κοινό φωτογραφίες από τα ταξίδια του, από το σπίτι του, από τα πάρτυ του, από τα πάντα σχεδόν. Το "χρυσό σπίτι" δεν το ανακαλύψαμε γιατί στείλαμε μεταμφιεσμένο παπαράτσι στο σπίτι τους. Οι ίδιοι στήθηκαν οικογενειακώς και φωτογραφήθηκαν σ' αυτό και το αποτέλεσμα μας το προσέφεραν. Και όλο το σκηνικό των τελευταίων ημερών, με την υποψηφιότητα της συζύγου και την άρνηση του συζύγου να την στηρίξει είναι ο ορισμός της ιστορίας που σηκώνει πλάκα.
Η κυρία Πατούλη, όπως και κάθε κυρία και κάθε κύριος, από τη στιγμή που αποφασίζουν να εκθέσουν εκτός από τις απόψεις τους και την προσωπική τους ζωή, θα δέχονται και κριτική και πλάκα και για τις απόψεις τους και για την εικόνα τους. Αυτό συνέβαινε πάντα. Η εικόνα του καθενός είναι μέρος της προσωπικότητάς του. Δεν γίνεται σάτιρα που θα το αγνοεί αυτό. Όταν ένας άνθρωπος έχει ασκήσει εξουσία και λέει "μαζί τα φάγαμε" και είναι παχύσαρκος, αυτό δημιουργεί αυτόματα έναν συμβολισμό. Δεν είναι γενικευμένη θέση κατά των παχύσαρκων. Οι Monty Python στο "Νόημα της ζωής" εμφανίζουν τον πάμπλουτο, ως έναν τύπο 200 κιλών που τρώει και ξερνάει, ώσπου σκάει και λερώνει τα πάντα γύρω του. Ο συμβολισμός δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει με έναν άνθρωπο 75 κιλών. Την οικονομική εξουσία σατιρίζουν οι Monty Python, όχι τους παχύσαρκους.
Όταν ένα κόμμα αποφασίζει να φωτοσοπιάσει τον αρχηγό του και να αφαιρέσει τις ελιές από το πρόσωπο του, το ίδιο το κόμμα κάνει θέμα τις ελιές, δεν έγιναν όλοι διώκτες των ελιών στο πρόσωπο, όποιος κι αν τις έχει.
Το δημόσιο πρόσωπο είναι οι απόψεις του, ο λόγος του, ο τρόπος που τον εκφέρει, ο τόνος της φωνής του, το πόσο ανορθόγραφος ή συγκροτημένος είναι αυτός ο λόγος, είναι τα ρούχα του, το ύψος του, το πρόσωπο του, το σώμα του, ειδικά όταν όλα αυτά είναι μέρος της επικοιωνιακής του τακτικής.
Φτάνει πια μ' αυτή την ξινίλα, και τα "δεν έχετε το δικαίωμα" κάθε φορά που κάνουμε πλάκα με ένα δημόσιο πρόσωπο. Θάνατος στην κορεκτίλα!
Δημήτρης Σούλτας (από το fb)
