Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Οι νεότεροι, αν φυσικά παρακολουθούν τα δελτία ειδήσεων και βλέπουν τους πολιτικούς να τσακώνονται με αφορμή τη βομβιστική επίθεση στον Σκάι, μπορεί να νομίζουν ότι βρίσκονται μπροστά σε πρωτόγνωρη κατάσταση. Κι όμως την έχουμε ξαναζήσει. Οι παλιότεροι ασφαλώς θα θυμούνται ότι ανάλογες συζητήσεις γίνονταν στο..
παρελθόν με τους ίδιους πρωταγωνιστές (εννοώ δημοσιογράφους συγκεκριμένης αντίληψης και παράγοντες κομμάτων) που εκτόξευαν τις ίδιες κατηγορίες κατά των πολιτικών αντιπάλων τους.
Να λοιπόν που η ιστορία επαναλαμβάνεται. Ποια ήταν η αιτία που όπλιζε τις οργανώσεις; Μα φυσικά η πόλωση. Ποιος έφταιγε που είχε δημιουργηθεί τοξικό πολιτικό κλίμα; Μα φυσικά ο άλλος.
Αν η αντιπαράθεση περιοριζόταν σ’ αυτό το επίπεδο θα μπορούσες να πεις ότι ήταν κάτι συνηθισμένο. Δυστυχώς όμως χάθηκε ο έλεγχος.
Επειδή το φαινόμενο είχε διάρκεια και μεγάλη ένταση και επειδή δεν ήταν δυνατόν να συμφιλιωθεί κάποιος με την ιδέα ότι οι δράστες ήταν εκνευριστικά τυχεροί και γλίτωναν συνεχώς από τις επιχειρήσεις των διωκτικών αρχών, άρχισαν να τίθενται ορισμένα ερωτήματα: Είναι αυτό που δηλώνουν οι οργανώσεις; Μήπως δρουν για λογαριασμό άλλων; Ποιων άλλων; Σίγουρα κάποιων μυστικών υπηρεσιών ξένων χωρών.
Πώς εξηγείται το γεγονός ότι είναι καλά πληροφορημένες; Μήπως έχουν ανθρώπους μέσα στους μηχανισμούς ασφαλείας και τις προειδοποιούν; Πού βρίσκουν τα όπλα και τα εκρηκτικά; Μήπως τα παίρνουν από ξένες οργανώσεις που έχουν τις ίδιες αντιλήψεις; Είναι τόσο ανίκανη η αστυνομία ή μήπως δεν υπάρχει πολιτική βούληση;
Γιατί όμως μια κυβέρνηση να μη θέλει να εξουδετερώσει αυτές τις οργανώσεις; Μήπως επειδή είναι σαρξ εκ της σαρκός της;
Ετσι φτάσαμε στο διά ταύτα. Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ ήταν ύποπτες τουλάχιστον για εσκεμμένη αμέλεια. Στελέχη της Δεξιάς και οι φιλικές της εφημερίδες έλεγαν τότε ότι «όλα τα θύματα των τρομοκρατών προέρχονται από τις τάξεις μας».
Συνεπώς εκ των συμφραζομένων προέκυπτε ότι το ΠΑΣΟΚ ήταν ευάλωτο στην κατηγορία περί υπόγειων σχέσεων. Αλλωστε, ο ιδρυτής του την περίοδο της δικτατορίας μιλούσε για ένοπλο αγώνα.
Το επόμενο βήμα ήρθε ως φυσική συνέχεια της συγκεκριμένης ανάγωγης συλλογιστικής. Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν ο κρυφός αρχηγός της οργάνωσης. Η άποψη διακινήθηκε urbi et orbi, την υιοθέτησαν μυστικές υπηρεσίες δυτικών χωρών και οι έρευνες προσανατολίστηκαν προς τα κει.
Οι διακινητές αυτού του πυώδους αφηγήματος υπέστησαν σοκ όταν κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ εξάρθρωσε τις οργανώσεις και αποδείχθηκε ότι οι συλληφθέντες δεν είχαν σχέση ούτε με μυστικές υπηρεσίες ούτε με κόμματα.
Συνήλθαν πάντως γρήγορα και έδωσαν στην κυκλοφορία νέα ρεκλάμα εξίσου συκοφαντική με την προηγούμενη. Τι έλεγε; Οτι η υπόθεση της εξιχνίασης σταμάτησε με απόφαση της κυβέρνησης, λίγο πριν ακουμπήσει πρόσωπα που κάποτε ήταν στο ΠΑΣΟΚ.
Παρόμοιες χοντρές ανοησίες εκστομίζονται και στις μέρες μας. Τούτη τη φορά ένοχος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί; Μα είναι προφανές. Εχει ελαττωματικές ιδέες, θαυμάζει τους λαϊκιστές ηγέτες της Λ. Αμερικής και δεν μπορεί να δαμάσει τον εξτρεμισμό του.
Αλλωστε υπάρχουν δείγματα γραφής: Οταν ήταν στην αντιπολίτευση, οργάνωσε «οχλοκρατικές εξεγέρσεις» (Δεκέμβρης 2008, Αγανακτισμένοι) και ο αρχηγός του έκανε τα πάντα για να «προστατεύσει την ένοπλη συνιστώσα του κόμματός του». Τώρα που είναι κυβέρνηση, «ούτε μπορεί ούτε θέλει να αντιμετωπίσει τα φαινόμενα βίας». Αρα; Ηθικός αυτουργός. Το λιγότερο. Για την ώρα. Αύριο-μεθαύριο και φυσικός αυτουργός.
- το κείμενο του Τάσου Παππά είναι από την Εφημερίδα των Συντακτών
