Τα «εγώ» που τσαλαπατάνε τη ζωή μας
- Έχει μεγάλη αξία να μπορεί κανείς να υπολογίζει στα
σοβαρά τον εαυτό του. Να έχει αυτοπεποίθηση. Αλλά να μην μπερδεύει τον
ίσκιο με το μπόι του.
- Και οι πολιτικοί μας έχουν, σε πολύ μεγάλο βαθμό, αυτό το ελάττωμα..
- Νομίζουν ότι είναι πιο σπουδαίοι από αυτούς που εκπροσωπούν.
- Νομίζουν
ότι μπορούν να λένε ό,τι θέλουν και ο όποιος αντίλογος αμέσως να τους
βάζει σε θέση όχι απλώς άμυνας αλλά να τους μετατρέπει σε νηστικές
ύαινες που είδαν τροφή να πλησιάζει μετά από βδομάδες ασιτίας. Έτσι
συμπεριφέρονται πολιτικοί-ενήλικες!
- Γιατί να ήταν παιδιά, να τους δικαιολογήσεις – και πάλι έως ενός σημείου!
- Οι
πολιτικοί του πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ-δυνατού (για το «ενωμένο» διατηρώ
μερικές αμφιβολίες γιατί στα δύσκολα φαίνεται αν «κρατάνε» οι ενώσεις)
είναι μια τέτοια περίπτωση. Μπερδεύουν το μπόι τους με τη σκιά, του
πατέρα της η Φώφη, και του Ανδρέα οι υπόλοιποι.
- Διάφοροι
τύπου: Λοβέρδος, Διαμαντοπούλου, Βενιζέλος, Σημίτης είναι case study
για την ανάπτυξη ενός εγωιστικού μοντέλου στην άσκηση πολιτικής και
εξουσίας (όταν την είχαν). Ένας εγωισμός που ακόμη και σήμερα – που όλοι
αυτοί είναι στα αζήτητα της εξουσίας – συντηρείται από στρατούς
ευνοημένων ή απλώς συμπαθούντων δημοσιογράφων.
- Αυτού
του τύπου τα τεράστια «εγώ» δεν μπορούν να χωνέψουν ότι έχασαν την
εξουσία, ειδικά από τον Τσίπρα, δεν μπορούν να διανοηθούν ότι τα έργα
και οι ημέρες τους μπορεί να μπουν στο στόχαστρο της δικαιοσύνης, δεν
μπορούν να συγχωρήσουν τελικά τον ίδιο τον λαό που τους γύρισε την πλάτη
γι’ αυτή του την απόφαση.
- Γι’ αυτό νομίζω, ότι ενώ θεωρητικά –
ιδεολογικώς είναι σοσιαλιστές, κεντρώοι (μάι ας, αλλά ας κάνουμε μια
υπόθεση εργασίας) προκειμένου να τιμωρήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ που τους στέρησε
την κινητήριο δύναμη, την τρόμπα που φούσκωνε τον εγωισμό τους, την
εξουσία προτιμάνε να συμμαχήσουν ακόμη και με τον διάβολο.
- Διάβολος
στην προκειμένη περίπτωση και στο δικό μου μυαλό είναι οι ακροδεξιοί
που λυμαίνονται το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Αυτοί που είναι πιο
επικίνδυνοι από τους χρυσαυγίτες γιατί πιστεύουν τα ίδια πράγματα αλλά
έχουν άλλο περιτύλιγμα. Ξεπλένουν τον νεοναζισμό και τις πρακτικές τους
με περίσσιο κυνισμό, θράσος και ξεδιαντροπιά.
- Αυτά παθαίνουν τα «εγώ» όταν ξεφουσκώνουν.
Κάνουν έναν ενοχλητικό θόρυβο. Μου θυμίζουν τα κόλπα που κάναμε στην
τάξη με μπαλόνια. Αφήναμε τον αέρα να βγαίνει πιέζοντας με τα δάχτυλα το
στόμιο. Ο ήχος άλλοτε θύμιζε πίπιζα, στριγγλιστός, κι άλλοτε … πιο μπάσος. Θύμιζε δυνατή πορδή!
- Το
πιο δύσκολο στην πολιτική, αν θέλει να είναι χρήσιμη στους πολίτες κι
όχι να λειτουργεί σαν τρόμπα που φουσκώνει τα εγώ των πολιτικών, είναι
να σκέφτεσαι και λιγάκι μπροστά. Να σκέφτεσαι και λίγο τους
άλλους. Και σίγουρα να μην μπεδεύεις το μπόι σου με τη σκιά σου – πολύ
δε περισσότερο με τις σκιές άλλων!
Γιάννης Καφάτος / viewtag
