Το ανύπαρκτο ΚΙΝ.ΑΛΛ. και οι τελευταίες απόπειρες πολιτικής επιβίωσης του Ευ. Βενιζέλου υπό το κράτος του φθόνου για τον Τσίπρα
Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
Άλλο «Προοδευτικός πόλος με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στον συντηρητικό πόλο», άλλο «Πλατιά προοδευτική συμμαχία στις ευρωεκλογές ενάντια στον εθνικισμό και τον νεοφιλελευθερισμό», και άλλο «συνεργασία της ριζοσπαστικής Αριστεράς με την Κεντροαριστερά»: Το πρώτο ακούγεται λογικό, ακόμα κι αν σημαίνει... όστις θέλει οπίσω μου ελθείν. Το δεύτερο φαντάζει δύσκολο, εφικτό ωστόσο, αφού πέραν της βούλησης Τσίπρα και
Μπούλμαν μεταφέρει τη συναίνεση των Ευρωπαίων σοσιαλδημοκρατών, πλην... Φώφης...
Το τρίτο («συνεργασία της ριζοσπαστικής Αριστεράς με την Κεντροαριστερά») ακούγεται εκτός τόπου και χρόνου, αφού είναι αμφίβολο εάν στο πολιτικό μας παρόν υπάρχουν, σαφώς οριοθετημένες, η «ριζοσπαστική αριστερά» και η «κεντροαριστερά»∙ ταυτοποιούμενες, μάλιστα, εντός του ΣΥΡΙΖΑ η πρώτη και, αυταπατώμενη εκκωφαντικά, εντός του ΚΙΝ.ΑΛΛ. η δεύτερη: ΚΙΝ.ΑΛΛ. δεν υπάρχει πια, κι αν έμεινε κάτι... λίγο από δαύτο, έμεινε χάρις στην σημασία που εξακολουθεί να του δίνει ο ΣΥΡΙΖΑ, σημασία αντιστρόφως ανάλογη του πολιτικού και αριθμητικού μεγέθους του και της υπαρξιακής του αξίας.
«Ποια ριζοσπαστική αριστερά και ποια κεντροαριστερά, ο Τσίπρας είναι η Αριστερά σήμερα*» έγραφα προ διμήνου, εννοώντας, βέβαια ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει καλύτερα απ’ τον καθέναν τη σύγχρονη ευρωπαϊκή Αριστερά. Και έγραφα ότι «αν ο Τσίπρας διέθετε τον κυνισμό του Ανδρέα και δεν έστρεφε ούτε το βλέμμα του προς το πολιτικά ανυπόστατο ΚΙΝ.ΑΛΛ. της Φώφης, θα είχε τον απόλυτο έλεγχο όχι μόνο της Αριστεράς, αλλά και της Κεντροαριστεράς»...
*******
Αλλά, ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να οριοθετείται ως η «ριζοσπαστική αριστερά» και το ΚΙΝ.ΑΛΛ. ως η «κεντροαριστερά», το σχήμα «συνεργασία της ριζοσπαστικής Αριστεράς με την Κεντροαριστερά», προεκλογικά τουλάχιστον, αποτελεί φενάκη: «Πριν από τις εκλογές δεν είναι εύκολο να γίνει διάλογος με το ΚΙΝ.ΑΛΛ. γιατί έχει επικρατήσει η άποψη Βενιζέλου για στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή για στρατηγική νίκη της Ν.Δ.», το εξηγεί ευγενικά ο Νίκος Φίλης σε ραδιοφωνική του συνέντευξη.
Όμως, θα υπάρχει ΚΙΝ.ΑΛΛ. μετά τις πολιτικές εκλογές, ιδιαίτερα εάν γίνουν τον Οκτώβριο και όχι τον Μάιο;
Προσωπικά, πριν ακόμα αποχωρήσει η ΔΗ.ΜΑΡ. από το ΚΙΝ.ΑΛΛ. και πριν
διαλυθούν οι κοινοβουλευτικές ομάδες του Ποταμιού και των ΑΝ.ΕΛΛ.,
έγραφα* ότι τρία κόμματα (ΑΝ.ΕΛΛ., Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ) δεν έχουν κανέναν
ουσιαστικό λόγο ύπαρξης. Τα δύο πρώτα, επειδή συγκροτήθηκαν - για
διαφορετικούς λόγους το καθένα - με ημερομηνία λήξεως την ημερομηνία
εξόδου απ’ τα Μνημόνια, το δε τρίτο, επειδή «ως κόμμα ουσιαστικά
και τυπικά υπεύθυνο για τη μνημονιακή κατοχή της χώρας, συνετρίβη από
τους ίδιους τους οπαδούς και τους ψηφοφόρους του. Οι οποίοι στις εκλογές του 2015 (ΠΑΣΟΚ 4,68% - ΣΥΡΙΖΑ 36,34%) μετοίκησαν και εγκαταστάθηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ...
*******
Μετά την αποχώρηση και της ΔΗΜ.ΑΡ. από το ΚΙΝ.ΑΛΛ., λέγεται ότι η Φώφη Γεννηματά βιώνει μιαν αφόρητη... κεντροαριστερή μοναξιά, υπό το κράτος της κουλτούρας του φθόνου για τον Τσίπρα∙ τον οποίο θεωρεί υπεύθυνο για όλα τα δεινά του ΚΙΝ.ΑΛΛ. και της ιδίας, με τον τρόπο που ο Ευάγγελος Βενιζέλος θεωρούσε τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ υπεύθυνο για τα δεινά του ΠΑΣΟΚ και του... ιδίου: Τσίπρας 36,34% - Βενιζέλος 4,68%!.. Έκτοτε, υπό την αιγίδα των «νταβατζήδων» της οικονομικής ελίτ, επιχειρεί την πολιτική του εξόντωση διά της επιβεβλημένης στην Φώφη, αλλά και στους μυαλοφυγόδικους ηγέτες και ηγετίσκους της μείζονος αντιπολίτευσης, στρατηγικής του: «η επιβίωσή μας προϋποθέτει την οριστική συντριβή του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ»
Όλα αυτά στο πλαίσιο της «κουλτούρας του φθόνου για τον Τσίπρα», υποθέτω, της νεύρωσης του «σοσιαλφιλελεύθερου φθόνου» (όπως την αποκάλεσα** άμα τη εμφανίσει της), που διαχύθηκε στην περιοχή της αντιπολίτευσης και κατέλαβε το σύνολο των αρχηγών των κομμάτων της από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ... κατέλαβε την κυβερνητική εξουσία: «η πολιτική κουλτούρα του φθόνου», λέει η ψυχανάλυση, «αναπτύσσεται και επικρατεί όταν στον αντίπαλο ηγέτη βλέπεις τον δικό σου πολιτικό θάνατο».
Ακριβώς αυτόν (τον πολιτικό του θάνατο) αντικρίζει ο Βενιζέλος στη λαμπερή (και οριστικά νικηφόρα τώρα πια) πολιτική προσωπικότητα του Τσίπρα. Και επιχειρεί να δραπετεύσει. Να ξεφύγει από την πολιτική ανυπαρξία, παζαρεύοντας με τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τους ακροδεξιούς του εταίρους, ό,τι απέμεινε απ’ το ΚΙΝ.ΑΛΛ. της Φώφης σε συσκευασία κυβερνητικής... «τσόντας». Με ανταλλάγματα αμφίβολα όνειρα πολυτελούς πολιτικής επιβίωσης: παζαρεύοντας τα λείψανα του ανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ με ανταλλάγματα προεδρικές... σουίτες σαν να λέμε...
*Υπό το πρίσμα του Ζακ Ζυλιάρ, ότι στις μέρες μας, «αριστερά είναι ό,τι κάθε στιγμή θεωρείται ως τέτοια από τους συγχρόνους της».
- το κείμενο του Ν. Τσαγκρή είναι από την Αυγή της Κυριακής (17/2/2019)
Άλλο «Προοδευτικός πόλος με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στον συντηρητικό πόλο», άλλο «Πλατιά προοδευτική συμμαχία στις ευρωεκλογές ενάντια στον εθνικισμό και τον νεοφιλελευθερισμό», και άλλο «συνεργασία της ριζοσπαστικής Αριστεράς με την Κεντροαριστερά»: Το πρώτο ακούγεται λογικό, ακόμα κι αν σημαίνει... όστις θέλει οπίσω μου ελθείν. Το δεύτερο φαντάζει δύσκολο, εφικτό ωστόσο, αφού πέραν της βούλησης Τσίπρα και
Μπούλμαν μεταφέρει τη συναίνεση των Ευρωπαίων σοσιαλδημοκρατών, πλην... Φώφης...
Το τρίτο («συνεργασία της ριζοσπαστικής Αριστεράς με την Κεντροαριστερά») ακούγεται εκτός τόπου και χρόνου, αφού είναι αμφίβολο εάν στο πολιτικό μας παρόν υπάρχουν, σαφώς οριοθετημένες, η «ριζοσπαστική αριστερά» και η «κεντροαριστερά»∙ ταυτοποιούμενες, μάλιστα, εντός του ΣΥΡΙΖΑ η πρώτη και, αυταπατώμενη εκκωφαντικά, εντός του ΚΙΝ.ΑΛΛ. η δεύτερη: ΚΙΝ.ΑΛΛ. δεν υπάρχει πια, κι αν έμεινε κάτι... λίγο από δαύτο, έμεινε χάρις στην σημασία που εξακολουθεί να του δίνει ο ΣΥΡΙΖΑ, σημασία αντιστρόφως ανάλογη του πολιτικού και αριθμητικού μεγέθους του και της υπαρξιακής του αξίας.
«Ποια ριζοσπαστική αριστερά και ποια κεντροαριστερά, ο Τσίπρας είναι η Αριστερά σήμερα*» έγραφα προ διμήνου, εννοώντας, βέβαια ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει καλύτερα απ’ τον καθέναν τη σύγχρονη ευρωπαϊκή Αριστερά. Και έγραφα ότι «αν ο Τσίπρας διέθετε τον κυνισμό του Ανδρέα και δεν έστρεφε ούτε το βλέμμα του προς το πολιτικά ανυπόστατο ΚΙΝ.ΑΛΛ. της Φώφης, θα είχε τον απόλυτο έλεγχο όχι μόνο της Αριστεράς, αλλά και της Κεντροαριστεράς»...
*******
Αλλά, ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να οριοθετείται ως η «ριζοσπαστική αριστερά» και το ΚΙΝ.ΑΛΛ. ως η «κεντροαριστερά», το σχήμα «συνεργασία της ριζοσπαστικής Αριστεράς με την Κεντροαριστερά», προεκλογικά τουλάχιστον, αποτελεί φενάκη: «Πριν από τις εκλογές δεν είναι εύκολο να γίνει διάλογος με το ΚΙΝ.ΑΛΛ. γιατί έχει επικρατήσει η άποψη Βενιζέλου για στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή για στρατηγική νίκη της Ν.Δ.», το εξηγεί ευγενικά ο Νίκος Φίλης σε ραδιοφωνική του συνέντευξη.
