Η ψήφος εμπιστοσύνης ήταν μια ακόμη αφορμή να διαλογιστούμε πάνω στον κοινοβουλευτικό λόγο, πάνω στην ποιότητα των βουλευτών μας. Πόσοι άραγε είχαν το κουράγιο, το χρόνο και τη διάθεση να δουν και τις δύο μέρες της διαδικασίας;
- Δεν μιλάω για όσους λόγω επαγγελματικής ανάγκης και διαστροφής το κάναμε..
- Αναρωτιέμαι αν οι πολίτες κάθισαν να ακούσουν αυτούς που έστειλαν με την ψήφο τους στη Βουλή.
- Και δε λέω για τα «SOS», δηλαδή τους αρχηγούς, λέω τους άλλους, τους απλούς βουλευτές που ίσως πολλοί δεν γνωρίζουν καν τα ονόματά τους.
- Τέλος πάντων, ακούσατε όσοι ακούσατε, θα διαβάσουμε τα highlights, τα καλύτερα, θα δούμε σε βίντεο, σε Meme τις «σκληρές κόντρες» μεταξύ των μονίμως φωνασκούντων. Ωραία. Και μετά; Τι θα μείνει;
- Επιχειρήματα, ή ατάκες θα μείνουν από την κορυφαία κοινοβουλευτική διαδικασία στη συλλογική μνήμη;
- Πολιτικός λόγος ή «στάτους» και «τιτιβίσματα»; Λυπάμαι αλλά προσωπικά διαπίστωσα το δεύτερο. Ο πολιτικός λόγος έχει πάει περίπατο στο πάρκο και χάθηκε!
- Τέλος πάντων το θέμα είναι η Εμπιστοσύνη!
- Εμπιστευόμαστε το πολιτικό προσωπικό, εμπιστευόμαστε την κυβέρνηση, εμπιστευόμαστε τη Δικαιοσύνη, εμπιστευόμαστε την Αστυνομία, εμπιστευόμαστε τους συνδικαλιστές (ο καθένας στον τομέα του), εμπιστευόμαστε τον γείτονά μας, εμπιστευόμαστε τους συναδέλφους μας, εμπιστευόμαστε …τελικά τον εαυτό μας;
- Είναι πολύ περίπλοκο πράγμα η Εμπιστοσύνη, και συνάμα τόσο απλό!
- Εμπιστοσύνη είναι η άνευ όρων παράδοση σ’ αυτόν που εμπιστεύεσαι ακριβώς γιατί τον εμπιστεύεσαι και δεν πιστεύεις ότι στο θέμα που σε ενδιαφέρει δεν θα σε ρίξει, δε θα σου κάνει λαμογιά!
- Μπορεί κανείς να πει με το χέρι στην καρδιά ότι εμπιστεύεται κάποιον θεσμό;
- Καλά, μην σπρώχνεστε – είμαστε πολλοί στη στήλη που λέει «όχι».
- Ποιος φταίει για την έλλειψη εμπιστοσύνης και κυρίως: Πώς αντιμετωπίζεται αυτό το φαινόμενο;
- Προφανώς δε φταίει ο πολίτης για την έλλειψη εμπιστοσύνης στους θεσμούς.
- Η εμπιστοσύνη, όπως ο σεβασμός κερδίζεται. Είναι μια σχέση που χτίζεται. Είναι σαν τη δίαιτα. Θέλει κόπο και χρόνο να χάσει κανείς τα κιλά του και ακόμη περισσότερη προσπάθεια να τα διατηρήσει χαμένα.
- Κατάλαβες; Τι ρωτάω αφού όλοι το ζούμε στο πετσί μας. Η εμπιστοσύνη με το πολιτικό προσωπικό, με τους θεσμούς (που συνήθως κάποιοι ατυχήσαντες του πολιτικού προσωπικού διοικούν) έχει χαθεί προ πολλού. Ίσως και πριν από την παπανδρεϊκή λαίλαπα που δικαιολογούσε «δωράκια για τον εαυτό» κάποιων.
- Κάποιοι ήλπιζαν ότι μια αριστερή κυβέρνηση θα δούλευε και στην κατεύθυνση αυτή: Να ξαναχτιστεί αυτή η σχέση της εμπιστοσύνης. Όμως οι ασχολίες με τη …διάσωση της χώρας δεν άφησαν πολύ χρόνο για τέτοιες πολυτέλειες.
- Τέλος πάντων η εμπιστοσύνη είναι πολύ σπουδαιότερο πράγμα από κάτι που απλώς καταγράφεται με θετικές ή αρνητικές ψήφους!
- Σοβαρά σας το λέω… εμπιστευτείτε με!
Γιάννης Καφάτος / viewtag
