«Μη βρίζεις όλη την ώρα ρε Ξανθάκη»

Ο ρεπόρτερ Χρήστος Ξανθάκης πήγε σινεμά και γράφει (στο newpost) επί του πολιτικού για το Vice, μια ταινία για τη διεστραμμένη φύση της απόλυτης εξουσίας
 

Το ήσυχο ποταμάκι που ξεφτίλισε την υφήλιο

Κανονικά ο τίτλος του σημερινού κομματιού είναι «το ήσυχο ποταμάκι που γάμησε την υφήλιο», αλλά με έχει παρακαλέσει ο Χατζής να μην το παρακάνω, «βρίζεις που βρίζεις όλη την ώρα ρε Ξανθάκη, βάλε τουλάχιστον ένα φρένο καμιά φορά», εντάξει έβαλα. Αλλά την γάμησε ο Ντικ Τσέινι την υφήλιο,..
το μέσα έξω της έβγαλε, τη φόδρα της ξήλωσε. Ακόμη και για τον κακομοίρη τον Ιρακινό που εξεμέτρησε το ζην στη Ρόδο προχθές, γιατί τον έπνιξε το μονοξείδιο απ’ το μαγκάλι, αυτός είναι υπεύθυνος, απολύτως υπεύθυνος. Έστω και με πλάγιο τρόπο…
Το βλέπεις αυτό στο “Vice”, μια ταινία που προβάλλεται με αξιοσημείωτη επιτυχία εδώ και μερικές ημέρες στους ελληνικούς κινηματογράφους. Μια ταινία που συνδέεται άμεσα με το επικό “Το μεγάλο σορτάρισμα”, μιας και τα υπογράφει ο ίδιος άνθρωπος, ο Άνταμ ΜακΚέι και έχουν και την ίδια κινηματογραφική λογική, την ίδια ματιά, το ίδιο διαβρωτικό χιούμορ, τέλος πάντων αν θέλετε να ξέρετε περισσότερα επί τούτου υπάρχει πάντοτε ο θεός Παναγιώτης Τιμογιαννάκης, δεν θα σας μάθω εγώ σινεμά, αυτός θα σας μάθει.
Επί του πολιτικού ωστόσο, μπορούμε να πούμε πέντε πραγματάκια. Ξεκινώντας από τον τίτλο, μιας πρόκειται για ένα πολύ πονηρό λογοπαίγνιο. “Vice”, βλέπετε, μπορεί να σημαίνει «αντ’ αυτού», αλλά  μπορεί να σημαίνει και «βίτσιο» και «ανηθικότητα» και ένα σωρό άλλα πιπεράτα. Σαν να περιγράφει τη διαδρομή του Τσέινι με μία λέξη ο ΜακΚέι, σαν να μας κλείνει το μάτι και να δηλώνει με μια λεξούλα μόνο πόσο μπορεί να διαφθείρει έναν άνθρωπο η εξουσία. Και μάλιστα όχι η εξουσία η απλή, του σούπερ μάρκετ, η εξουσία η αδιανόητη της μεγαλύτερης υπερδύναμης του κόσμου. Η προεδρική εξουσία των ΗΠΑ!
Κι εδώ θα πεταχτεί το εξυπνοπούλι της τάξης που πάντοτε έγλειφε τον κώλο του δάσκαλου και θα παρατηρήσει ότι ο Ντικ Τσέινι δεν διετέλεσε πρόεδρος των ΗΠΑ ούτε για μια μέρα. “Λάθος Ξανθάκη”, θα πει, “o Τσέινι ήταν αντιπρόεδρος και ο Μπους ο νεώτερος ήταν πρόεδρος, αυτός που τον λέτε Ντούμπιγια εσείς οι τύπου αριστεροί”.

Mόνο που ήτανε τηγανισμένο το μυαλό του Ντούμπιγια από το πιοτί κι από τη ρούφα και μπίτι δεν καταλάβαινε που λέμε και στο χωριό μου. Περνάγανε τα νούμερα και τα σχέδια από μπροστά του, πονοκέφαλος τον έπιανε. Και γύρναγε στον Τσέινι και τον παρακάλαγε να τον σώσει και να αναλάβει τις ευθύνες για πάρτη του. Κι ο Τσέινι τις αναλάμβανε…
Αλλά οι ευθύνες δεν πάνε ποτέ μόνες τους. Μαζί τους έρχεται και η εξουσία, που τόσο αγάπησε, που τόσο λάτρεψε, που τόσο προσκύνησε ο Ντικ. Μια εξουσία που χρησιμοποίησε ως άλλος Ρωμαίος αυτοκράτωρ για να αναδιαμορφώσει τις ισορροπίες και τους χάρτες της υδρογείου. Και για να κονομήσουν κάποιες εταιρείες, στα διοικητικά συμβούλια των οποίων έτυχε κάποτε να κατέχει θέσεις ευθύνης. Διότι καλή είναι η αλαζονεία, αν όμως δεν συνοδεύεται από μερικά εκατομμύρια κέρδους (μερικά δισεκατομμύρια, συγγνώμη!), τότε δεν αξίζει τον κόπο. Το χρήμα ωστόσο τα φέρνει όλα βόλτα και τέλος πάντων όπως είχε πει κι ο αείμνηστος Βεσπασιανός “τα λεφτά δεν βρωμάνε”. Αντιθέτως, για πολύ κόσμο έχουν μια θεσπέσια μυρωδιά.
Να πάτε λοιπόν να το δείτε το “Vice”, προλαβαίνετε, για να πάρετε μαθήματα πως ένα ήσυχο ποταμάκι, ένας γραφειοκράτης πόντικας, ένας άνθρωπος χωρίς ιδιότητες, κατάφερε να κουμαντάρει το πιο ισχυρό κράτος του κόσμου και να γαμήσει πατόκορφα την υφήλιο. Κάποια πράγματα μπορεί να σας ξενίσουν, Αμερικανιά γαρ η φάση, αλλά μην ανησυχείτε, ούτε θα κουραστείτε, ούτε θα βαρεθείτε. Αντιθέτως, χαμόγελο θα σκάσετε. Έστω και πικρό βεβαίως, έστω και πικρό, γιατί τα δράματα που κληρονομήσαμε από τον Τσέινι ακόμη δεν έχουν σταματήσει να εκτυλίσσονται…