Το
στόρι είναι πάνω κάτω γνωστό. Ουρές σχηματίστηκαν έξω από το
βιβλιοπωλείο της Εκδοτικής Αθηνών το περασμένο Σάββατο, από κόσμο που
περίμενε υπομονετικά να μπει στον κόπο ο Ντάνος να υπογράψει το βιβλίο
του. Ο οποίος Ντάνος είναι ένας ήρωας της μικρής οθόνης (και
της πολύ μικρής λόγω Ινσταγκραμ), που μπήκε στις ζωές μας λόγω Survivor
και συνέχισε την ένδοξη
πορεία του στο σήριαλ «Τατουάζ». Τώρα τον βρίσκουμε και στο χώρο του βιβλίου, με ένα πόνημα που φιλοξενεί την προσωπική του φιλοσοφία για τη ζωή, τις απόψεις του, τις εμπειρίες του, όλα όσα τέλος πάντων συγκροτούν αυτή την περσόνα που φέρει το προσωνύμιο Ντάνος. Στην Εκδοτική Αθηνών οι ουρές, στη Σόλωνος, στον πάλαι ποτέ δρόμο του βιβλίου…
Πράγμα το οποίο θα μπορούσε να περάσει ως μία ακόμη έκφραση της ποπ κουλτούρας και των παραφυάδων της, αν δεν μας έπιανε ξανά ιερή αγανάκτηση για το πώς μπόρεσε ένας κατά δική ομολογία ημιεγγράματος τύπος (έχει διαβάσει μόλις οκτώ βιβλία) να εκτεθεί στον γραπτό λόγο. Και με ολόκληρη πραγματεία παρακαλώ, εκατόν εξήντα σελίδες, όχι κάνα φυλλάδιο της κακιάς ώρας από αυτά που μοιράζουν οι εκκλησιαστικές οργανώσεις. Ο Ντάνος, το παιδί για όλες τις δουλειές από τη Σκιάθο, τόλμησε να αποκαλυφθεί στον ίδιο στίβο με τον συντοπίτη του Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη. Και δεν κοκκίνισε διόλου!
Και κάπως έτσι αποδεικνύεται για μία ακόμη φορά πόσο κακό έχουν κάνει στον ψυχισμό του Έλληνα και της Ελληνίδας τα δύο Νόμπελ λογοτεχνίας που κατέκτησε η χώρα. Διότι η κάθε πατάτα και η κάθε μπάμια, αντί να εκτιμάται στις πραγματικές της διαστάσεις γίνεται αντικείμενο εθνικής υστερίας και πατριωτικής οργής;. Πως τολμάς εσύ, ένας μπρατσαράς της τηλεόρασης που ίσα ίσα μπορείς να γράψεις το ονομά σου, να κυκλοφορείς βιβλίο; Βιβλίο με τις σκέψεις σου κιόλας, αν έχεις Θεό! Βιβλίο σαν αυτά που εμφανίζονται στα βιβλιοπωλεία με τις υπογραφές του Γιώργου Σεφέρη και του Οδυσσέα Ελύτη. Ένας παρίας ρε φίλε, στο στερέωμα των πατρικίων. Πού είναι ένας αγανακτισμένος, πού είναι ένας τολμηρός να του αστράψει ένα χαστούκι σαν εκείνο της αλησμόνητης Αναστασίας Αθήνη Τσούνη στη Δήμητρα Λιάνη;
Προσωπικώς πάντως, λέω να αποφύγω τον καυγά και τα αίματα και να δεχθώ τις ουρές στην Εκδοτική Αθηνών ως μία μοντέρνα έκφραση του φαινομένου σελέμπριτι. Μια αθώα μάλιστα έκφραση, αθωότατη, καθώς δεν αφορούσε σε τίποτε παραπάνω από μια αφιέρωση, άντε και σε μια πόζα για τα social media. Εκεί που τα καταφέρνει μια χαρά το γατί ο Ντάνος, κάτι παραπάνω από μια χαρά. Αρκούντως εύγλωττος και εύστροφος ήταν ο άνθρωπος για να τα βγάλει πέρα με τους αδυσώπητους ανταγωνιστές του στο Survivor, σιγά μην κώλωνε με κάτι δόλια πλάσματα που λαχταρούσαν να βρεθούν κοντά στη δόξα μια στιγμή…
Εντάξει είναι και το φαινόμενο Lady Gaga στη μέση. Που πάει ο αστέρας στο μπαρ για ποτάκι και πέφτει πάνω στην άσημη τραγουδίστρια και εκτιμάει το ταλέντο της και την μεταμορφώνει σε ταλέντο πρώτης γραμμής. Γιατί όχι σου λέει η άλλη ή ο άλλος, να μην εκτιμήσει κι ο Ντάνος εμένα και να δώσει μια σύσταση στις γνωριμίες του τις υψηλές; Γιατί να μην του κάνω εντύπωση; Γιατί να μην τον θαμπώσω; Κάτσε να στηθώ στην ουρά, ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί να είναι η τυχερή μου μέρα.
Πρωί πρωί, μέσα στο κρύο, με την Ωκεανίδα να δαγκώνει την Αθήνα. Για μια κουβέντα και μια πόζα και λίγα δευτερόλεπτα πλάι στο είδωλο. Ο Σεφέρης θα έλεγε ότι στα σκοτεινά προχωρούμε. Ο Ελύτης, πάλι, που ήταν πιο αλέγρος, νομίζω ότι θα έσκαγε στα γέλια. Και θα κερνούσε καφέ!
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr
πορεία του στο σήριαλ «Τατουάζ». Τώρα τον βρίσκουμε και στο χώρο του βιβλίου, με ένα πόνημα που φιλοξενεί την προσωπική του φιλοσοφία για τη ζωή, τις απόψεις του, τις εμπειρίες του, όλα όσα τέλος πάντων συγκροτούν αυτή την περσόνα που φέρει το προσωνύμιο Ντάνος. Στην Εκδοτική Αθηνών οι ουρές, στη Σόλωνος, στον πάλαι ποτέ δρόμο του βιβλίου…
Πράγμα το οποίο θα μπορούσε να περάσει ως μία ακόμη έκφραση της ποπ κουλτούρας και των παραφυάδων της, αν δεν μας έπιανε ξανά ιερή αγανάκτηση για το πώς μπόρεσε ένας κατά δική ομολογία ημιεγγράματος τύπος (έχει διαβάσει μόλις οκτώ βιβλία) να εκτεθεί στον γραπτό λόγο. Και με ολόκληρη πραγματεία παρακαλώ, εκατόν εξήντα σελίδες, όχι κάνα φυλλάδιο της κακιάς ώρας από αυτά που μοιράζουν οι εκκλησιαστικές οργανώσεις. Ο Ντάνος, το παιδί για όλες τις δουλειές από τη Σκιάθο, τόλμησε να αποκαλυφθεί στον ίδιο στίβο με τον συντοπίτη του Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη. Και δεν κοκκίνισε διόλου!
Και κάπως έτσι αποδεικνύεται για μία ακόμη φορά πόσο κακό έχουν κάνει στον ψυχισμό του Έλληνα και της Ελληνίδας τα δύο Νόμπελ λογοτεχνίας που κατέκτησε η χώρα. Διότι η κάθε πατάτα και η κάθε μπάμια, αντί να εκτιμάται στις πραγματικές της διαστάσεις γίνεται αντικείμενο εθνικής υστερίας και πατριωτικής οργής;. Πως τολμάς εσύ, ένας μπρατσαράς της τηλεόρασης που ίσα ίσα μπορείς να γράψεις το ονομά σου, να κυκλοφορείς βιβλίο; Βιβλίο με τις σκέψεις σου κιόλας, αν έχεις Θεό! Βιβλίο σαν αυτά που εμφανίζονται στα βιβλιοπωλεία με τις υπογραφές του Γιώργου Σεφέρη και του Οδυσσέα Ελύτη. Ένας παρίας ρε φίλε, στο στερέωμα των πατρικίων. Πού είναι ένας αγανακτισμένος, πού είναι ένας τολμηρός να του αστράψει ένα χαστούκι σαν εκείνο της αλησμόνητης Αναστασίας Αθήνη Τσούνη στη Δήμητρα Λιάνη;
Προσωπικώς πάντως, λέω να αποφύγω τον καυγά και τα αίματα και να δεχθώ τις ουρές στην Εκδοτική Αθηνών ως μία μοντέρνα έκφραση του φαινομένου σελέμπριτι. Μια αθώα μάλιστα έκφραση, αθωότατη, καθώς δεν αφορούσε σε τίποτε παραπάνω από μια αφιέρωση, άντε και σε μια πόζα για τα social media. Εκεί που τα καταφέρνει μια χαρά το γατί ο Ντάνος, κάτι παραπάνω από μια χαρά. Αρκούντως εύγλωττος και εύστροφος ήταν ο άνθρωπος για να τα βγάλει πέρα με τους αδυσώπητους ανταγωνιστές του στο Survivor, σιγά μην κώλωνε με κάτι δόλια πλάσματα που λαχταρούσαν να βρεθούν κοντά στη δόξα μια στιγμή…
Εντάξει είναι και το φαινόμενο Lady Gaga στη μέση. Που πάει ο αστέρας στο μπαρ για ποτάκι και πέφτει πάνω στην άσημη τραγουδίστρια και εκτιμάει το ταλέντο της και την μεταμορφώνει σε ταλέντο πρώτης γραμμής. Γιατί όχι σου λέει η άλλη ή ο άλλος, να μην εκτιμήσει κι ο Ντάνος εμένα και να δώσει μια σύσταση στις γνωριμίες του τις υψηλές; Γιατί να μην του κάνω εντύπωση; Γιατί να μην τον θαμπώσω; Κάτσε να στηθώ στην ουρά, ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί να είναι η τυχερή μου μέρα.
Πρωί πρωί, μέσα στο κρύο, με την Ωκεανίδα να δαγκώνει την Αθήνα. Για μια κουβέντα και μια πόζα και λίγα δευτερόλεπτα πλάι στο είδωλο. Ο Σεφέρης θα έλεγε ότι στα σκοτεινά προχωρούμε. Ο Ελύτης, πάλι, που ήταν πιο αλέγρος, νομίζω ότι θα έσκαγε στα γέλια. Και θα κερνούσε καφέ!
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr
