Κανονικά
η είδηση της ημέρας θα έπρεπε να αφορούσε στην απόλυση της
δημοσιογράφου, που έχασε τη δουλειά της γιατί δεν ήταν χαρούμενη.
Όχι γιατί δεν ήταν επαρκής, όχι γιατί δεν ήταν πρόθυμη, όχι γιατί
έπαιρνε άδειες απ’ τη σημαία. Γιατί δεν ήταν χαρούμενη. Κι άλλη μια, ..
συνάδελφός της, στο ίδιο μαγαζί, έφαγε προειδοποίηση, γιατί ούτε αυτή είναι χαρούμενη και «κρύβεται πίσω απ’ τα καλά ρεπορτάζ που κάνει». Υπολογισμένα τα ανωτέρω, υποθέτω, ζυγισμένα από το Χαρουμενόμετρο, που είναι ένα όργανο εξαιρετικής ακρίβειας και τα τσεκάρει όλα: παρόλες, χειρονομίες, εκφράσεις προσώπου. Κι άμα πέσεις κάτω από τη βάση, πάει γαμήθηκες…
Το σύμπαν έπρεπε να έχει ξεσηκωθεί στη δημοσιογραφία και η ΕΣΗΕΑ έπρεπε να ανεμίζει ήδη τις παντιέρες. Έλα όμως που κοιτάμε όλοι να βγάλουμε το μάτι του αλλουνού και η τέταρτη εξουσία είναι το μεγαλύτερο ανέκδοτο του κόσμου. Και κάπως έτσι θα γραφτεί η εν λόγω απόλυση στα χρονικά, ως μνημείο εργοδοτικής αυθαιρεσίας. Για να μάθεις άλλη φορά κυρά μου να μπαινοβγαίνεις στο γραφείο με το χαμόγελο στα χείλη, όπως τα φανταράκια στο εμβατήριο!
Μια και μιλάω όμως για θούριους και ύμνους, θυμήθηκα μια φωτογραφία από το σχετικά πρόσφατο παρελθόν. Από το συλλαλητήριο του Συντάγματος για το Μακεδονικό, φάτσα κάρτα στις σημαίες και στα λάβαρα ο Γιώργος Βουλγαράκης με μια από τις κόρες του. Με χαρά μεγάλη, που συμμετείχαν στην συγκέντρωση την πατριωτική. Αυτό ήταν το προτελευταίο ποστάρισμα του πρώην υπουργού, με το τελευταίο να αφορά στην υποψηφιότητά του στον Δήμο Αθηναίων. Ρεπορτάζ του «Ποντικιού» ήταν αν δεν κάνω λάθος, ελπίζω να μην αδικώ κανέναν συνάδελφο και μου έρθει κανένα χαμόγελο κατακούτελα…
Τέλος πάντων το επιβεβαίωσε ο Γιώργαρος το ρεπορτάζ που έλεγε ότι επιστρέφει στην ενεργό πολιτική και είναι σε επαφή με τοπάρχες του κεντροδεξιού χώρου και ομαδάρχες από την πέραν του κοινοβουλίου δεξιά. Πράγμα πολύ λογικό, μιας και δεν βλέπω την επίσημη Νέα Δημοκρατία να εγκαταλείπει την υποστήριξη στον Κώστα Μπακογιάννη και να βάνει πλάτες για τον πρώην υπουργό. Κι απ’ αλλού, τι να τσιμπήσει δηλαδή; Ψήφους από τους Συριζαίους ο Βουλγαράκης, ψήφους από τα κουμμούνια ή ψήφους από τα μπαχαλάκια των Εξαρχείων; Στα δεξιά θα στραφεί, όπως έδειξε και η πρεμούρα του να χρισθεί Μακεδονομάχος!
Και κάποια μπαλίτσα σίγουρα θα την παίξει, καθότι (δεν θα κουρασθώ ποτέ να το υπενθυμίζω) στο Δήμο Αθηναίων πρώτον κάνει κουμάντο το κομοδινί μαλλί και δεύτερον οι μισοί ψηφοφόροι του κατοικοεδρεύουν στα Βόρεια προάστια. Εκεί, δηλαδή, όπου έχει συμπάθειες ο Βουλγαράκης, τόσο ως πολιτικός ανήρ όσο και ως τηλεοπτική παρουσία. Και αναγνωρισημότητα διαθέτει, αρκεί βεβαίως να έχουν λησμονηθεί οι μπούρδες που ξεστόμισε κατά καιρούς. Νόμιμα, ηθικά και λοιπά συμπαρομαρτούντα.
Στο δια ταύτα όμως. Στο δια ταύτα, έτσι δουλεύει η απλή αναλογική, είτε σ’ αρέσει είτε δεν σ’ αρέσει. Βάλτε να πάνε, πήγανε, όπως στα ζάρια και στη ρουλέτα. Άσε που μπορεί να προσφέρει και μια μικρή υπηρεσία ο πρώην υπουργός, διασπώντας αποτελεσματικά το όχι και τόσο ασήμαντο μπλοκ της άκρας δεξιάς στο Δήμο Αθηναίων. Να το καταδικάσει ας πούμε σε μονοψήφια ποσοστά (υπάρχει κι ο Καπερνάρος στην εξίσωση), που δεν θα του επιτρέψουν να βγάζει γλώσσα την επομένη των εκλογών. Με την καρδιά μου του το εύχομαι και με πλατύ χαμόγελο, πράγμα που μου επιτρέπει να κρατάω τη δουλειά μου. Διότι ως δημοσιογράφος μπορεί να μη μετράω, αλλά είμαι η ψυχή του πάρτυ στο γραφείο!
Υ.Γ.: Έτσι όπως προχωράμε, οι συμμαχίες που πρέπει να οικοδομήσει ο επόμενος δήμαρχος της Αθήνας, είναι πιο περίπλοκες κι από γιαπωνέζικο οριγκάμι…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr
συνάδελφός της, στο ίδιο μαγαζί, έφαγε προειδοποίηση, γιατί ούτε αυτή είναι χαρούμενη και «κρύβεται πίσω απ’ τα καλά ρεπορτάζ που κάνει». Υπολογισμένα τα ανωτέρω, υποθέτω, ζυγισμένα από το Χαρουμενόμετρο, που είναι ένα όργανο εξαιρετικής ακρίβειας και τα τσεκάρει όλα: παρόλες, χειρονομίες, εκφράσεις προσώπου. Κι άμα πέσεις κάτω από τη βάση, πάει γαμήθηκες…
Το σύμπαν έπρεπε να έχει ξεσηκωθεί στη δημοσιογραφία και η ΕΣΗΕΑ έπρεπε να ανεμίζει ήδη τις παντιέρες. Έλα όμως που κοιτάμε όλοι να βγάλουμε το μάτι του αλλουνού και η τέταρτη εξουσία είναι το μεγαλύτερο ανέκδοτο του κόσμου. Και κάπως έτσι θα γραφτεί η εν λόγω απόλυση στα χρονικά, ως μνημείο εργοδοτικής αυθαιρεσίας. Για να μάθεις άλλη φορά κυρά μου να μπαινοβγαίνεις στο γραφείο με το χαμόγελο στα χείλη, όπως τα φανταράκια στο εμβατήριο!
Μια και μιλάω όμως για θούριους και ύμνους, θυμήθηκα μια φωτογραφία από το σχετικά πρόσφατο παρελθόν. Από το συλλαλητήριο του Συντάγματος για το Μακεδονικό, φάτσα κάρτα στις σημαίες και στα λάβαρα ο Γιώργος Βουλγαράκης με μια από τις κόρες του. Με χαρά μεγάλη, που συμμετείχαν στην συγκέντρωση την πατριωτική. Αυτό ήταν το προτελευταίο ποστάρισμα του πρώην υπουργού, με το τελευταίο να αφορά στην υποψηφιότητά του στον Δήμο Αθηναίων. Ρεπορτάζ του «Ποντικιού» ήταν αν δεν κάνω λάθος, ελπίζω να μην αδικώ κανέναν συνάδελφο και μου έρθει κανένα χαμόγελο κατακούτελα…
Τέλος πάντων το επιβεβαίωσε ο Γιώργαρος το ρεπορτάζ που έλεγε ότι επιστρέφει στην ενεργό πολιτική και είναι σε επαφή με τοπάρχες του κεντροδεξιού χώρου και ομαδάρχες από την πέραν του κοινοβουλίου δεξιά. Πράγμα πολύ λογικό, μιας και δεν βλέπω την επίσημη Νέα Δημοκρατία να εγκαταλείπει την υποστήριξη στον Κώστα Μπακογιάννη και να βάνει πλάτες για τον πρώην υπουργό. Κι απ’ αλλού, τι να τσιμπήσει δηλαδή; Ψήφους από τους Συριζαίους ο Βουλγαράκης, ψήφους από τα κουμμούνια ή ψήφους από τα μπαχαλάκια των Εξαρχείων; Στα δεξιά θα στραφεί, όπως έδειξε και η πρεμούρα του να χρισθεί Μακεδονομάχος!
Και κάποια μπαλίτσα σίγουρα θα την παίξει, καθότι (δεν θα κουρασθώ ποτέ να το υπενθυμίζω) στο Δήμο Αθηναίων πρώτον κάνει κουμάντο το κομοδινί μαλλί και δεύτερον οι μισοί ψηφοφόροι του κατοικοεδρεύουν στα Βόρεια προάστια. Εκεί, δηλαδή, όπου έχει συμπάθειες ο Βουλγαράκης, τόσο ως πολιτικός ανήρ όσο και ως τηλεοπτική παρουσία. Και αναγνωρισημότητα διαθέτει, αρκεί βεβαίως να έχουν λησμονηθεί οι μπούρδες που ξεστόμισε κατά καιρούς. Νόμιμα, ηθικά και λοιπά συμπαρομαρτούντα.
Στο δια ταύτα όμως. Στο δια ταύτα, έτσι δουλεύει η απλή αναλογική, είτε σ’ αρέσει είτε δεν σ’ αρέσει. Βάλτε να πάνε, πήγανε, όπως στα ζάρια και στη ρουλέτα. Άσε που μπορεί να προσφέρει και μια μικρή υπηρεσία ο πρώην υπουργός, διασπώντας αποτελεσματικά το όχι και τόσο ασήμαντο μπλοκ της άκρας δεξιάς στο Δήμο Αθηναίων. Να το καταδικάσει ας πούμε σε μονοψήφια ποσοστά (υπάρχει κι ο Καπερνάρος στην εξίσωση), που δεν θα του επιτρέψουν να βγάζει γλώσσα την επομένη των εκλογών. Με την καρδιά μου του το εύχομαι και με πλατύ χαμόγελο, πράγμα που μου επιτρέπει να κρατάω τη δουλειά μου. Διότι ως δημοσιογράφος μπορεί να μη μετράω, αλλά είμαι η ψυχή του πάρτυ στο γραφείο!
Υ.Γ.: Έτσι όπως προχωράμε, οι συμμαχίες που πρέπει να οικοδομήσει ο επόμενος δήμαρχος της Αθήνας, είναι πιο περίπλοκες κι από γιαπωνέζικο οριγκάμι…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr
