Ο κύριος Τάσος Τοπαλίδης είναι διανομέας τροφίμων στους Αμπελόκηπους Θεσσαλονίκης. Νέος άνθρωπος 36 χρονών, πατέρας ενός 9χρονου παιδιού. Πριν από μερικές μέρες, ξυλοκοπήθηκε με σιδηρογροθιές από τον πρώην εργοδότη του και νοσηλεύτηκε σε άθλια κατάσταση στο νοσοκομείο – αν δείτε φωτογραφίες, θα φρίξετε. Ο λόγος του ξυλοδαρμού είχε να.. κάνει, λέει, με κάποια άδεια ασθενείας που είχε ζητήσει ο κ. Τοπαλίδης. Οχι ότι αυτό έχει την παραμικρή σημασία. Τίποτα δεν δικαιολογεί έναν ξυλοδαρμό. Τίποτα και ποτέ και για κανέναν λόγο δεν απλώνουμε χέρι σε άνθρωπο, σε ζώο, σε κανέναν, τελεία και παύλα.
Μοναδική εξαίρεση αν είσαι μαγαζάτορας και ξυλοκοπείς διανομέα τροφίμων. Δηλαδή ντελιβερά. Ε, τότε δικαιολογείσαι. Ξέρετε, ένας ντελιβεράς δεν θεωρείται και σπουδαίο πρόσωπο. Ανεξαρτήτως αν έχει οικογένεια να θρέψει, αν έχει ήθος, ποιότητα, ευγένεια. Ο ντελιβεράς δεν είναι τίποτα σπουδαίο, σιγά τώρα. Είναι εκείνος που, όταν καλούμε το μαγαζί επειδή άργησε η παραγγελία, μας απαντούν:
«Το παιδί είναι στον δρόμο».Το παιδί. Οχι ο διανομέας. Οχι ο υπάλληλος. Το παιδί. Ο (κάθε) κ. Τάσος Τοπαλίδης, οικογενειάρχης και πατέρας, είναι «το παιδί». Σαν τα ηλικιωμένα γκαρσονάκια στα παλιά μαγέρικα που τους φώναζαν «παιδί, πιάσε μια παγωμένη».
Ο ντελιβεράς είναι «το παιδί» που βρίζουμε όταν καθυστερεί η παραγγελία μας. «Το παιδί» που άργησε όχι γιατί είχε κίνηση, όχι γιατί είχε λάθος διεύθυνση ή χτύπησε λάθος κουδούνι. Αργησε επειδή πήγε στα μπουζούκια να πετάξει γαρύφαλλα, τέτοιος είναι. Είναι «το παιδί» που αφήνουμε να ξεροσταλιάζει στον ψόφο και στο λιοπύρι μέχρι να πάρουμε τα πόδια μας και ν" ανοίξουμε. Είναι «το παιδί» που του πιάνουμε κουβέντα γιατί βαριόμαστε, κι ας σκοτωθεί μετά στον δρόμο για τις παραγγελίες των επόμενων. Κι εννοείται πως είναι αυτός που φταίει γιατί η πιτσαρία ξέχασε τις ελιές στην παραγγελία σου: λογικά πήρε μια μια τις ελίτσες και τις έβγαλε γιατί είχε και τον άπειρο ελεύθερο χρόνο για φάρσες.
«Το παιδί» είναι ο άνθρωπος που κυριολεκτικά ζει από το φιλοδώρημά μας – δείτε λίγο τι παίρνουν απ" το μαγαζί, κι ας ξεσκίζονται στη δουλειά. Είναι αυτός στον οποίο ξεσπάμε πάνω του επειδή δεν έχουμε να πληρώσουμε τη δόση του δανείου. Που του ξεφωνίζουμε γιατί (θεωρούμε πως) μας παίρνει. Φοβάται μη χάσει τη δουλειά του και δεν μπορεί να μας απαντήσει. Ή μάλλον μια χαρά μπορεί, αλλά κρατιέται με τα δόντια. Αν εμείς τα βλήματα παραπονεθούμε στην επιχείρηση, θα τον απολύσουν και πίσω του περιμένουν ουρά για να πάρουν τη θέση του.
Κι εσύ από τη μεριά σου, καλέ μου πελάτη, όταν ανοίγεις τη ρημαδοπόρτα στον διανομέα, μίλα σαν άνθρωπος. Ανοίγεις μουτρωμένος, αρπάζεις την πίτσα, ένα «ευχαριστώ» δεν λες, φιλοδώρημα δεν δίνεις και του βροντάς την πόρτα στα μούτρα. Ξέρεις, δεν φταίει αυτός που σε απέλυσαν. Δεν φταίει αυτός που οι εισπρακτικές εταιρείες σε ξεφτιλίζουν στο τηλέφωνο. Δεν φταίει αυτός που η σύνταξη της μάνας σου πήγε στο εικοσάευρο.
Για τον Τάσο Τοπαλίδη η Επιτροπή Αγώνα Διανομέων εξήγγειλε δυναμικές κινητοποιήσεις: «Δεν γίνεται να υπάρχει απλήρωτη κι ανασφάλιστη εργασία και να τρώμε και ξύλο από πάνω».
Ορισμένοι «εργοδότες» από την κόλαση δεν ελέγχονται. Δεν καταγγέλλονται στην Εφορία για φοροδιαφυγή, δεν καταγγέλλονται στο ΙΚΑ για την ανασφάλιστη εργασία, δεν πληρώνουν, τρομοκρατούν και βιαιοπραγούν. Κακώς τους αποκαλούμε «εργοδότες», επιστάτες με τον βούρδουλα σε φυτείες σκλάβων είναι το επάγγελμά τους. Και παίρνουν στον λαιμό τους και τους επαγγελματίες που πάνε να βγάλουν τίμια το ψωμί τους.
ΥΓ: Συγγνώμη, το ονοματάκι του τύπου που έστειλε τον Τάσο στο νοσοκομείο γιατί δεν αναφέρεται πουθενά; Και γενικώς σπάνια αναφέρονται τα περισσότερα ονόματα των δραστών. Γιατί άραγε; Απλώς ρωτάω.
- το κείμενο της Ελενας Ακρίτα είναι από τα ΝΕΑ (08/12/2018)
