«Η Αθήνα μάς ανήκει» δηλώνει με το γνωστό μητσοτακαίικο θράσος ο ένας. «Ο Πειραιάς μάς ανήκει» προβάλλει το ερυθρόλευκο βέτο του ο δεύτερος. «Η Θεσσαλονίκη μάς ανήκει» επιδεικνύει τους ασπρόμαυρους τίτλους ιδιοκτησίας του ο τρίτος. Κι εσύ... χτενίζεσαι. Και αναρωτιέσαι πού θα γίνει, εν τέλει, η μοιρασιά: στη Γιάλτα, άραγε, ή στο Ροστόφ; Ή μήπως Καρπενήσι, Τούμπα και Καραϊσκάκη;
«Είπα να τολμήσω να πω το όνομα που ψιθυρίζεται για την..
απόσυρση Κορκίδη από την υποψηφιότητα για τον Δήμο Πειραιά. Είναι Βαγγέλης Μαρινάκης. Αυτός που λάνσαρε το no politica για να καλύψει τις δολοφονίες της Χρυσής Αυγής, τις μαύρες συμμορίες που τις είδαμε στην προηγούμενη προεκλογική περίοδο να βγαίνουν στους δρόμους τις τελευταίες 48 ώρες...»* είπε ο αρχιτέκτονας Νίκος Μπελαβίλας αναφερόμενος στην υποψηφιότητά του για τον Δήμο Πειραιά.
Πράγματι, στους παροικούντες την ερυθρόλευκη Ιερουσαλήμ είναι γνωστό ότι συνιστά τόλμη ακόμα και η απλή... λήψη του ονόματος του Μαρινάκη επί ματαίω. Πόσο μάλλον μια θεσμική απόπειρα «ανατροπής» του ολιγάρχη και του καθεστώτος του (ακόμα και στο στάδιο της αγαθής πολιτικής πρόθεσης - βούλησης), όπως αυτή του κ. Νίκου Μπελαβίλα: «Να φύγει η ολιγαρχική γάγγραινα από τον Πειραιά όχι μόνο γιατί απειλεί τον Πειραιά και τους ανθρώπους του, αλλά γιατί απειλεί να επεκταθεί σε όλη την Ελλάδα. Το φαινόμενο ολιγαρχών που αγοράζουν δήμους και κανάλια πριν αγοράσουν την ίδια την εξουσία απειλεί ευθέως τη δημοκρατία»**...
*******
Στην πραγματικότητα, διόλου δεν ψιθυρίζεται «το όνομα για την απόσυρση Κορκίδη από την υποψηφιότητα για τον Δήμο Πειραιά». Ο κόσμος το ’χει τούμπανο ότι ο Βαγγέλης Μαρινάκης επέβαλε στον Κυριάκο Μητσοτάκη τη συγκεκριμένη απόσυρση. Με φαντασμαγορικό, μάλιστα, τρόπο, δείχνοντας «ποιος είναι τ’ αφεντικό» σ’ αυτή τη σχέση: τον «έστειλε» σαν το σκυλί με την ουρά στα σκέλια είναι η έκφραση που, στο πειραϊκό παρασκήνιο, σφράγισε την άμεση υπαναχώρηση Μητσοτάκη στο ζήτημα της υποψηφιότητας Κορκίδη.
Στη φοβικη δημοσιογραφική πραγματικότητα είναι που «το όνομα της απόσυρσης» ψιθυρίζεται. Συνοδευόμενο μάλιστα από ψιθύρους παράλληλους, με θέμα τις παρενέργειες του συγκεκριμένου... event στη σχέση M&M.
*******
Το εν λόγω «no politica» σηκώνει μεγάλη κουβέντα (ανάλυση αν θέλετε), καθώς εδράζεται στην ευρισκόμενη σε διαρκή ερευνητική εκκρεμότητα σχέση ποδοσφαίρου - πολιτικής. Εδώ, ωστόσο, αρκεί να εξηγήσουμε ότι εκφράζει μια αρχική στρατηγική πολιτικού ελέγχου των φανατικών οπαδών του «θρύλου των γηπέδων» (ειρήσθω εν παρόδω, είμαι φανατικός, με τον δικό μου τρόπο, οπαδός του Ολυμπιακού) εκ μέρους του προέδρου του. Μια στρατηγική που, με τα ΜΜΕ τα οποία ο κ. Μαρινάκης απέκτησε, σταθεροποιήθηκε διευρύνοντας την πολιτική επιρροή του ένθεν - κακείθεν του αρχηγού της Ν.Δ. Και, με τη συνδρομή των Σαμαρά, Βενιζέλου, Λοβέρδου, «ακόμα και του Σημίτη» λένε κάποιοι «άνθρωποι του προέδρου», μετεξελίχθηκε σε στρατηγική αντικυβερνητικής (αντισύριζα) χειραγώγησης του συνόλου των οπαδών του Ολυμπιακού, και όχι μόνο.
Είναι χαρακτηριστικές οι συνάδουσες με την Ακροδεξιά σπεκουλαδόρικες αντικυβερνητικές... «no politica - after», αυτή τη φορά, παρεμβάσεις του μέσω των φανατικών γηπεδικών οπαδών του (πανό στις κερκίδες των φανατικών κ.λπ.) στις περιπτώσεις των φυσικών καταστροφών στη Μάνδρα Αττικής και στο Μάτι. Οι οποίες, όπως και οι δικές του άλλωστε, οι προσωπικές του, ακραία αντιπολιτευτικές παρεμβάσεις μέσω δηλώσεων «κύκλων του προέδρου» («χούντα» κ.λπ., κ.λπ.), φωτογραφίζουν μια σταδιακή, μπερλουσκονικού τύπου πολιτική αυτονόμηση.
Μια αυτονόμηση που, τώρα, μοιάζει να σφραγίζεται από την «πόρτα» που έφαγε ο Κυριάκος απ’ τον φίλο του Βαγγέλη στην περίπτωση Κορκίδη. Και απ’ την ακολουθία μιας σειράς αποδομητικών του αρχηγικού προφίλ του Μητσοτάκη, δημοσιευμάτων στα ουκ ολίγα μέσα που διαθέτει η... προεδράρα: ο «no politica» Βαγγέλης Μαρινάκης.
- το κείμενο του Ν. Τσαγκρή είναι από την Αυγή της Κυριακής (02/12/2018)
*Από συνέντευξη του Νίκου Μπελαβίλα στον ρ/ς Στο Κόκκινο (Ευγ. Λουπάκη)
**Ανάρτηση του Νίκου Μπελαβίλα στο Διαδίκτυο