Αναπηρία, βία, αναλγησία

Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης

Άμα το είδε τόσος κόσμος το ταινιάκι, μάλλον το είδατε κι εσείς. Αλλά ας το διηγηθώ ξανά το στόρι, για να αποφύγουμε το μπουρδούκλωμα:
Πιτσιρικάς οπλισμένος με λοστό, βαδίζει σε κεντρικό δρόμο των Χανίων, σκορπώντας γύρω του την καταστροφή. Ρίχνει την ψησταριά του σουβλατζή, ανατρέπει..
τραπέζια καφετέριας, αρπάζει τραπεζομάντηλα στο εστιατόριο, μαντάρα τα κάνει όλα. Για να φτάσει κάποια στιγμή στη γωνιά του δρόμου, που την έχει μπλοκάρει αυτοκίνητο. Κι εκεί είναι που σηκώνει το λοστάρι και αρχίζει να κοπανάει!
 Έχει και συνέχεια όμως. Τον βουτάνε κάτι περαστικοί, τον σαπακιάζουνε, τον τσιμπάει η αστυνομία, στη μπουζού. Για να έρθει εκεί η οικογένειά του να τον δει. Ο πατέρας του, η μάνα του, η ανάπηρη αδερφή του σε καροτσάκι. Η ανάπηρη αδερφή του, το κομβικό πρόσωπο της υπόθεσης. Που την είχε βγάλει βόλτα ο πιτσιρικάς πριν την έκρηξη οργής και βρήκε το διάολό του. Απ’ τα τραπεζάκια, τις καρέκλες, τα αυτοκίνητα τα σταθμευμένα πάνω στη διάβαση, στο πεζοδρόμιο επάνω. Και τα έχασε και μπερδεύτηκε και έπεσε η μικρή απ’ το καρότσι και τραυματίστηκε…

Αυτό είναι. Τρία λεπτά όλο μαζί, πεντέξι φάτσες, ένας λοστός, εκατοντάδες χιλιάδες προβολές μέσα σε λίγες ώρες, ίσως και επταψήφιος αριθμός, ποιος ξέρει πως τα μετράει το μηχάνημα. Ένα μίνι φαινόμενο ευαισθησίας στη χώρα της αδιαφορίας. Ένα ταινιάκι με τίτλο «Ο αδερφός μου», που φέρει την υπογραφή του σκηνοθέτη Θοδωρή Παπαδουλάκη κι έγινε viral και συζητήθηκε όσο τίποτε άλλο το τελευταίο δεκαήμερο. Πιο πολύ κι απ’ το συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας κι ας είχε μόνο οικογένεια, δίχως πατρίδα και θρησκεία!

Πέρα όμως από πλάκα, οφείλω να σημειώσω το μπαγκράουντ του μίνι φιλμ. Και να σας πληροφορήσω ότι ανήκει στις δράσεις της καμπάνιας Respect Life, που δημιουργήθηκε με σκοπό την ενημέρωση των πολιτών στα Χανιά (και όχι μόνο) για τις δυσκολίες όσων συμπολιτών μας έχουν κινητικά προβλήματα. Κι αν ήλπιζε να ξεσηκώσει θόρυβο και συζητήσεις, μια χαρά τα κατάφερε. Βουίζει το ίντερνετ και κρούονται εδώ και μέρες τα social media, με αφορμή το ταινιάκι και το πιτσιρίκι και την ανάπηρη αδερφούλα. Αλλά κάπου μέσα στο κλάμα και στο δάκρυ, πέφτει και το ανάθεμα για το λοστάρι!
Διότι δεν φτάνει που ο νεαρός ανατρέπει, αρπάζει, ρίχνει κάτω, σηκώνει κιόλας τη σιδερόβεργα και την κατεβάζει με δύναμη στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου που κλείνει τη διάβαση. Την κατεβάζει μία, δύο, τρεις φορές, σπάει τζάμια. Κι αυτό είναι βία και η βία δεν είναι μόνο βία είναι και κακό πράγμα, είναι πολύ κακό πράγμα, είναι από αυτά τα κακά πράγματα που κάνουν το βίο μας αβίωτο και τη ζωή μας θεοσκότεινη και τι πράγμα που είναι αυτή η βία, πόσο κακή, αν δεν υπήρχε, αν δεν υπήρχε καθόλου ρε φίλε, κι ο Αδάμ ακόμη δεν θα είχε δαγκώσει το μήλο, ούτε μια μέρα δεν θα είχαμε φύγει απ’ τον Παράδεισο.
Ως και ο ίδιος ο σκηνοθέτης του «Αδερφού μου» βιάστηκε να δηλώσει ότι δεν επικροτεί ενέργειες σαν αυτές του πρωταγωνιστή του και ότι αυτό που δείχνει δεν το δείχνει για να πάρουμε πατρόν, το δείχνει για ν’ ανέβουμε επίπεδο ή κάπως έτσι τέλος πάντων, κάπου το έχασα κι εγώ το νήμα μέσα σε όλη αυτή την ατέλειωτη φιλολογία περί βίας.
Όμως δεν έχασα το νήμα του βρασμού ψυχής. Αυτής της κατάστασης όπου έχεις βγει από τα ρούχα σου και τον εαυτό σου και δεν υπολογίζεις τις κοινωνικές συμβάσεις και τις τιμωρητικές διατάξεις. Και κάνει όχι αυτό που μπορείς να κάνεις αλλά αυτό που πρέπει να κάνεις. Όποιες κι αν είναι οι συνέπειες.
Δεν λησμονώ, φυσικά, ότι και ο κοσμηματοπώλης (;) της Ομόνοιας «βρασμό ψυχής» επικαλέστηκε για το λιντσάρισμα του Ζακ και σπεύδω να διευκρινίσω ότι βρασμός ψυχής δεν είναι να κλωτσάς στο κεφάλι έναν κακομοίρη πεσμένο στο πάτωμα, βρασμός ψυχής είναι να υψώνεις ανάστημα κόντρα στην  αδικία, κόντρα στην καφρίλα, κόντρα στην αναλγησία. Κόντρα στο σκοτάδι που μας περιβάλλει. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλή επίδειξη ζόφου και τροφή για συζητήσεις στα φιλελέ βουστάσια. Τελεία.  

- το κειμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost