Ας τα πούμε ωμά να..
συνεννοηθούμε. Για την πλειοψηφία των ΜΜΕ η γυναίκα υπήρξε κατά συρροή η γλάστρα, το σούργελο, η γκόμενα, η γραφική. Την ήθελαν να γδύνεται κι όταν την δολοφονούσαν τα ήθελε ο κώλος της. Η χειραφετημένη ήταν ξινή, αν είχε χαρακτήρα ήταν αγάμητη, η αριστερή ήταν ταγάρι, κι όποια ντυνόταν τολμηρά εννοούσε ναι σε όλα. Η είδηση του καύσωνα ένα zoom in μέχρι εσχάτων σε brazilian μπικίνι και στις παρελάσεις focus στα μπούτια της έφηβης
Χόρεψε καλαματιανά ο εγχώριος σεξισμός πάνω στο σώμα και την ψυχή της γυναίκας. Τον νομιμοποίησαν στη συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας. Αντί να τον αποκλιμακώσουν ενίσχυσαν τα χειρότερα στερεότυπα, τα έφτασαν στα άκρα παγιδεύοντας τα συναισθήματα του ακροατή, του τηλεθεατή, του αναγνώστη.
Επέβαλαν μια κοινωνική συμμόρφωση σαν αυτή που αναδύεται μέσα από τα σχόλια του κοινού για τη δολοφονία της γυναίκας φοιτήτριας: «τρία χρόνια δεν είχε δώσει αφορμή για να στην σκοτώσουν».
Φιλοξενούν στις εκπομπές τους άτομα που αναρωτιούνται όλο νάζι «και ποια γυναίκα δεν έχει φάει ένα χαστούκι». Αυτά τα σχήματα λόγου είναι ο φερετζές της έμφυλης βίας με τις πολλές αποχρώσεις της.
- από κείμενο της Ζωής Χαλιδιά στο koutipandoras (ολόκληρο ΕΔΩ)