Όμως, θα υπάρχει ΚΙΝ.ΑΛΛ. μετά τις πολιτικές εκλογές, ιδιαίτερα εάν γίνουν τον Οκτώβριο και όχι τον Μάιο;
Προσωπικά, πριν ακόμα αποχωρήσει η ΔΗ.ΜΑΡ. από το ΚΙΝ.ΑΛΛ. και πριν
διαλυθούν οι κοινοβουλευτικές ομάδες του Ποταμιού και των ΑΝ.ΕΛΛ.,
έγραφα* ότι τρία κόμματα (ΑΝ.ΕΛΛ., Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ) δεν έχουν κανέναν
ουσιαστικό λόγο ύπαρξης. Τα δύο πρώτα, επειδή συγκροτήθηκαν - για
διαφορετικούς λόγους το καθένα - με ημερομηνία λήξεως την ημερομηνία
εξόδου απ’ τα Μνημόνια, το δε τρίτο, επειδή «ως κόμμα ουσιαστικά
και τυπικά υπεύθυνο για τη μνημονιακή κατοχή της χώρας, συνετρίβη από
τους ίδιους τους οπαδούς και τους ψηφοφόρους του. Οι οποίοι στις εκλογές του 2015 (ΠΑΣΟΚ 4,68% - ΣΥΡΙΖΑ 36,34%) μετοίκησαν και εγκαταστάθηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ...*******
Μετά την αποχώρηση και της ΔΗΜ.ΑΡ. από το ΚΙΝ.ΑΛΛ., λέγεται ότι η Φώφη Γεννηματά βιώνει μιαν αφόρητη... κεντροαριστερή μοναξιά, υπό το κράτος της κουλτούρας του φθόνου για τον Τσίπρα∙ τον οποίο θεωρεί υπεύθυνο για όλα τα δεινά του ΚΙΝ.ΑΛΛ. και της ιδίας, με τον τρόπο που ο Ευάγγελος Βενιζέλος θεωρούσε τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ υπεύθυνο για τα δεινά του ΠΑΣΟΚ και του... ιδίου: Τσίπρας 36,34% - Βενιζέλος 4,68%!.. Έκτοτε, υπό την αιγίδα των «νταβατζήδων» της οικονομικής ελίτ, επιχειρεί την πολιτική του εξόντωση διά της επιβεβλημένης στην Φώφη, αλλά και στους μυαλοφυγόδικους ηγέτες και ηγετίσκους της μείζονος αντιπολίτευσης, στρατηγικής του: «η επιβίωσή μας προϋποθέτει την οριστική συντριβή του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ»
Όλα αυτά στο πλαίσιο της «κουλτούρας του φθόνου για τον Τσίπρα», υποθέτω, της νεύρωσης του «σοσιαλφιλελεύθερου φθόνου» (όπως την αποκάλεσα** άμα τη εμφανίσει της), που διαχύθηκε στην περιοχή της αντιπολίτευσης και κατέλαβε το σύνολο των αρχηγών των κομμάτων της από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ... κατέλαβε την κυβερνητική εξουσία: «η πολιτική κουλτούρα του φθόνου», λέει η ψυχανάλυση, «αναπτύσσεται και επικρατεί όταν στον αντίπαλο ηγέτη βλέπεις τον δικό σου πολιτικό θάνατο».
Ακριβώς αυτόν (τον πολιτικό του θάνατο) αντικρίζει ο Βενιζέλος στη λαμπερή (και οριστικά νικηφόρα τώρα πια) πολιτική προσωπικότητα του Τσίπρα. Και επιχειρεί να δραπετεύσει. Να ξεφύγει από την πολιτική ανυπαρξία, παζαρεύοντας με τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τους ακροδεξιούς του εταίρους, ό,τι απέμεινε απ’ το ΚΙΝ.ΑΛΛ. της Φώφης σε συσκευασία κυβερνητικής... «τσόντας». Με ανταλλάγματα αμφίβολα όνειρα πολυτελούς πολιτικής επιβίωσης: παζαρεύοντας τα λείψανα του ανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ με ανταλλάγματα προεδρικές... σουίτες σαν να λέμε...
*Υπό το πρίσμα του Ζακ Ζυλιάρ, ότι στις μέρες μας, «αριστερά είναι ό,τι κάθε στιγμή θεωρείται ως τέτοια από τους συγχρόνους της».
** «Ο πολιτικός φθόνος κυκλώνει τον Τσίπρα» (στην Εφημερίδα “Η Εποχή”, της 29ης Σεπτεμβρίου 2014)
- το κείμενο του Ν. Τσαγκρή είναι από την Αυγή της Κυριακής (17/2/2019)