Για την ώρα πρέπει να συμφιλιωθούμε με την ιδέα ότι θα ζούμε με τα φαινόμενα ρευστότητας, συνεχών ανακατατάξεων, παράταιρων συνεργασιών και κρίσεων μεγάλης κλίμακας. Το τέλος της Ιστορίας δεν φαίνεται στον ορίζοντα.
Περίεργα πράγματα συμβαίνουν στην πολιτική. Πρώην υπουργός (Κοτζιάς) μηνύει πρώην υπουργό (Καμμένος), καταθέτει τα
απειλητικά μηνύματα που δέχτηκε και τον καθιστά υπεύθυνο για ό,τι συμβεί σ’ αυτόν και στα μέλη της οικογένειάς του. Ο συντάκτης των μηνυμάτων δηλώνει έτοιμος να προσκομίσει στη Δικαιοσύνη τα στοιχεία που ισχυρίζεται πως έχει εναντίον του αντιδίκου του, τον οποίο κατηγορεί για χρηματισμό από τον συνήθη ύποπτο για όποια συνωμοσία έχει γίνει στον πλανήτη τα τελευταία χρόνια (Σόρος).
Το ωραίο (τρόπος του λέγειν) στην υπόθεση είναι ότι όλα αυτά ξεκίνησαν την περίοδο που και οι δύο ήταν μέλη της κυβέρνησης! Ηταν σε γνώση του πρωθυπουργού; Αγνωστο. Εντυπωσιακό το γεγονός; Σίγουρα. Πρωτοφανές; Οχι. Καθαρά ελληνικό φαινόμενο; Ούτε. Δείτε τι γίνεται σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες όπου υπάρχουν κυβερνήσεις συνεργασίας αλλά και μονοκομματικές. Στη Βρετανία η πρωθυπουργός Μέι έχει χάσει πολλούς υπουργούς και έχει ηττηθεί σε κρίσιμες ψηφοφορίες στο Κοινοβούλιο για το Brexit. Ο αντίπαλός της Τζέρεμι Κόρμπιν αμφισβητείται από τους οπαδούς του Μπλερ και προχθές επτά βουλευτές ανακοίνωσαν τη δημιουργία πολιτικής κίνησης κατηγορώντας τον επικεφαλής των Εργατικών για ευρωσκεπτικισμό, αντισημιτισμό και αριστερό δογματισμό.
Ο παντοδύναμος Μακρόν έχει αναγκαστεί να αλλάξει τρεις υπουργούς του γιατί διαφώνησαν με επιλογές του και το αυτοκρατορικό στιλ διακυβέρνησης και πριν από λίγες μέρες 50 βουλευτές του κόμματός του καταψήφισαν μεγάλης σημασίας νομοσχέδιο. Στη Γερμανία οι Σοσιαλδημοκράτες διαφωνούν με τους εταίρους τους στην κυβέρνηση Χριστιανοκοινωνιστές, μια ισχυρή πτέρυγα του SPD ζητά από την ηγεσία να αποχωρήσει το κόμμα από τον μεγάλο συνασπισμό και η Μέρκελ προσπαθεί να κρατήσει ενωμένη την τρικομματική κυβέρνηση κάνοντας τον πυροσβέστη όποτε χρειάζεται και τον τροχονόμο όποτε επιβάλλεται. Στην Ισπανία κυβερνά το Σοσιαλιστικό Κόμμα, αν και διαθέτει μόνο 85 έδρες (350 είναι το σύνολο), με την ανοχή των Podemos και των αυτονομιστικών σχημάτων.
Η σχέση διαλύθηκε λόγω του «καταλανικού» και θα γίνουν εκλογές στις 21 Απριλίου. Στην Ιταλία βρίσκονται στην εξουσία δύο κόμματα τα οποία κάτω από κανονικές συνθήκες δεν θα μπορούσαν να συνυπάρξουν. Οι συγκρούσεις για σοβαρά και λιγότερο σοβαρά ζητήματα είναι πολλές. Τα Πέντε Αστέρια κάλεσαν τα μέλη τους να τοποθετηθούν στο ερώτημα αν πρέπει να παραπεμφθεί σε δίκη ο υπουργός Εσωτερικών Ματέο Σαλβίνι, δηλαδή ο αρχηγός του κόμματος (Λέγκα) με το οποίο συνεργάζονται!
Επειτα από σχετική ψηφοφορία που πραγματοποιήθηκε μέσω διαδικτύου η πλειοψηφία αποφάσισε ότι δεν πρέπει να παραπεμφθεί: το 59,05% των περίπου 52.000 μελών του κινήματος τάχθηκε υπέρ του Σαλβίνι (30.948 ψήφοι), ενώ το 40,95% κατά (21.469 ψήφοι).
Στην άλλη άκρη του Ατλαντικού είναι γνωστές οι περιπέτειες του Ντόναλντ Τραμπ με την αμερικανική Δικαιοσύνη. Σύμβουλοί του καταδικάζονται, συνεργάτες του παραπέμπονται σε δίκη, το κόμμα του είναι διχασμένο, Ρεπουμπλικανός υποψήφιος για την προεδρία στις επόμενες εκλογές τον αποκαλεί «καραγκιόζη», οι Δημοκρατικοί ψάχνουν τρόπους για να τον διώξουν από την προεδρία πριν εκπνεύσει η θητεία του και δεκαέξι Πολιτείες προσέφυγαν στη Δικαιοσύνη εναντίον της απόφασής του να κηρύξει κατάσταση έκτακτης ανάγκης προκειμένου να χρηματοδοτηθεί το τείχος στα σύνορα με το Μεξικό.
Είναι δύσκολο να εξαχθεί ένα συμπέρασμα που θα ερμηνεύει όλες τις παραπάνω περιπτώσεις. Οι αιτίες είναι πολλές. Η εποχή των μεγάλων και σταθερών πλειοψηφιών και των συμπαγών ιδεολογικά και πολιτικά κυβερνήσεων είναι πίσω μας. Ουδείς ξέρει αν θα επιστρέψουμε κάποτε σ’ αυτήν. Για την ώρα πρέπει να συμφιλιωθούμε με την ιδέα ότι θα ζούμε με τα φαινόμενα ρευστότητας, συνεχών ανακατατάξεων, παράταιρων συνεργασιών και κρίσεων μεγάλης κλίμακας. Το τέλος της Ιστορίας δεν φαίνεται στον ορίζοντα.
- από την ΕφΣυν
