Εγραφε σκωπτικά η εξαιρετική συνάδελφος Λασκαρίνα Γερασίμου.
«Σήμερα και χθες δεν παρακολούθησα συνεδριάσεις Βουλής. Αν το τηρήσω μέχρι το βράδυ και δεν λυγίσω, θα έχει..
αρχίσει το πρώτο στάδιο αποτοξίνωσης. Θέλω τη συμπαράσταση και τη θετική σας ενέργεια σ' αυτόν τον δύσκολο αγώνα».
«Δεν μπορεί, θα βλέπει κρυφά» ψιθυρίζαμε πίσω από την πλάτη της. Δεν κόβονται έτσι στεγνά τέτοιοι εθισμοί.
Εγώ αδύνατον, είναι που δεν έχω και δυνατό χαρακτήρα. Για να κόψω το τσιγάρο μπήκα στο πρόγραμμα διακοπής καπνίσματος του Ευγενιδείου και χτυπήθηκα κάτω για μήνες. Δεν μπορώ να το ξαναζήσω αυτό με τη Βουλή, άσε που φοβάμαι μην πάρω κιλά. Γι' αυτό, δειλή, μοιραία και άβουλη αντάμα, κάθομαι μπροστά στο κανάλι της Βουλής δεμένη στην καρέκλα κι ακούω τον κάθε πικραμένο.
(...)
Εχω κόλλημα με τη Βουλή, ένα περίεργο πράμα. Αλλά δεν φταίω εγώ, η γενιά μου φταίει. Ετσι τα μάθαμε κι έτσι μας τα 'μαθαν. Να διαβάζουμε εφημερίδες, να παρακολουθούμε εξελίξεις, να ψηφίζουμε. Να ορκιζόμαστε ότι τίποτε από όλα αυτά δεν θα ξανακάνουμε. Και να ξαναρχίζουμε από την αρχή.
Τη Βουλή την κόβω όποτε θέλω γιατί κι ο πηγαιμός για την Ιθάκη δεν είναι και για χόρταση. Πόσο πια να εύχεσαι να 'ναι μακρύς ο δρόμος, κάποτε λες να φτάσουμε όμως, παιδιά, μπουχτίσαμε. Εξαντλήσαμε όλα τα κοινά μας ενδιαφέροντα με τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες, επιτέλους να φτάσουμε, να ξαποστάσουμε, να βγάλουμε τη γόβα. Μακρύ ταξίδι, όλα έχουν κι ένα όριο, και πιλότος να είσαι, κάποτε συνταξιοδοτείσαι. Γιατί τα χρόνια περνάνε. Και κουράζεσαι. Οι αντοχές λιγοστεύουν και τα περιθώρια στενεύουν. Και θες να φτάσεις στον προορισμό σου. Να πάρεις μια ανάσα. Να το χαρείς το α σιχτίρ που θα βγει απ' το στόμα σου σαν επίλογος μιας ολόκληρης ζωής.
Οχι της δικής σου. Μιας φίλης σου.
- από κείμενο της Ελενας Ακρίτα στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ
