Αν
είναι κάτι για το οποίο ζηλεύω τον Γιάννη Τριάντη, που εγώ για να
παραδεχθώ ότι ζηλεύω άνθρωπο πρέπει να με στήσεις στον τοίχο με το G3
απέναντι, είναι γιατί ανακάλυψε τον τέλειο χαρακτηρισμό για τον Αντρέα
Παπανδρέου:
Ο μεγάλος αντιφατικός!
Και έχει απόλυτο δίκιο, ο συνάδελφος. Γιατί υπήρξε..
και τα δύο ο εκλιπών, τόσο μεγάλος όσο και αντιφατικός σε όλα του. Στις πολιτικές του χειρονομίες, στις κοινωνικές του πρωτοβουλίες, στις προσωπικές του περιπέτειες, στη σχέση του με τους ψηφοφόρους. Μια σπουδαία μορφή από τη μια, πέρα απ’ την ευτέλεια και τη ρουτίνα της καθημερινότητας, κι από την άλλη ένας άνθρωπος παραδομένος στα πάθη του και στις αγωνίες του. Κάτι σαν το θεό Ιανό, με τα δύο πρόσωπα, το ένα να κοιτάει προς την Ανατολή και το άλλο προς τη Δύση. Το ένα να κοιτάει τον ουρανό και το άλλο να κοιτάει τις λάσπες…
Αντιφατικός και αξιαγάπητος και αντιπαθέστατος. Αντιφατικός για εμάς τους δημοσιογράφους που προσπαθούσαμε πάντα, κι ακόμη προσπαθούμε εδώ που τα λέμε, να αποκρυπτογραφήσουμε τη σκέψη του και τη δράση του και τις προθέσεις του. Αξιαγάπητος από τον λαό γιατί ποτέ δεν προσπάθησε να τον υποτιμήσει. Ούτε βλάκα τον έβγαλε, ούτε γίδι, ούτε άχρηστο. Αντιπαθέστατος από τους αντιπάλους του, που δεν μπόρεσαν και δεν μπορούν να χωνέψουν ότι τους χόρεψε στο ταψί. Και γέλαγε κι από πάνω ο άθλιος!
Αλλά πάντα μεγάλος. Πάντοτε γκράντε που λένε και οι Ιταλοί, πάντοτε λάρτζερ δαν λάιφ που λένε οι Αμερικάνοι. Εκτός ίσως από τα τελευταία χρόνια της ζωής του, όπου είχε κουραστεί πια και αναγκάσθηκε να στηριχθεί σε μάγισσες και χαρτορίχτρες και Τουρλουμούσες. Και να κατοικήσει σε ροζ βιλίτσα στα Βουπού γαμώ την τρέλα μου, σε ένα κωλόσπιτο που έλεγε κι ο συγχωρεμένος ο Βαγγέλας. Λες και ήθελε να δώσει δίκιο στον Τριάντη που τον βάφτισε «αντιφατικό», λες και ήθελε να του κλείσει το μάτι.
Όπως έκλεισε το μάτι σε όλη την ελληνική κοινωνία, που με τον Αντρέα απελευθερώθηκε έπειτα από τριαντατόσα χρόνια εμφυλιοπολεμικής κατάντιας και κακομοιριάς. Όταν η μισή Ελλάδα έγδερνε και βύζαινε την άλλη μισή, βαφτίζοντας «λόγους ασφαλείας» και «εθνική υπερηφάνεια» τον αβάσταχτο ζυγό. Τον φόβο και τον τρόμο που πλάκωνε την επικράτεια, όπου μπορούσε ο κάθε χωροφύλακας Αμβρόσιος να σε στείλει πακέτο επειδή τον κοίταξες στραβά. Έκανε το πρώτο βήμα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, αναμφισβήτητα, αλλά την πόρτα τη μεγάλη ο Αντρέας ήταν που την άνοιξε. Κι ένωσε ξανά την Ελλάδα!
Με τα στραβά της, με τα σκατά της και τα κουλά της. Ναι παιδιά, καμιά χώρα δεν είναι επίγειος παράδεισος και ο Παπανδρέου γνώριζε πολύ καλά τι σφηκοφωλιά κληρονόμησε από την επάρατη δεξιά. Και δεν είχε καμιά αμφιβολία ότι ο μέσος πολίτης αυτής της χώρας μπορεί πολύ εύκολα να γίνει εγγόνι του Καραγκιόζη αντί για απόγονος του Περικλή. Μας ήξερε, μας καταλάβαινε, μας διάβαζε και διασκέδαζε σφόδρα με τα καμώματά μας. Αλλά μας συμπονούσε κιόλας, με αυτή τη βαθιά συμπόνια που δεν μπόρεσαν ποτέ να κατανοήσουν οι πολιτικοί του αντίπαλοι. Γι’ αυτό και επιμένουν να τον βαφτίζουν «ολετήρα» τόσα και τόσα χρόνια αργότερα…
Προσωπικώς θα επιμείνω στο «αντιφατικός» και στο «μεγάλος». Ένας από τους ελάχιστους μεγάλους σε αυτόν τον τόπο τον καημένο, όπου όλοι είμαστε γίγαντες όταν κοιτάμε τον καθρέφτη. Και είμαστε απολύτως βέβαιοι ότι έχουμε στο τσεπάκι όλες τις λύσεις για όλα τα προβλήματα. Βράχοι, γρανίτες και διόλου αντιφατικοί ή αντιφάσκοντες. Ώσπου να έρθει η ζωή η ίδια και μ ένα πλατύ χαμόγελο να μας βάλει για τα καλά στη θέση μας!
- το κείμενο του Xρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr
Ο μεγάλος αντιφατικός!
Και έχει απόλυτο δίκιο, ο συνάδελφος. Γιατί υπήρξε..
και τα δύο ο εκλιπών, τόσο μεγάλος όσο και αντιφατικός σε όλα του. Στις πολιτικές του χειρονομίες, στις κοινωνικές του πρωτοβουλίες, στις προσωπικές του περιπέτειες, στη σχέση του με τους ψηφοφόρους. Μια σπουδαία μορφή από τη μια, πέρα απ’ την ευτέλεια και τη ρουτίνα της καθημερινότητας, κι από την άλλη ένας άνθρωπος παραδομένος στα πάθη του και στις αγωνίες του. Κάτι σαν το θεό Ιανό, με τα δύο πρόσωπα, το ένα να κοιτάει προς την Ανατολή και το άλλο προς τη Δύση. Το ένα να κοιτάει τον ουρανό και το άλλο να κοιτάει τις λάσπες…
Αντιφατικός και αξιαγάπητος και αντιπαθέστατος. Αντιφατικός για εμάς τους δημοσιογράφους που προσπαθούσαμε πάντα, κι ακόμη προσπαθούμε εδώ που τα λέμε, να αποκρυπτογραφήσουμε τη σκέψη του και τη δράση του και τις προθέσεις του. Αξιαγάπητος από τον λαό γιατί ποτέ δεν προσπάθησε να τον υποτιμήσει. Ούτε βλάκα τον έβγαλε, ούτε γίδι, ούτε άχρηστο. Αντιπαθέστατος από τους αντιπάλους του, που δεν μπόρεσαν και δεν μπορούν να χωνέψουν ότι τους χόρεψε στο ταψί. Και γέλαγε κι από πάνω ο άθλιος!
Αλλά πάντα μεγάλος. Πάντοτε γκράντε που λένε και οι Ιταλοί, πάντοτε λάρτζερ δαν λάιφ που λένε οι Αμερικάνοι. Εκτός ίσως από τα τελευταία χρόνια της ζωής του, όπου είχε κουραστεί πια και αναγκάσθηκε να στηριχθεί σε μάγισσες και χαρτορίχτρες και Τουρλουμούσες. Και να κατοικήσει σε ροζ βιλίτσα στα Βουπού γαμώ την τρέλα μου, σε ένα κωλόσπιτο που έλεγε κι ο συγχωρεμένος ο Βαγγέλας. Λες και ήθελε να δώσει δίκιο στον Τριάντη που τον βάφτισε «αντιφατικό», λες και ήθελε να του κλείσει το μάτι.
Όπως έκλεισε το μάτι σε όλη την ελληνική κοινωνία, που με τον Αντρέα απελευθερώθηκε έπειτα από τριαντατόσα χρόνια εμφυλιοπολεμικής κατάντιας και κακομοιριάς. Όταν η μισή Ελλάδα έγδερνε και βύζαινε την άλλη μισή, βαφτίζοντας «λόγους ασφαλείας» και «εθνική υπερηφάνεια» τον αβάσταχτο ζυγό. Τον φόβο και τον τρόμο που πλάκωνε την επικράτεια, όπου μπορούσε ο κάθε χωροφύλακας Αμβρόσιος να σε στείλει πακέτο επειδή τον κοίταξες στραβά. Έκανε το πρώτο βήμα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, αναμφισβήτητα, αλλά την πόρτα τη μεγάλη ο Αντρέας ήταν που την άνοιξε. Κι ένωσε ξανά την Ελλάδα!
Με τα στραβά της, με τα σκατά της και τα κουλά της. Ναι παιδιά, καμιά χώρα δεν είναι επίγειος παράδεισος και ο Παπανδρέου γνώριζε πολύ καλά τι σφηκοφωλιά κληρονόμησε από την επάρατη δεξιά. Και δεν είχε καμιά αμφιβολία ότι ο μέσος πολίτης αυτής της χώρας μπορεί πολύ εύκολα να γίνει εγγόνι του Καραγκιόζη αντί για απόγονος του Περικλή. Μας ήξερε, μας καταλάβαινε, μας διάβαζε και διασκέδαζε σφόδρα με τα καμώματά μας. Αλλά μας συμπονούσε κιόλας, με αυτή τη βαθιά συμπόνια που δεν μπόρεσαν ποτέ να κατανοήσουν οι πολιτικοί του αντίπαλοι. Γι’ αυτό και επιμένουν να τον βαφτίζουν «ολετήρα» τόσα και τόσα χρόνια αργότερα…
Προσωπικώς θα επιμείνω στο «αντιφατικός» και στο «μεγάλος». Ένας από τους ελάχιστους μεγάλους σε αυτόν τον τόπο τον καημένο, όπου όλοι είμαστε γίγαντες όταν κοιτάμε τον καθρέφτη. Και είμαστε απολύτως βέβαιοι ότι έχουμε στο τσεπάκι όλες τις λύσεις για όλα τα προβλήματα. Βράχοι, γρανίτες και διόλου αντιφατικοί ή αντιφάσκοντες. Ώσπου να έρθει η ζωή η ίδια και μ ένα πλατύ χαμόγελο να μας βάλει για τα καλά στη θέση μας!
- το κείμενο του Xρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr