των λαϊκών στρωμάτων μόνο με περίοδο πολέμου μπορεί να συγκριθεί.
Η συνδικαλιστική ηγεσία όμως -όλων των αποχρώσεων και σε όλα τα επίπεδα δράσης- ήταν αλλού. Η μείωση μισθών και ημερομισθίων και η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων πέρασαν μέσα σε μια νύχτα χωρίς αντιδράσεις. Εκτός από μερικές ανακοινώσεις διαμαρτυρίας και κάποιες απειλές για προσφυγή στη Δικαιοσύνη.
Το συνδικαλιστικό κίνημα της Μεταπολίτευσης εξέπνευσε, τυπικά, στην εποχή των μνημονίων. Ηταν το πρώτο που παραδόθηκε στις διαθέσεις των δανειστών πριν οι εκάστοτε κυβερνήσεις -με τη θέλησή τους ή χωρίς αυτήν- προχωρήσουν σε μνημονιακά μέτρα.
Στην πραγματικότητα αυτό το κίνημα είχε χρεοκοπήσει πολύ πριν από τα μνημόνια. Οταν στήριξε κυβερνητικές αντιλαϊκές πολιτικές. Οταν αποδέχθηκε και χρησιμοποίησε τα προνόμια που του πρόσφεραν οι διάφορες εξουσίες. Οταν μετασχηματίστηκε σε μια συνδικαλιστική κάστα σε όλα τα επίπεδα.
Για την ακρίβεια, σε μια συνδικαλιστική γραφειοκρατία μακριά από τους εργαζομένους, στην οποία το ωθούσαν κυβερνητικές πολιτικές, συνδικαλιστικοί νόμοι και εργοδοτικά συμφέροντα. Οταν στις γραμμές του κυριάρχησαν ο ακραίος κομματισμός, η στείρα παραταξιοποίηση, η ουσιαστική διάσπαση και οι «εργατοπατέρες».
Αυτό το συνδικαλιστικό κίνημα -δηλαδή ο εκφυλισμός των άλλοτε ισχυρών και μαζικών συνδικαλιστικών οργανώσεων-, που βρισκόταν σε λήθαργο στην εποχή των μνημονίων, ξαφνικά ξύπνησε για να παίξει μάλλον την τελευταία πράξη του δράματος.
Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών δεν περιποιούν τιμή σε κανέναν από τους πρωταγωνιστές. Ούτε σε αυτούς που μένουν σε απόσταση και παρακολουθούν. Αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Το χειρότερο αφορά το γεγονός πως, αν αυτή η κατάσταση συνεχιστεί, το κύκνειο άσμα του εργατικού συνδικαλισμού, και τυπικά, δεν θα αργήσει να ακουστεί.
Οσο για τα ιμάτιά του, που ορισμένοι τα θεωρούν πλούσια και γρονθοκοπούνται για να τα διαμοιράσουν, είναι κουρέλια. Το αποδεικνύει το γεγονός ότι σε όλα αυτά οι εργαζόμενοι είναι απόντες και προφανώς βαθιά απογοητευμένοι.
ΕΦ.ΣΥΝ.