To Ποτάμι στέρεψε! Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Σαν τα μικρά παιδιά ρε φίλε, σαν τα μικρά παιδιά! Που ξεφαντώνουν όλη μέρα με τους γονείς τους, που διασκεδάζουν, που γλεντάνε και κάποια στιγμή μπαϊλντισμένος και κουρασμένος ο πατέρας τους αποφασίζει να πάρει μια αναπνοή και βάνει στοπ στο παιχνίδι. Και γυρίζει ο μπόμπιρας και..
τα ρίχνει φουλ τσιτωμένος:
«Δεν με παίζει ο μπαμπάς; Να πεθάνει ο μπαμπάς!»
Κάπως έτσι και το Ποτάμι. Στην επιλογή του Σπύρου Δανέλλη (διότι περί επιλογής επρόκειτο), αντέδρασε με τρόπο απροσδόκητο και υστερικό. Αντί να τον φιλοδωρήσει με κάποιο φαρμακερό τουί, όπως τους προηγούμενους βουλευτές του κόμματους που είπαν «αντίο», έθεσε υπό αμφισβήτηση την ψήφο του στη συμφωνία των Πρεσπών. Σε φάση ότι, αφού ο Δανέλλης στηρίζει την κυβέρνηση, δεν στηρίζουμε εμείς το ντιλ με τους Σκοπιανούς. Στο οποίο ντιλ, μέχρι χθες λέγαμε «ναι», κανένα πρόβλημα, αγάπη μόνο. Κάτι σαν το «να πεθάνει ο μπαμπάς» του πιτσιρικιού και ποιος το γαμεί το συμφέρον της χώρα, ποιος το γαμεί το μέλλον της, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. να πέσει και βλέπουμε ύστερα πως θα τα μπαλώσουμε.
Αυτά παθαίνει κανείς όταν αφενός δεν κατέχει από πολιτική και αφετέρου δεν κατανοεί ότι η πρωτοβουλία δεν είναι στα χέρια του. Υπό κανονικές συνθήκες, οι Ποταμίσιοι (η ηγετική ομάδα περί τον Σταύρο, τέλος πάντων) περίμεναν πως ο Τσίπρας θα έφερνε τη συμφωνία για κύρωση στη Βουλή και ύστερα θα ζήταγε ψήφο εμπιστοσύνης. Κι αν δεν την ζήταγε αυτός από μόνος του, θα έπρεπε να απαντήσει στην πρόταση μομφής που εκατό τοις εκατό θα υπέβαλλε η αντιπολίτευση. Γουίν γουίν κατάσταση που λένε τα Αμερικανάκια. Και τη συμφωνία περνάμε, χαροποιώντας τους συμμάχους μας ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού, και τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ρίχνουμε, προσφέροντας ένα διόλου ευκαταφρόνητο δωράκι στους εν Ελλάδι σπόνσορές μας.
Καταπληκτικό σχέδιο, γαμώ, μπροσθόβαρο που λέγανε παλιότερα στα καφενεία. Μόνο που είχε ένα μικρό, ασήμαντο μειονέκτημα:
Λογάριαζε δίχως τον ξενοδόχο!
Διότι για να συμβούν όλα όσα λιγουρευότανε ο Σταύρος Θεοδωράκης και η ηγετική του ομάδα, έπρεπε το καρδιογράφημα του Τσίπρα να δείχνει ευθεία γραμμή. Έλα όμως που για κάτι τέτοια ζει ο πρωθυπουργός. Για το τζέρτζελο, για τον καυγά, για τη βαβούρα. Πολλοί το έχουν διαπιστώσει ως τώρα, από τον Αλαβάνο ως τον Βαρουφάκη και από τον Σαμαρά ως τον Κοτζιά, ήρθε πλέον η ώρα να το διαπιστώσει και Ποτάμι. Με μια πολύ απλή, απλούστατη κίνηση ο πρωθυπουργός άλλαξε τη σειρά των γεγονότων:
Πρώτα η ψήφος εμπιστοσύνης και ύστερα η ψήφος για τη συμφωνία των Πρεσπών. Και καθίστε στο παγωτό!
Ως εκ τούτου μας προέκυψε πανικός. Μας προέκυψε «να πεθάνει ο μπαμπάς», μας προέκυψε αντίδραση ακέφαλου κοτόπουλου. Κι από εκεί που ήτανε γουίν γουίν το κόμμα του Σταύρου Θεοδωράκη, βρέθηκε σε κατάσταση λουζ λουζ. Διότι η συμφωνία των Πρεσπών είναι υπόθεση κομβική για τους πεφωτισμένους ψηφοφόρους της Κεντροαριστεράς. Θέμα αρχής είναι, κάτι σαν το σύμφωνο συμβίωσης και το χωρισμό κράτους εκκλησίας. Την ψηφίζεις και ανταποκρίνεσαι στις ιδεολογικές, και όχι μόνο, απαιτήσεις τους. Ρίχνεις μαύρο και τους χάνεις δια παντός. Μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για έναν πληθυσμό δίχως δεσμεύσεις, κομματικές ή άλλου τύπου, που κανένα πρόβλημα δεν έχει να μετακινηθεί από τον ένα σχηματισμό στον άλλο. Βλέπε και την άνετη, αβασάνιστη, αβάδιστη μετακόμισή τους από τη ΔΗΜ.ΑΡ. στο Ποτάμι…
Φτώχεια καταραμένη λοιπόν. Και τρικυμία εν κρανίω φοβερή, με τον Σταύρο Θεοδωράκη να εκφράζεται στη Βουλή ως νεοσσός που δεν τον παίζουνε. Στο τσακ κρατήθηκε να μην τον καταραστεί τον Δανέλλη. Αλλά γι’ αυτές τις δουλειές, ως γνωστόν, υπάρχει η Τατιάνα!
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είαι από το newpost.gr με τον τίτλο «To Ποτάμι στέρεψε!»
