Γράφει ο Χρήστος ΞανθάκηςΠριν από κάτι χρόνια είχε βγ
ει ο Θόδωρος Πάγκαλος και είχε πει μια απ’ αυτές τις κουβέντες που ο ίδιος και η παρέα του χαρακτήριζαν σοφές, πολύ σοφές. Είχε βγει και είχε χαρακτηρίσει «κύριο τίποτα» τον Δημήτρη Αβραμόπουλο, τον βασικό αντίπαλό του για τον Δήμο Αθηναίων. Και γέλασε βεβαίως και το..
ευχαριστήθηκε (το ευχαριστήθηκε και η παρέα του!) αλλά τον Δήμο τον έχασε. Πρώτον γιατί ο Αβραμόπουλος δεν ήταν κανένα κορόιδο για να σηκώσει το γάντι και δεύτερον διότι στην πρώτη εκλογική περιφέρεια Αθηνών κουμάντο κάνει το κομοδινί μαλλί. Και ο νοών νοείτω.
Μερικές δεκαετίες αργότερα ένας άλλος «κύριος τίποτα» βρίσκεται στο επίκεντρο της επικαιρότητας. Λόγω ανομίας, λόγω αναταραχών, λόγω ξύλου και συγκρούσεων με την αστυνομία, λόγω θραύσεως υαλοπινάκων σε χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Όχι εδώ, όχι στα μέρη μας, μιλάμε τώρα για σχεδόν τρεις χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά απ’ την πλατεία Εξαρχείων. Κι άλλα τόσα από την πλατεία Ομονοίας, που έτσι και σπάσεις τζαμαρία σε βάζουν κάτω και σε κλωτσάνε στο κεφάλι μέχρι να πεις αντίο στον μάταιο ετούτο κόσμο…
Λέγαμε όμως για τον «κύριο τίποτα». Τον Εμμανουέλ Μακρόν, που δικαιολογεί στο έπακρο το παγκάλειο παρατσούκλι. Σε τίποτα απολύτως δεν πίστευε, σε τίποτα απολύτως δεν ορκιζόταν, σε τίποτα απολύτως δεν έδινε λογαριασμό, από καμία απολύτως ιδεολογία δεν δεσμευόταν. Αν ζούσε ο Μούζιλ θα έγραφε από την αρχή το περίφημο μυθιστόρημά του «Ο άνθρωπος χωρίς ιδιότητες» και θα το αφιέρωνε στον πρόεδρο της Γαλλίας. Σε έναν άνθρωπο που ήρθε από το πουθενά για να τσαλαβουτήσει στο τίποτα.
Με όπλα τη θητεία του στον τραπεζικό τομέα και στην κυβέρνηση, συν την αναμφίβολα υψηλή ευφυΐα του, για να κυβερνήσει ολόκληρη Γαλλία. Αφού καταλήξαμε να είναι τα πάντα διαχείριση και οι εναλλακτικές λύσεις να είναι (ναι, καλά το μαντέψατε!) ένα τίποτα, για πιο λόγο δηλαδή να μην αναλάβει τις τύχες μιας μεγάλης χώρας ένα εξυπνοπούλι; Από μέσα τους ξέρει τους μηχανισμούς, τα γνωρίζει καλά τα γρανάζια και την παίζει στα δάχτυλα τη γραφειοκρατία. Αποκλείεται να μην διαλέξει τις πιο πρόσφορες, τις πιο σωστές μεταρρυθμίσεις για να πάει το σύστημα ένα βήμα πιο μπροστά, για να ξεμπουκώσει το αδιέξοδο. Και ύστερα ήρθε ο λαϊκισμός!
Ύστερα ήρθαν τα «κίτρινα γιλέκα», να αποδείξουν ότι εκείνο το παλιό, το ξεθωριασμένο, το ξεφτισμένο πνεύμα της Γαλλικής Επανάστασης είναι ακόμη ζωντανό. Είναι ανάμεσά μας, αναπνέει, ζει και βασιλεύει παλικάρια μου. Στις καρδιές, στα στήθη, στα μηνίγγια των ανθρώπων που δεν έχουν ξεχάσει πως είναι να στέκεσαι απέναντι στις κάθε είδους εξουσίες και να υψώνεις ψηλά τη γροθιά. Και να μην το κλείνεις το στόμα σου, επειδή σε πλημμύρισε ο φόβος και στην έδεσε τη γλώσσα…
Οι εξηγήσεις πολλές για το φαινόμενο το γαλλικό. Από ακροδεξιό δάκτυλο της Μαρίν Λεπέν ως ακραία ζήλεια για το παλτό της Μπριζίτ Μακρόν, είδαν μερικοί και μερικές. Χώρια οι συμβολισμοί των κίτρινων γιλέκων, χώρια η φρασεολογία η λαφαζανική, χώρια η επιθετικότητα των εξεγερμένων. Κίνημα είναι όμως και σε διαδικασία κινηματική χωράνε όλοι, όλες και όλα. Ώσπου να έρθει η στιγμή που κάποια από τις τάσεις θα ηγεμονεύσει και θα μάθουμε προς τα πού φυσάει ο άνεμος. Για την ώρα πάντως, ο Μακρόν έκανε παταγωδώς πίσω!
Τις κατάπιε τις πρωτοβουλίες του με ένα θορυβώδες κο-κο-κο και έτοιμος είναι να πάρει κι άλλα μέτρα πίσω για να μην ξεφτιλιστεί ακόμη περισσότερο στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη. Ξέρεις τι θα πει να ονειρεύεσαι διαδοχή της Μέρκελ στην ηγεμονία και να έρχονται ένα μάτσο αβράκωτοι να σου κάνουνε κρέας τη μουρίτσα; Ένα μάτσο παρίες, δίχως μοίρα στον ήλιο; Ένα μάτσο κορόιδα, που δεν αντέχουν άλλο να τρέφονται με παραμύθι; Αυτά παθαίνει όμως όποιος νομίζει ότι από κύριος τίποτα έγινε ξαφνικά ο κύριος τα πάντα…
- το κείμενο του Χρήστου Ξανθάκη είναι από το newpost.gr