Α. Πειραιάς βαθύς
Η Φώφη Γεννηματά ανακοίνωσε ότι το κόμμα της, με όποιες δυνάμεις έχει, θα στηρίξει για δήμαρχο στον Πειραιά τον Γιάννη Μώραλη. Ότι είναι γιος παλιούς φίλου του πατέρα της δεν είναι επαρκής λόγος- αν και οι κληρονόμοι τα συνηθίζουν αυτά. Στηρίζοντας τον σημερινό δήμαρχο στηρίζει κι τον…
αντιδήμαρχό του. Τον εφοπλιστή και εκδότη Βαγγέλη Μαρινάκη. Ένα το κρατούμενο.
Πάμε παρακάτω. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε πρόβλημα στον Πειραιά. Αν στήριζε τον Βασίλη Μιχαλολιάκο θα έβρισκε απέναντι το συγκρότημα Μαρινάκη. Αν στήριζε τον Μώραλη, θα τον κατηγορούσαν για υποταγή στο συγκρότημα Μαρινάκη. Πήγε να βρει μια άχρωμη λύση με τον Βασίλη Κροκίδη, αλλά του έμεινε στα χέρια. Και τελικά έριξε λευκή πετσέτα, με μια λύση που μυρίζει Σαμαρά και Άδωνι: κατεβάζει τον γιατρό Νίκο Βλαχάκη, αδελφό του αξιωματικού που έχασε τη ζωή του στα Ίμια. Με άλλα λόγια κάνει αβάντα στον Μώραλη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ; Το κυβερνών κόμμα, είχε επιλογές για το Μεγάλο Λιμάνι, καθώς η Αριστερά έχει παράδοση. Αλλά κατέφυγε σε έναν καθηγητή που μόνο φαβορί δεν θα τον έλεγες. Τυχαία; Δεν νομίζω, Τάκη. Ο Νίκος Mπελαβίλας είναι -συνειδητή ή όχι – επιλογή μάλλον υπέρ του Μώραλη. Και πάντως η επιλογή του δείχνει ότι το κυβερνών κόμμα δεν κατεβαίνει στο μεγάλο λιμάνι για να αναμετρηθεί με τον Μαρινάκη.
Συμπέρασμα: Οι πολιτικές δυνάμεις αποφεύγουν να συγκρουστούν ευθέως με τον μιντιάρχη και πρόεδρο του Ολυμπιακού. Τα υπόλοιπα είναι να λέμε καμιά κουβέντα να περνάει η ώρα.
Β. Αθήνα βαθύτερηΣτην πρωτεύουσα αυτή τη φορά τα πράγματα εξελίσσονται περίεργα. Στην ουσία δεν υπάρχει καμία κομματική αναμέτρηση. Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ κατεβάζει βαρύ πυροβολικό, ούτε η ΝΔ έχει κανονικό κομματικό υποψήφιο. Μόνο το κόμμα της Φώφης υποστηρίζει κομματικά τον Παύλο Γερουλάνο. Αλλά αν αυτό το κόμμα μπορούσε να βγάλει δήμαρχο στην Αθήνα θα μπορούσε έχει και άλλη ηγεσία. Άρα δεν έχει σημασία ποιον υποστηρίζει.
Στη ΝΔ ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν μπόρεσε να πάει στα άκρα και σ’ αυτό το θέμα με την αδελφή του. Έτσι ο Κώστας Μπακογιάννης επέβαλε τον εαυτό του ως υποψήφιο δήμαρχο- ερήμην του θείου του που έκανε την ανάγκη φιλοτιμία και τον δέχθηκε. Μόνο που ο Μπακογιάννης δεν πάει για δήμαρχος. Βαδίζει προς την ηγεσία του κόμματος.
Η εκδίκηση είναι πιάτο που τρώγεται κρύο. Αν δεν βγει θα είναι γιατί πάει να δαγκώσει περισσότερο από όσο μπορεί να μασήσει. Το παιχνίδι πάντως από όλες τις πλευρές στρώνεται γι αυτόν.
Ο πρωθυπουργός προανήγγειλε έκπληξη- και μάλλον δεν εννοούσε τον ευπρεπή Νάσο Ηλιόπουλο που ανακοινώθηκε τελικά, απλώς για κάνει καλή εμφάνιση. Οι Συριζαίοι δεν δείχνουν να ενδιαφέρονται για δήμαρχο, αλλά για κάποιον που θα κάνει τη πιο δύσκολη τη ζωή του Μητσοτάκη; Και ήδη διακρίνονται σημεία ότι ως αντάλλαγμα θα πάρουν τη περιφέρεια Αττικής, που τους πονάει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.
Στη συμπρωτεύουσα για να γίνει πρόβλεψη πρέπει πρώτα να ερωτηθεί ο Ιβάν Σαββίδης. Πέρα από τις επιχειρηματικές όψεις της κυριαρχίας του στην ευρύτερη περιοχή, με τον ΠΑΟΚ στο δρόμο της δόξας, κανείς δεν μπορεί να του πάει κόντρα. Ούτε και ο Μπουτάρης που αποσύρθηκε ακυρώνοντας την πιο ηχηρή «συνεργασία των δημοκρατικών δυνάμεων».
Ο Μητσοτάκης ήταν χαμένος εξ αρχής στην πόλη του Καραμανλή. Η αδύναμη ηγεσία του δεν εμπόδισε μια τουλάχιστον αιρετική υποψηφιότητα. Μια λύση από όμορο δήμο ήταν πολύ καραμανλική γι’ αυτόν. Η ανάσυρση του Ταχιάου ισοδυναμεί με παράδοση της πόλης στην υποψήφια του ΣΥΡΙΖΑ.
Η Νοτοπούλου έχει με το μέρος τους τους καλύτερους σεξιστές και φαλλοκράτες -στα όρια του χυδαίου- της Θεσσαλονίκης που της επιτέθηκαν και τσιμέντωσαν δίπλα της τον γυναικείο πληθυσμό και τους ανοιχτόμυαλους της πόλης. Άλλωστε η συμπρωτεύουσα ωρίμασε και δεν θα επέτρεπε στον εαυτό της να επιστρέψει στις εποχές που όριζε το στίγμα της η τριάδα Παπαγεωργόπουλος-Ψωμιάδης- Άνθιμος.
Με βάση τα προηγούμενα προκύπτει ότι οι μεγάλες πόλεις έκλεισαν. Έναν δήμο θα πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ, έναν ο Μαρινάκης και έναν διεκδικεί ο Μπακογιάννης. Αν δεν γίνεται χαλασμός είναι γιατί καθώς όλοι έχουν πειστεί ότι οι οι δημοτικές εκλογές θα γίνουν την ίδια μέρα με τις βουλευτικές η έννοια του «προκρίματος» δεν υπάρχει. Οπότε γιατί να σκοτίζονται;
- το κείμενο του Γ. Λακόπουλου είναι από το Ανοιχτό Παράθυρο