Κάθομαι εγώ τώρα και διαβάζω το άρθρο του Γιώργου Καρελιά στο Protagon για το Μακεδονικό (πάντα διαβάζω τα κομμάτια των πρώην συναδέλφων από την «Ελευθεροτυπία»!), αλλού συμφωνώ, αλλού διαφωνώ, αλλού αναρωτιέμαι, νορμάλ καταστάσεις, δημοσιογράφοι είμαστε. Αλλά μου μένει μια φράση στο μυαλό, σαν την τσίχλα κολλάει, εκεί που γράφει..
ο Καρελιάς για το στόρι του επικοινωνιακού πολέμου και σημειώνει:
«Η αντιπολίτευση έχασε την μπάλα κάτω από τα πόδια της. Τα βίντεο με τις εκκλήσεις του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη υπέρ της λύσης με σύνθετη ονομασία έκαναν θραύση στο Διαδίκτυο».Μάλιστα, το βίντεο. Και δεν ήταν μόνο του, είχε κι άλλα με Ντόρα, με Σαμαρά, με όλα τα πρόσωπα της αξιωματικής αντιπολίτευσης που είχαν πάρει κάποτε στις πλάτες τους την
υπόθεση. Και δεν θα σας πω τώρα εγώ, αν το χειριστήκανε σωστά το θέμα ή αν μπουρδουκλωθήκανε χειρότερα από τον Αφρικανό εκ Ναούσης. Αλλού είναι το θέμα μας. Το θέμα μας είναι ότι τη σήμερον ημέρα εκατό πρωτοσέλιδα δεν κάνουν ένα βιντεάκι!
Έτσι είναι παλικάρια μου, έχουν αλλάξει οι εποχές. Μια φορά κι έναν καιρό, σκάγανε μύτη τα «Νέα» με το Νερό του Καματερού και κατουριότανε όλη η Ελλάδα. Τη σήμερον ημέρα, δεν πα’ να ανακοινώσουν οι εφημερίδες ότι πάτησε ο άνθρωπος στον Άρη και κάρφωσε στο χώμα σημαία του
Παναθηναϊκού; Άμα δεν παίξει το σχετικό βίντεο στο Γιουτούμπι, για να γίνει βιράλ, στα αζήτητα θα περάσει η είδηση…
Και βεβαίως μπορούμε τώρα να ξεκινήσουμε το αυτομαστίγωμα και να κλαίμε για μέρες για την κατάντια του πολύτιμου λειτουργήματός μας. Δεν είναι και τόσο κακή ιδέα και σε βολεύει καλύτερα κι απ’ το Ντεπόν. Αν θέλουμε, ωστόσο, να πάμε λίγο πιο μπροστά απ’ τον κώλο μας, καλόν
είναι να καταλάβουμε ότι η λύση είναι μία και μοναδική και την έχει τραγουδήσει ο Σαββόπουλος:
Πολλά ήταν τα ψέματα που είπαμε ως εδώ, ας πούμε και μια αλήθεια κι ας πέσει στο γιαλό!
Ναι, ας πούμε και μια αλήθεια, έτσι για αλλαγή. Γιατί ο αναγνώστης, ο θεατής, ο ακροατής δεν είναι πια το μαδημένο κοτόπουλο της μετεμφυλιακής Ελλάδας. Μορφωμένος είναι, ταξιδεμένος είναι, ξένες γλώσσες μιλάει. Και τις κάθε είδους αυθεντίες, τις γράφει εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Γιατί μπορεί να διαμορφώνει και μόνος του άποψη, μέσα από ένα σωρό
διαύλους.
Ας τον κοιτάξουμε λοιπόν στα μάτια τον ακροατή, τον θεατή, τον αναγνώστη και ας προσπαθήσουμε να μην τον υποτιμήσουμε. Μόνο έτσι δεν θα μας υποτιμήσει και αυτός. Κι αν τον σεβαστούμε, θα μας σεβαστεί. Κι αν του προσφέρουμε προστιθέμενη αξία για τον χρόνο του, θα μας ανταμείψει. Είμαστε έτοιμοι να προσπαθήσουμε ή θα το ρίξουμε για μια ακόμη φορά στην κλάψα;
- από τη στήλη Media Lab στην εφημερίδα Εθνος της Κυριακής (03 Φεβρουαρίου 2019)
