Αυτές τις ημέρες πρωταγωνιστεί..
– μαζί με τον Τζούμα – στο come back του Σταύρου Τσιώλη στον κινηματογράφο με τίτλο «Γυναίκες που περάσατε από εδώ». Η φιγούρα του πια είναι λατρεμένη σε ένα ειδικό σινεφίλ κοινό, ενώ συνεχίζει και αθόρυβα τη διαδρομή του στο θέατρο – παίζοντας επίσης αυτές τις ημέρες το έργο «Η λάμψη μιας ασήμαντης νύχτας» του Κόνορ ΜακΦέρσον, σε σκηνοθεσία της Ελένης Σκότη. Κι όμως, μιλώντας μαζί του, μοιάζει να μην έχει μεσολαβήσει κανένα χειροκρότημα από τότε που αλήτευε στα Ανω Πετράλωνα, από τότε που έκανε δουλειές του ποδαριού, που ξενυχτούσε, που τράβαγε φιλμάκια με τον φίλο του συγγραφέα Γιάννη Τσίρο ή πήγαινε σινεμά στον Ζέφυρο με την οικογένειά του ή τον φίλο και γείτονά του Γιώργο Νάσιο (ιδιοκτήτη του θρυλικού μπαρ Μπάτμαν).
Ο Λίτσης διατηρεί μια ανόθευτη λαϊκότητα και αμεσότητα, αυτή που είναι ζητούμενο στην τέχνη σήμερα ή αυτή που έχουν ξεχάσει πολλοί συνάδελφοί του.
Ο «λαθροδιάσημος» ηθοποιός θυμάται μέσα από «ΤΑ ΝΕΑ» και τη συνέντευξή του στον Δημήτρη Μανιάτη, τα πρώτα του βήματα, τα Πετράλωνα, την Αριστερά στην οποία πρωτομυήθηκε, τους φίλους που τον παρότρυναν μετά τα 40 να ασχοληθεί με την υποκριτική και τον τρόπο που συνέβαλε σε μια νέα μυθολογία στο αστικό σινεμά - σκληρή και ρεαλιστική - διαβάστε ολόκληρο το κείμενο της συνέντευξής του Eρρίκου Λίτση στα «Νέα» ΕΔΩ
