Οι παλιοί μάλιστα εφημεριδάδες έλεγαν, ότι όλα τα κείμενα κόβονται εκτός από τις διαφημίσεις!
Μέχρι εδώ ωραία, κατανοητά και καλά..Πόσο όμως δεοντολογικό, κανονικό και υγιές είναι, να μετατρέπονται κάθε μέρα σε τελάληδες, προμηθευτάδες και ...λαϊκατζήδες, έγκριτοι δημοσιογράφοι σε ραδιόφωνα και κανάλια;
Που αρχίζει και που τελειώνει ο δημοσιογραφικός λόγος;
Πόσο υποχρεωμένοι (και γιατί συμμετέχουν και το ανέχονται) είναι να διαλαλούν τη διαφημιστική πραμάτεια των εργοδοτών τους οι δημοσιογράφοι και γιατί δεν θέτουν τα όρια της αποστολής τους και συναινούν να είναι το μέσο για τις καμπάνιες, τα διαλείμματα και τις σφήνες;
Οι διαφημιστικές εταιρείες θεωρούν ότι είναι αποδοτικότερα τα σποτάκια τους αν απαγγελθούν από δημοσιογράφους;
Γιατί δεν επιλέγεται ο σαφής διαχωρισμός των δημοσιογραφικών κειμένων από τις διαφημίσεις;
Ανεξάρτητα σποτάκια (με διαφορετικό εκφωνητή και όχι πάντως δημοσιογράφο) θα μπορούσαν να τα "πασάρουν" οι συνάδελφοι τόσο στο ραδιόφωνο όσο και στην τηλεόραση και να μην παρατηρείται το φαινόμενο κάθε μέρα να διαγωνίζονται ποιός θα προβάλει περισσότερο και καλύτερα την εκλεκτή πελατεία των σταθμών, προσβάλλοντας όμως έτσι την ίδια τη δημοσιογραφία.
Φυσικά δεν είναι αυτό το πρόβλημα του επαγγέλματός μας αλλά είναι ένα δεοντολογικό ζήτημα και συγνώμη αν κάνω λάθος.
- από το fb του δημοσιογράφου Χάρη Ξύδη