Το καταραμένο μπλουζ του Παύλου Πολάκη
Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Κανονικά της κυβέρνησης αυτή την εβδομάδα, έπρεπε να γεννάνε και τα κοκόρια της. Πρώτον, τσούρνεψε δυο στελέχη του ΚΙΝΑΛ, ρίχνοντας ακόμη μια αγκωνιά στα πλευρά της δόλιας της Φώφης. Δεύτερον, έκλεισε το θέμα με τα κόκκινα δάνεια, παρά τη γκρίνια και τη μύρλα των τραπεζιτών. Τρίτο και φαρμακερό, επιδοτούνται τα ενοίκια, με κανονικά λεφτά όχι..
πέτσινα, για μισό εκατομμύριο κόσμο. Για μισό εκατομμύριο κόσμο και βάλε. Ναι, κανονικά θα έπρεπε να γεννάνε και τα κοκόρια της κυβέρνησης. Αντί να προκύψουν όμως τα αυγουλάκια της ανάπτυξης, προέκυψαν οι κουτσουλιές του Πολάκη…
Και εδώ είναι που σκάει μύτη εκείνος ο συμμαθητής από το Γυμνάσιο που έγλειφε όλους ανεξαιρέτως τους καθηγητές (ανεξαιρέτως!) και αρχίζει τους πανηγυρισμούς, ότι ορίστε παιδιά, ούτε καν ο κάφρος ο Ξανθάκης δεν άντεξε και την έπεσε στον κουζουλό από την Κρήτη. Γκρεμίστηκε και το έσχατο κάστρο της χυδαιολογίας, πέθανε η ψευτομαγκιά, τέλος οριστικό στους βρομόστομους, επιστρέφουν στην πατρίδα μας η λογική και η ορθότης, θα ξαναζήσουμε τον Χρυσό Αιώνα, τον ξεφορτωνόμαστε τον αγριάνθρωπο που έπρεπε να είναι σε κλουβί και όχι σε υπουργείο και να του πετάει ο κόσμος φυστίκια. Αμήν Παναγία μου. Αμήν και πάω ν’ ανάψω μια λαμπάδα ίσαμε το μπόι του Άδωνι. Της Σπυράκη, έστω!
Μάλιστα, νομίζω ότι από κάπου τον ακούω αυτόν τον βλάκα τον συμμαθητή και τον διάβασα κιόλας έχω την εντύπωση σε ουκ ολίγες αναλύσεις αυτές τις μέρες. Ιδίως σε free press, μιας και οι σχολιογράφοι τους είναι σαφώς πιο πολιτισμένοι και πιο εκλεπτυσμένοι και πιο Ευρωπαίοι και δεν μυρίζουν ποτέ ποδαρίλα. Και όπως τους διάβαζα, θυμήθηκα κάτι που είχε πει μια φορά κι έναν καιρό ο μεγαλύτερος γάτος που γνώρισα ποτέ στη ζωή μου. Μια φορά κι έναν καιρό, ο Σεραφείμ Φυντανίδης είχε μιλήσει στο περιοδικό «01», είχε μιλήσει επί παντός του επιστητού, και φυσικά τον είχανε ρωτήσει και για την παρουσία του Θέμου Αναστασιάδη στην «Ελευθεροτυπία», μια παρουσία που είχε εκείνη την εποχή ξεσηκώσει έντονες αντιδράσεις (βλέπε απόπειρα γιαουρτώματος από παλιούς Ρηγάδες) και διαμαρτυρίες. Και είχε απαντήσει ο Σερ εν τη απεράντω σοφία του:
«Ας πούμε ότι ο Θέμος είναι ο παστουρμάς μας»!
