Λατρεύω την ελληνική γλώσσα, λατρεύω και τους ευφημισμούς της. Μαχαιρώνουν οι άλλοι, σπάνε, κοπανάνε, ε είναι «κάπως εριστικοί». Μπουκάρουν κάποιοι στο γήπεδο και τα κάνουν όλα αλοιφή, σιγά μωρέ για «επιστήμονες» πρόκειται. Κλωτσάνε στο κεφάλι έναν πεσμένο στο έδαφος, τον λιντσάρουν, τον δολοφονούν, εντάξει, τι κάνουμε, αφού μιλάμε για «νοικοκύρηδες». Κι όταν ένας αστυνομικός σε υπηρεσία βγάζει το μπιστόλι και πυροβολάει και στέλνει έναν δεκαπεντάχρονο στον άλλο κόσμο, εδώ το έχω, ναι, κρατηθείτε, τον περιγράφει ο εισαγγελέας ως «επιπόλαιο»…
Μάλιστα, ως «επιπόλαιο». Έτσι χαρακτήρισε τον Επαμεινώνδα Κορκονέα ο εισαγγελέας του Μικτού Ορκωτού Εφετείου της Λαμίας που εκδικάζει την υπόθεση της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Με τα δικά του λόγια για να μην παρεξηγούμαστε:
«Ήταν μια συμπεριφορά η οποία κρίνεται επιπόλαια, αντιυπηρεσιακή και αντιεπιχειρησιακή».Το οποίο εκ πρώτης όψεως το κοιτάς και λες ΟΚ, δεν ήταν δικό του το παιδί, δεν πονάει, το βλέπει ψυχρά και σύμφωνα με το γράμμα του νόμου. Είναι και ο φόρτος εργασίας των δικαστικών, μπορεί και να του ξέφυγε του ανθρώπου μια κουβέντα παραπλανητική, δεν θα τσακωθούμε τώρα για ολίγο μπλα μπλα, εδώ έχουμε να κάνουμε με δολοφονία, δεν έχουμε να κάνουμε με εξίσωση των μαθηματικών που πρέπει να είναι όλα στην τρίχα.
Μόνο που ο εισαγγελέας δεν έμεινε εκεί. Μόνο που ο εισαγγελέας πρόσθεσε επίσης ότι δεν υπήρχε άμεσος δόλος εκ μέρους του Κορκονέα να σκοτώσει τα άτομα που ήταν απέναντί του και πως ο Γρηγορόπουλος ήταν «ο άτυχος της στιγμής». Το ακούς και σου σηκώνονται κάπως οι τρίχες, το ακούς και σε διαπερνάει μια ανατριχίλα, αλλά και πάλι σκέφτεσαι ότι αυτοί είναι οι τεχνικοί όροι της δικονομίας, κάποιος τους χειρίζεται κάπως έτσι, κάποιος τους χειρίζεται κάπως αλλιώς, δεν θα τα χαλάσουμε τώρα στο ζύγι. Ένοχος είναι ο τύπος, με όποιο τρόπο και να το πεις ένοχος είναι.
Έλα όμως που έχει σημασία η διατύπωση! Διότι αν πάμε από την «ανθρωποκτονία από πρόθεση με άμεσο δόλο» στην «ανθρωποκτονία από πρόθεση με ενδεχόμενο δόλο», τότε μπορεί και να μας τελειώσουν τα ισόβια του Κορκονέα. Τότε μπορεί και να βγει σε μερικά χρονάκια και να περιφέρει το σαρκίο του στις τηλεοπτικές εκπομπές του βόθρου, δηλώνοντας ότι δεν μετανιώνει για τίποτα και δεν ζητάει συγγνώμη από κανέναν. Αν θυμάστε, ακόμη και ο Κούγιας δεν τον άντεξε και τον παράτησε κάποια στιγμή στο παραλήρημά του…
Για την ιστορία, παραθέτω εδώ τμήμα από την ανακοίνωση των συνηγόρων της πολιτικής αγωγής Ζωής Κωνσταντοπούλου και Νίκου Κωνσταντόπουλου, που λένε τα πράγματα με το όνομά τους:
«Η πρωτόδικη καταδικαστική απόφαση για Κορκονέα-Σαραλιώτη έσπασε την μακρά παράδοση ατιμωρησίας. Και η μετατροπή της κατηγορίας σε άμεσο δόλο, από ενδεχόμενο, αποκατέστησε τους κανόνες της λογικής και το αίσθημα δικαίου. Η σημερινή εισαγγελική πρόταση, αν γίνει δεκτή, ανοίγει το δρόμο για την επαναφορά της ατιμωρησίας. Εμείς ζητούμε την καταδίκη των υπαιτίων, όπως πρωτοδίκως. Τίποτε λιγότερο».Αυτό είναι λοιπόν το στόρι και κάπως έτσι διαδραματίζεται. Κάποιος πυροβόλησε και κάποιος την έφαγε τη σφαίρα. Ο ένας είναι στο χώμα κι ο άλλος στη φυλακή. Κι αυτός που είναι στο χώμα δεν θα ξαναδεί τον ήλιο ποτέ του, ενώ ο άλλος που είναι στη φυλακή, μπορεί σε λίγα χρόνια να αναπνέει ξανά τον αέρα της ελευθερίας. Γιατί δεν είχε δόλο και ήταν απλώς επιπόλαιος. Σαν τον τύπο στο τραγούδι το λαϊκό, που ξενοκοιμάται και δεν πάει σπίτι του και γυρνάει με πολλές. Αναρωτιέμαι αν είχε τζουκ μποξ στο σπίτι του ο εισαγγελέας κι αν άκουγε Γιάννη Καλατζή την προηγουμένη της αγορεύσεώς του…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr
