Ξεκίνησα το 1987, τέτοιο μήνα, στον "Σχολιαστή". Ηθελα να γράφω για μουσική, αλλά τότε ήταν συνεργάτης εκεί πέρα ο Δασκαλόπουλος. Βαριότανε όμως και μία έγραφε, μία δεν έγραφε, ώσπου μια φορά είχε εξαφανιστεί κανά τρίμηνο η σελίδα του και πήρα εγώ το θάρρος και χτύπησα την πόρτα. Το δέχτηκαν με συμπάθεια το κοτόπουλο, με προσήνεια,..
"γράψε" μου είπαν, "φέρε κάτι", ξαμολύθηκα εγώ.
Είχαν έρθει τότε οι Green on Red στην Αθήνα, για να παίξουν στο Club 22, "αυτούς θα πάρω" σκέφτηκα. Κι επειδή ο τραγουδιστής τους, ο Dan Stuart, ήταν όλο πίτα, μου είπανε να μιλήσω με τον κιθαρίστα, τον Chuck Prophet. Τότε τον λέγανε Chuck Prophet IV, ύστερα το IV το έβγαλε. Φοβισμένος όπως ήμουνα, λέω στον φίλο μου τον Μιχάλη Παναγιωτάκη "θα έρθεις κι εσύ μαζί, μην πω καμιά μαλακία". Ο Μιχάλης ήρθε.
Πήγαμε στο Holiday Inn, ανεβήκαμε στο δωμάτιο του Chuck, σούπερ κουλ αυτός. Ο Μιχάλης κράταγε την κάμερα, μια παλιά Zenith που είχα αγοράσει από τη Μόσχα κάτι χρόνια πριν. Εγώ μίλαγα, έγραφε το κασετόφωνο. Μισή ώρα, κουβέντα ψαρωμένη "ποιές είναι οι επιρροές σας". Πιο καταραμένη και πιο χρήσιμη ερώτηση, δεν υπήρξε ποτέ στη μουσική δημοσιογραφία. Αλλά τα έβγαλα πέρα. Κι έκατσα κι απομαγνητοφώνησα και το πήγα το κομμάτι και μπήκε μετά από μερικές μέρες. Και ήμουν πολύ περήφανος που το είδα τυπωμένο με το όνομά μου κομπλέ.
Δεν ήξερα τότε ότι το ταξίδι θα κρατήσει τριανταδύο χρόνια. Κι ακόμη δεν ξέρω πόσα θα κρατήσει. Πόσα θέλω να κρατήσει.
Ο Hunter Thompson έλεγε ότι η δημοσιογραφία είναι μια ιστορία χειρότερη κι από την πρέζα και τείνω τώρα τελευταία να τον πιστέψω.
Μελάνι, ζουζού, what the fuck, πάω να καρφώσω το στυλό στο μπράτσο μου.
Ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί και να μ' αρέσει.
Χρήστος Ξανθάκης (fb)
