Οι Ράδιο Αρβύλες, η συνταγή του προκάτ γέλιου και... ο Γρηγοράκης

Συγγνώμη, μπορεί για πολλούς να γίνομαι αιρετικός, αλλά θα το γράψω. Οι Ράδιο Αρβύλες σκίζουν πάλι. Στα ύψη η τηλεθέασή τους. Νομίζω με αναντιστοιχία υψηλών ποσοστών και αξίας τού προϊόντος που παράγουν. Είναι νόμος της αγοράς –και της τηλεοπτικής: άμα κάτι τσουλάει γεμάτο θα τσουλήσει το ίδιο καλά και όταν αδειάσει..
(στην προκειμένη περίπτωση από ιδέες). Κεκτημένη ταχύτητα λέγεται αυτό.
Προσωπικά, οι Αρβύλες ουδέποτε με ενθουσίασαν όπως ενθουσίασαν και ενθουσιάζουν τον περισσότερο κόσμο. Απλώς τους βλέπω, αραιά και πού, με κάποιο ενδιαφέρον –με σχετικό ενδιαφέρον για την ακρίβεια Τους χαζεύω με άλλα λόγια. Σπάνια χαμογελάω με το μπουφόνε χιούμορ τους, το καθόλου λεπτό και καθόλου πνευματώδες (πού 'σαι Μανώλη Γρηγοράκη!)
Οι μιμήσεις στα ηχογραφημένα τους, εφαρμόζουν παλιακές μεθόδους και εύκολες στη σύλληψη. Μυρίζουν σαν τη μούχλα στο ντουλάπι που ανοίγει μετά από χρόνια.
- διαβάστε τη συνέχεια στο harddog ΕΔΩ