Προλαμβάνοντας τον πανύβλακα συμμαθητή που πάει να ξαναβγάλει μουρίτσα, θα ήθελα να υπογραμμίσω ότι δεν συγκρίνω ανθρώπους αλλά καταστάσεις. Και να προσθέσω ότι δεν είμαι από αυτούς που θεωρούν προπατορικό αμάρτημα την αθυροστομία. Αντιθέτως, πιστεύω ότι μερικές φορές είναι απολύτως απαραίτητη. Και ψυχοδηλωτική επίσης, καθώς αποκαλύπτει τον αληθινό χαρακτήρα του καθενός. Στο γαμωσταυρίδι είναι που φαίνεται το πραγματικό ποιόν του ανθρώπου, όχι στις κομψευόμενες εκφράσεις, στις τσιριμόνιες, στα «σεις» και στα «σας»…
Οπότε, δεν θα κάτσω να κλάψω για τη γλώσσα ή το ύφος του Πολάκη. Περισσότερο, πολύ περισσότερο με πειράζουν η σιδερωμένη γλώσσα και το ατσαλάκωτο ύφος κάποιων μεγαλόσχημων που τρώνε καταδίκες τρία, πέντε, δέκα, δεκατρία χρόνια. Με αναστολή βεβαίως, μιας και η Δικαιοσύνη θεωρεί υποχρέωσή της να ισοπεδώνει την καθαρίστρια με τη γαλότσα και όχι τον καρχαρία με τη γραβάτα. Ας αφήσουμε λοιπόν τον τρόπο του Πολάκη στην ησυχία του κι ας πάμε στο ψητό:
Στο γεγονός δηλαδή ότι την πάτησε την πεπονόφλουδα και μπήκε μέχρι το λαιμό σε έναν επικοινωνιακό πόλεμο που έπρεπε από την αρχή να αγνοήσει. Ένδειξη ακραίας πολιτικής αφέλειας είναι αυτό και το επισήμανε κι ο Τσίπρας στην παρουσίαση των νέων υπουργών και υφυπουργών.
Δεν είναι όμως ένδειξη ούτε βρωμιάς ούτε αλητείας και ας το κρατήσουμε παρακαλώ στα υπόψιν. Ας το σημειώσουμε, ως την ώρα που η Νέα Δημοκρατία θα ανακαλύψει κάποια πολύ πιο χειροπιαστή κατηγορία από το «η κυβέρνηση αύξησε τη φαρμακευτική δαπάνη». Ως τότε, η υπόθεση Πολάκη θα παραμείνει απλώς ένα στόρι για μικρά παιδιά και για δημοσιογράφους που γουστάρουν να πουλάνε μούρη σε κάθε δυνατή ευκαιρία.
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost με τον τίτλο «Το καταραμένο μπλουζ του Παύλου Πολάκη»
Κανονικά της κυβέρνησης αυτή την εβδομάδα, έπρεπε να γεννάνε και τα κοκόρια της. Πρώτον, τσούρνεψε δυο στελέχη του ΚΙΝΑΛ, ρίχνοντας ακόμη μια αγκωνιά στα πλευρά της δόλιας της Φώφης. Δεύτερον, έκλεισε το θέμα με τα κόκκινα δάνεια, παρά τη γκρίνια και τη μύρλα των τραπεζιτών. Τρίτο και φαρμακερό, επιδοτούνται τα ενοίκια, με κανονικά λεφτά όχι..
πέτσινα, για μισό εκατομμύριο κόσμο. Για μισό εκατομμύριο κόσμο και βάλε. Ναι, κανονικά θα έπρεπε να γεννάνε και τα κοκόρια της κυβέρνησης. Αντί να προκύψουν όμως τα αυγουλάκια της ανάπτυξης, προέκυψαν οι κουτσουλιές του Πολάκη…
Και εδώ είναι που σκάει μύτη εκείνος ο συμμαθητής από το Γυμνάσιο που έγλειφε όλους ανεξαιρέτως τους καθηγητές (ανεξαιρέτως!) και αρχίζει τους πανηγυρισμούς, ότι ορίστε παιδιά, ούτε καν ο κάφρος ο Ξανθάκης δεν άντεξε και την έπεσε στον κουζουλό από την Κρήτη. Γκρεμίστηκε και το έσχατο κάστρο της χυδαιολογίας, πέθανε η ψευτομαγκιά, τέλος οριστικό στους βρομόστομους, επιστρέφουν στην πατρίδα μας η λογική και η ορθότης, θα ξαναζήσουμε τον Χρυσό Αιώνα, τον ξεφορτωνόμαστε τον αγριάνθρωπο που έπρεπε να είναι σε κλουβί και όχι σε υπουργείο και να του πετάει ο κόσμος φυστίκια. Αμήν Παναγία μου. Αμήν και πάω ν’ ανάψω μια λαμπάδα ίσαμε το μπόι του Άδωνι. Της Σπυράκη, έστω!
Μάλιστα, νομίζω ότι από κάπου τον ακούω αυτόν τον βλάκα τον συμμαθητή και τον διάβασα κιόλας έχω την εντύπωση σε ουκ ολίγες αναλύσεις αυτές τις μέρες. Ιδίως σε free press, μιας και οι σχολιογράφοι τους είναι σαφώς πιο πολιτισμένοι και πιο εκλεπτυσμένοι και πιο Ευρωπαίοι και δεν μυρίζουν ποτέ ποδαρίλα. Και όπως τους διάβαζα, θυμήθηκα κάτι που είχε πει μια φορά κι έναν καιρό ο μεγαλύτερος γάτος που γνώρισα ποτέ στη ζωή μου. Μια φορά κι έναν καιρό, ο Σεραφείμ Φυντανίδης είχε μιλήσει στο περιοδικό «01», είχε μιλήσει επί παντός του επιστητού, και φυσικά τον είχανε ρωτήσει και για την παρουσία του Θέμου Αναστασιάδη στην «Ελευθεροτυπία», μια παρουσία που είχε εκείνη την εποχή ξεσηκώσει έντονες αντιδράσεις (βλέπε απόπειρα γιαουρτώματος από παλιούς Ρηγάδες) και διαμαρτυρίες. Και είχε απαντήσει ο Σερ εν τη απεράντω σοφία του:
«Ας πούμε ότι ο Θέμος είναι ο παστουρμάς μας»!
Προλαμβάνοντας τον πανύβλακα συμμαθητή που πάει να ξαναβγάλει μουρίτσα, θα ήθελα να υπογραμμίσω ότι δεν συγκρίνω ανθρώπους αλλά καταστάσεις. Και να προσθέσω ότι δεν είμαι από αυτούς που θεωρούν προπατορικό αμάρτημα την αθυροστομία. Αντιθέτως, πιστεύω ότι μερικές φορές είναι απολύτως απαραίτητη. Και ψυχοδηλωτική επίσης, καθώς αποκαλύπτει τον αληθινό χαρακτήρα του καθενός. Στο γαμωσταυρίδι είναι που φαίνεται το πραγματικό ποιόν του ανθρώπου, όχι στις κομψευόμενες εκφράσεις, στις τσιριμόνιες, στα «σεις» και στα «σας»…
Οπότε, δεν θα κάτσω να κλάψω για τη γλώσσα ή το ύφος του Πολάκη. Περισσότερο, πολύ περισσότερο με πειράζουν η σιδερωμένη γλώσσα και το ατσαλάκωτο ύφος κάποιων μεγαλόσχημων που τρώνε καταδίκες τρία, πέντε, δέκα, δεκατρία χρόνια. Με αναστολή βεβαίως, μιας και η Δικαιοσύνη θεωρεί υποχρέωσή της να ισοπεδώνει την καθαρίστρια με τη γαλότσα και όχι τον καρχαρία με τη γραβάτα. Ας αφήσουμε λοιπόν τον τρόπο του Πολάκη στην ησυχία του κι ας πάμε στο ψητό:
Στο γεγονός δηλαδή ότι την πάτησε την πεπονόφλουδα και μπήκε μέχρι το λαιμό σε έναν επικοινωνιακό πόλεμο που έπρεπε από την αρχή να αγνοήσει. Ένδειξη ακραίας πολιτικής αφέλειας είναι αυτό και το επισήμανε κι ο Τσίπρας στην παρουσίαση των νέων υπουργών και υφυπουργών.
Δεν είναι όμως ένδειξη ούτε βρωμιάς ούτε αλητείας και ας το κρατήσουμε παρακαλώ στα υπόψιν. Ας το σημειώσουμε, ως την ώρα που η Νέα Δημοκρατία θα ανακαλύψει κάποια πολύ πιο χειροπιαστή κατηγορία από το «η κυβέρνηση αύξησε τη φαρμακευτική δαπάνη». Ως τότε, η υπόθεση Πολάκη θα παραμείνει απλώς ένα στόρι για μικρά παιδιά και για δημοσιογράφους που γουστάρουν να πουλάνε μούρη σε κάθε δυνατή ευκαιρία.
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost με τον τίτλο «Το καταραμένο μπλουζ του Παύλου Πολάκη»
