Είμαστε όλοι δολοφονημένες φοιτήτριες

Να τελειώνουμε τώρα με τους κανίβαλους που προσβάλλουν τη μνήμη της Eλένης Τοπαλούδη

Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης 

Δεν γουστάρω Αλέξη Κούγια. Για πολλούς και διάφορους λόγους, τους οποίους καμία όρεξη δεν έχω να αναφέρω εδώ πέρα. Πρώτον διότι δεν θέλω να μασουλήσω το χρόνο σας και δεύτερον γιατί είναι δικομανής ο δικηγόρος και δεν είμαι σε φάση τώρα να τρέχω στην..
Ευελπίδων. Αλλά αν έχει μία, έστω μία ελπίδα να σώσει την υστεροφημία του, μπορεί να το κάνει τώρα που ανέλαβε την πολιτική αγωγή για την οικογένεια Τοπαλούδη στο αδιανόητο φονικό της Ρόδου. Και οφείλω να ομολογήσω ότι ξεκίνησε σωστά.
Εκδίδοντας μια ανακοίνωση στην οποία, μεταξύ άλλων, αναγράφονται τα εξής:

«Όποιος προσπάθησε ή προσπαθεί κατά παράβαση του άρθρου 365 Ποινικού Κώδικα (προσβολή μνήμης νεκρού) να προσβάλει τη μνήμη της δυστυχούς αυτής κοπέλας, καλυπτόμενος στον δυστυχώς ανεξέλεγκτο χώρο του διαδικτύου, ΌΣΟ ΨΗΛΑ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ, θα βρεθεί, θα μηνυθεί και θα εναχθεί από το γραφείο μας για λογαριασμό της οικογενείας, η οποία θα απαιτήσει και εύλογη αποζημίωση».

Πέστα γαμώ την τρέλα μου! Πέστα γαμώ το σπιτάκι μου, πέστα γαμώ τον αντίχριστό μου, πέστα. Βγες μπροστά με όλο το οπλοστάσιο που σου παρέχει η δικονομία και ξέσκισε τα κτήνη που εδώ και λίγες μέρες σκοτώνουν ξανά, πρωί, μεσημέρι, βράδυ, την άτυχη φοιτήτρια. Δολοφονώντας την εικόνα της, δολοφονώντας την ύπαρξή της, δολοφονώντας την ψυχή της. Δεκάδες, εκατοντάδες σιχαμένοι κανίβαλοι του διαδικτύου (το νέο φαρ ουέστ), που σκορπάνε σκατά στον τάφο ενός αθώου παιδιού. Ενός αθώου αμνού, που μας εκλιπαρεί από τον άλλο κόσμο για λίγο σεβασμό και σιωπή…
Και τι δεν έχω διαβάσει αυτές τις μέρες. Πράγματα που δεν διανοούμαι να αναπαράγω στο Newpost όχι γιατί είμαι κανένας σεμνότυφος, αλλά γιατί δεν πάει το χέρι μου να τα γράψω. Δεν γίνεται, είναι αδύνατον, δεν μπορώ, δεν ξέρω πως θα τα καταφέρει ο ανακριτής όταν έρθει η ώρα του και δεν θα βγάλει ένα μαχαίρι να κόψει φλέβες. Για να μην αντικρίζει, να μην ακούει πια αυτούς τους άθλιους ρύπους που σε κάνουν να τρέμεις από αγανάκτηση. Να θέλεις να απαλλαγείς για πάντα από την ανθρώπινη υπόστασή σου, να γίνεις ένας βράχος που τον βαράνε τα κύματα, ένα λουλούδι του αγρού, ένα χαλίκι στο πεζοδρόμιο. Οτιδήποτε άλλο εκτός απ’ αυτή την αηδία που περπατάει στα δύο πόδια.
Οπότε ας κάνει τη δουλειά του ο Κούγιας. Πονηρός είναι, δραστήριος είναι, επιτελείο έχει, δεν θα δυσκολευτεί να ανακαλύψει όλους αυτούς τους βρυκόλακες που δεν δίστασαν να χυδαιολογήσουν πάνω από ένα ακόμη ζεστό πτώμα. Κι ας το ψάξει λίγο και η αρχή ηλεκτρονικού εγκλήματος. Δεν θα της πέσει το νεφρί αν διαθέσει λίγο παραπάνω προσωπικό στη συγκεκριμένη υπόθεση. Έχει σημασία για την οικογένεια της δολοφονηθείσης, έχει σημασία για τη μνήμη της, έχει σημασία και για όλους και όλες εμάς που παρακολουθούμε έντρομοι και έντρομες το γαϊτανάκι της φρίκης. Έχει σημασία να σταθεί κανείς απέναντι στην ύβρι και να την κατονομάσει. Για να έρθει ύστερα η νέμεσις και να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση…

- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr