"Προέρχομαι από μια γενιά στην οποία οι άντρες έπρεπε να είναι άντρες. Δεν υπήρχε τίποτα το μαλακό, ευαίσθητο ή συναισθηματικό επάνω μας. Αυτό βέβαια έχει και την πολύ αρνητική του πλευρά, επειδή δεν είμαστε καλοί στο να εισπράττουμε ή να δίνουμε αγάπη. Δεν..
καταλαβαίνουμε την αγάπη.
Όταν πέθανε ο Ρίτσαρντ Μπάρτον, ο αδελφός του ο Γκράχαμ με κάλεσε στο Ντόρτσεστερ, όπου είχαν μαζευτεί όλοι, οι φίλοι του, οι γυναίκες του, οι αδελφές και οι αδελφοί του. Ήμασταν όλοι μεθυσμένοι. Και παρατήρησα ότι όλες οι γυναίκες έπιναν σιωπηλές και σκεπτικές, ενώ όλοι οι άντρες φώναζαν και γελούσαν και έλεγαν "ελάτε, ας πιούμε". Υπάρχει κάτι πολύ ελληνικό σε όλο αυτό. Οι άντρες μαζί, μόνοι τους, σαν αυτούς που χορεύουν συρτάκι. Δεν είναι ομοφυλοφιλία, αλλά είναι κάποιου είδους σεξουαλικότητα, ένα είδος δεσίματος. Αυτό σκέφτηκα εκείνη τη μέρα".
Ο Άντονι Χόπκινς τα έχει πει αυτά, ο οποίος γίνεται σήμερα 79 και δεν είναι μόνο ότι ξέρει πολλά, αλλά είχε και την ευφυία να τα επεξεργαστεί.
Προχθές ένας άντρας έκλαψε μπροστά μου και τον είδα ταυτόχρονα να απελευθερώνεται, να ανακουφίζεται, να ντρέπεται, να συγχίζεται, να αγωνιά, να φοβάται, αλλά και να ηρεμεί. Όλα αυτά μαζί.
Ζούμε σ' έναν κόσμο που δεν συγχωρεί την αδυναμία.
Ειδικά στους άντρες, αλλά πορειακά ούτε και σε μας τις γυναίκες.
Σε έναν κόσμο που δεν συγχωρεί τις ήττες, τις ευαισθησίες, την απογοήτευση, τα πολλά συναισθήματα, τις αμφιβολίες, τις αμφιταλαντεύσεις.
Αντί να μαλακώνουν οι σκληροί, σκληραίνουν οι ευαίσθητοι. Κι ό,τι συμβαίνει γύρω μας δεν είναι ανεξάρτητο απ' αυτό.
Εμείς τον φτιάχνουμε αυτόν τον κόσμο, δεν είναι αυθύπαρκτος.
Εμείς κάνουμε τον κόσμο σκληρό, σιωπηλό, εκδικητικό, ανταγωνιστικό, ανυπόφορο συχνά, τιμωρητικό...
Θα σας πρότεινα να κλαίτε συχνότερα τη χρονιά που έρχεται.
Να ζείτε τα πένθη σας, να μοιράζεστε τις αγωνίες σας, να αγκαλιάσετε τις αδυναμίες σας και να πάψετε να φοβάστε την ανθρώπινη πλευρά σας.
Και να μιλάτε. Σε όποιον θέλει να σας ακούσει. Θέλουν πολλοί, βρείτε τους. Να μιλάτε.
Mαρία Δεδούση (από το fb)