Ούτε φωνή, ούτε ακρόαση…

Θυμάμαι τον Παύλο Μάτεση. Δύο χρόνια πριν εγκαταλείψει τον μάταιο τούτο κόσμο (Γενάρης 2013) πίναμε έναν καφέ στο Βόξ του Λιβάνη, στα Εξάρχεια. Μιλούσε πιο πολύ με τη Βίκη – εγώ άκουγα, μου άρεσε να ακούω αυτόν τον πανέξυπνο μοναχικό τύπο να σχολιάζει με την αξιοθαύμαστη σνομπ ετοιμότητά του και εκείνο το δηλητηριώδες, μα εξαιρετικά καλλιεργημένο του λιμανιού και του σαλονιού χιούμορ, πρόσωπα και
πράγματα των λογοτεχνικών καιρών…
Ύστερα ήρθε το εγκεφαλικό και ο θάνατος κι ούτε φωνή ούτε ακρόαση: Ο Τύπος, η Πολιτεία, το ψωριάρικο εκδοτικό και λογοτεχνικό σύμπαν της μικρής μας χώρας... Ούτε κουβέντα για τον Παύλο Μάτεσι, τον κορυφαίο Έλληνα πεζογράφο της μεταπολίτευσης.

Το 2006, θέλοντας να υποστηρίξω την υπέροχη έναντι άλλων μετάφρασή του στον «Σχοινοβάτη», είχα εκδώσει – με την αμέριστη υποστήριξη της Βίκης – το εξαιρετικό κείμενο του Ζαν Ζενέ. Απ’ αυτό το κείμενο, το αριστουργηματικό απόσπασμα που ακολουθεί:
αφιερωμένο εξαιρετικά και διόλου τυχαία…
…θα χορέψεις πάνω και μέσα σε μια ερημία ακατοίκητη, με τα μάτια μαντηλοδεμένα, αν το αντέχεις, τα βλέφαρα πιασμένα με καρφίτσες. Όμως τίποτα (ούτε - προπαντός αυτό - χειροκρότημα ή γέλιο) δεν θα σ' εμποδίσει να χορέψεις χορό αφιερωμένον στην εικόνα που παρέχεις. Στο είδωλο σου. Είσαι αρτίστας - δυστυχώς - αδυνατείς πλέον ν' απαρνηθείς τα αβυσσαλέα τάρταρα σου' εννοώ τα μάτια σου. - Νάρκισσος που χορεύει; Πάντως δεν είναι φιλαρέσκεια, εγωϊσμός, φιλαυτία. Μήπως είναι - μήπως - ο ίδιος ο θάνατος; Γι αυτό εσύ χόρευε μόνος. Ωχρός, μελανιασμένος, με μια αγωνία: αν θ' αρέσεις ή όχι στο είδωλο σου. Εκτός κι αν χορέψει το είδωλό σου για σένα…

Νίκος Τσαγκρής (fb)