακ, γιατί ήταν «διαφορετικός»…
Έξι μήνες είναι σήμερα. Κάποιοι κυκλοφορούν ελεύθεροι, κάποιοι είναι στον τάφο. Κάποιοι κρύβονται πίσω απ’ τα γραφεία τους και κάποιοι αρνούνται να δώσουν εντολές. Κάποιοι θυμούνται, κάποιοι ξεχνάνε. Η υπόθεση έχει πάρει το δρόμο της, ο Ζακ είναι στον τάφο, οι δικαστικές αρχές καλούνται να αποδώσουν δικαιοσύνη. Ο Ζακ είναι στον τάφο. Ένας νεκρός στην αγκαλιά, που έλεγε κι ο Σαββόπουλος. Αδύνατον να τον αναστήσεις ή να τον φορτωθείς.
Έξι μήνες είναι σήμερα. Έξι μήνες από ένα λιντσάρισμα που μας ανάγκασε όλους και όλες να τοποθετηθούμε, που μας ανάγκασε όλους και όλες να πάρουμε θέση. Γιατί δεν μπορείς πλέον να γυρνάς την πλάτη και να χώνεις το κεφάλι στην άμμο. Πρέπει να μιλήσεις, πρέπει να γράψεις, πρέπει να χειρονομήσεις. Ο μοναχικός θάνατος του Ζακ Κωστόπουλου μας έθεσε όλους και όλες προ των ευθυνών μας. Και χάραξε τη γραμμή στο χώμα. Από εδώ οι άνθρωποι και από εκεί τα κτήνη. Ή μ’ εμάς ή μ’ αυτούς!
Υ.Γ.: Αφορμή για τον τίτλο στο σημερινό κομμάτι μου έδωσε η αθάνατη μπαλάντα του Ντύλαν “The Lonesome Death of Hattie Carroll”. Με το ρεφρέν, να δίνει τον τόνο:
«Κι εσείς που διυλίζετε τον εξευτελισμό
και κριτικάρετε το φόβο
πάρτε το πανί απ’ το πρόσωπό σας
δεν είναι ώρα τώρα για τα δάκρυά σας»…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr