Έγραψα χθες για τον Διονύση Αρβανιτάκη, τον φούρναρη από τη Κω, που αντί να κάτσει να απολαύσει τους καρπούς των κόπων του σηκωνότανε αξημέρωτα και μοίραζε ψωμιά στους πρόσφυγες. Κάθε μέρα, κάθε πρωί, με βροχή και με ήλιο, δεν έλειψε ποτέ, δεν κουράστηκε ποτέ, δεν γκρίνιαξε ποτέ. Προσφέροντας ελπίδα πάνω απ’ όλα, προσφέροντας συμπόνια,
προσφέροντας την υπόσχεση ενός καλύτερου αύριο, μακριά απ’ τις μπόμπες και τα κανόνια. Γιατί είχε γνωρίσει κι ο ίδιος πως είναι να μην έχεις στον ήλιο μοίρα σε μια ξένη χώρα και καταλάβαινε το ζόρι του διπλανού. Ο καλός άνθρωπος Διονύσης Αρβανιτάκης, που πέρασε του Παράδεισου την πόρτα στα εβδομήντα επτά του χρόνια…
Τα έγραφα αυτά χθες κι όπως τα τελείωσα και τα πόσταρα εδώ στο Newpost, έπεσε το μάτι μου σε ένα ρεπορτάζ της ιστοσελίδας stonisi.gr Που είναι μια συνεργατική προσπάθεια από μια ομάδα λαμπρών δημοσιογράφων στη Μυτιλήνη και αναπνέει επιτυχώς τον αέρα του διαδικτύου εδώ και μερικές ημέρες. Εκεί λοιπόν, διάβασα το ρεπορτάζ με τίτλο «Ψάρια να φάνε οι πρόσφυγες», που υπέγραφε ο αγαπημένος συνάδελφος από την παλιά «Ελευθεροτυπία» Στρατής Μπαλάσκας. Ένα στόρι για τον 35χρονο ψαρά Κώστα Καραμανώλη στην Παναγιούδα (πάντα στη Μυτιλήνη είμαστε, δεν απομακρυνόμαστε!), δυο χιλιόμετρα μακριά από τον καταυλισμό της Μόριας, που κάθε μέρα μοιράζει φρέσκα ψάρια στα προσφυγόπουλα. Με δικά του λόγια:
«Να χορτάσουν την πείνα τους, να φάνε κι ένα ψαράκι, που ποιος ξέρει αν ξαναφάγαν ή πότε θα ξαναφάνε. Τα παιδιά τα ξέρουμε σχεδόν με το όνομα τους. Έρχονται κάθε μέρα και περιμένουν να γυρίσουμε. Μια, δυο, τρεις κάσες με μικρά και φτηνά ψάρια μοιράζονται οπότε μας αφήνει ο καιρός να βγούμε για ψάρεμα. Το χρωστάμε στη μνήμη των δικών μας ανθρώπων που φτάσανε στην Παναγιούδα πριν έναν αιώνα».Κι από κοντά ο πατέρας του, ο Γιώργος Καραμανώλης, συμπληρώνει:
«Τι να κάνεις γιε μου, μωρά είναι. Να φάνε κάτι…. Τι να κάνουμε να κάτσουμε να κουβεντιάζουμε για το ποιος φταίει για όλα αυτά και να τα αφήσουμε νηστικά; Κι όχι μόνο οι ξένοι. Κι οι Έλληνες αν χρειαστούν κάτι στη διάθεση τους. Η θάλασσα ψάρια βγάζει για όλους. Κι ο Χριστός όλους τους τάισε με ψάρια. Αυτά τα ψάρια μεγάλωσαν το χωριό μας. Παλιά κάθε μεσημέρι όλη η Παναγιούδα μύριζε τηγανιτό ψάρι. Έτσι μεγαλώσαμε και τα καταφέραμε. Με αυτά τα ψάρια»!Έτσι μεγάλωσαν οι πρόσφυγες του εικοστού αιώνα, με το ψαράκι της θάλασσας. Έτσι μεγαλώνουν και τα προσφυγόπουλα έναν αιώνα αργότερα, με το μαριδάκι και τη γόπα, προσφορά ενός ψαρά που δεν ξεχνά ούτε την καταγωγή του ούτε τον αγώνα της οικογένειάς του για μια καλύτερη ζωή. Ο Κώστας Καραμανώλης αυτό που μπορεί να δώσει το δίνει με την καρδιά του. Όχι από υποχρέωση, όχι γιατί τον διατάζει κανείς, όχι για κάποιου είδους αμφίβολη υστεροφημία. Το δίνει για το γαμώτο. Σαν προσευχή για τα παιδιά που πνίγηκαν στα κύματα του Αιγαίου όλα αυτά τα χρόνια, για τα πιτσιρικάκια που δεν θα ξαναδούν το φως. Στη Μυτιλήνη, στην Παναγιούδα, πέντε μαριδάκια και δυο γόπες, ένα μικρό, καθημερινό μνημόσυνο για τους αδικοχαμένους…
Υ.Γ.: Αμέσως μετά από το ρεπορτάζ του Στρατή για τον ψαρά της Παναγιούδας, διάβασα την είδηση για την επίθεση με μολότωφ σε διαμέρισμα όπου διαμένουν μετανάστες από το Ιράκ, στην Σταυρούπολη της Θεσσαλονίκης. Χωρίς θύματα ευτυχώς, μιας και η φωτιά έσβησε γρήγορα. Με πολλά ερωτηματικά ωστόσο για το πόσα σκατά μπορούν να κρύβονται μέσα στα κεφάλια κάποιων…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr
