Σταθμός Λαρίσης, πέντε το πρωί, εν αναμονή του τρένου από τη Θεσσαλονίκη που συνήθως έχει μεγάλη πληρότητα –μεγαλύτερη από τα ημερήσια δρομολόγια. Έξω από τον σταθμό δύο σειρές από δεκάδες ταξί περιμένουν τα κύματα των επιβατών που πρόκειται να αποβιβαστούν: η μία αριστερά του κράσπεδου, που προφανώς είναι και η κανονική πιάτσα, η «επίσημη» δηλαδή, η άλλη δεξιά –πιο κοντά
στην έξοδο– σε μια ζώνη που λογικά είναι για αποβίβαση και επιβίβαση, αλλά κανέναν δεν ενοχλεί ότι εκεί έχουν αράξει τα αυτοκίνητά τους αυτοί που ψαρεύουν και επιλέγουν πελάτες.
Οι οδηγοί τους ακροβολίζονται στις εξόδους, στο πεζοδρόμιο, στην αίθουσα. Το «καπέλο» στο αυτοκίνητο σβηστό, το «ελεύθερο» κατεβασμένο και αυτοί δουλεύουν στο μιλητό. «Ταξί, θέλετε ταξί;» Οι εξερχόμενοι, ψυλλιασμένοι, αδιαφορούν. Οι περισσότεροι από τους «ψαράδες», κακοντυμένοι, φάτσες αρπακτικών –ό,τι πιο αντιτουριστικό και πιο αντιπαθές..
- διαβάστε τη συνέχεια στο harddog ΕΔΩ
