Το πράγμα μπερδεύεται όταν ο δημοσιογράφος δεν είναι φορέας των δικών του αντιλήψεων αλλά της “γραμμής”, είτε πρόκειται για τη..
“γραμμή” κάποιου κόμματος είτε για εκείνη του εργοδότη του, που συχνά μπορεί να ταυτίζονται.
Το σύνηθες στη χώρα μας είναι οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ να έχουν ισχυρότερο λόγο από το κόμμα το οποίο υποστηρίζουν στον τρόπο παρουσίασης της επικαιρότητας. Είτε γιατί οι μιντιάρχες πλειοδοτούν προκειμένου να ευχαριστήσουν το πολιτικό αφεντικό χωρίς καν να τους το ζητήσει προσδοκώντας κάποιο αντάλλαγμα, είτε γιατί θέλουν να καθοδηγήσουν και να ποδηγετήσουν το πολιτικό υποκείμενο στο οποίο έχουν επενδύσει.
Εξαιρετικά ανησυχητικό είναι το φαινόμενο της ταύτισης του δημοσιογράφου με ένα σύστημα εξουσίας που του αφαιρεί κάθε αξιοπιστία. Αυτό δεν είναι απαραίτητο ότι συμβαίνει μόνο από ιδιοτέλεια, για να διασφαλιστεί δηλαδή κάποιο πρακτικό όφελος. Συχνά πρόκειται για μια ψυχική στάση, συνδέεται δηλαδή με την επιθυμία συμμετοχής σε μια ελίτ και με την ανάγκη κατανάλωσης της ψευδαίσθησης της ένταξης σε μια ανώτερη προνομιούχα ομάδα που λύνει και δένει. Σε μια τέτοια περίπτωση, δεν έχει νόημα η συζήτηση περί λογοκρισίας και αυτολογοκρισίας γιατί η διαστρέβλωση της πραγματικότητας γίνεται με φυσικό και αβίαστο τρόπο, δηλαδή ο δημοσιογράφος μετατρέπεται σε φερέφωνο με τη δική του βούληση και χωρίς καμία πίεση, η κατασκευή της πραγματικότητας γίνεται δεύτερη φύση του. (...)
- απόσπασμα από την παρέμβαση της δημοσιογράφου Αγγελικής Σπανού στο συνέδριο "Ενημέρωση και Δημοκρατία" που διοργάνωσε το Ιδρυμα της Βουλής των Ελλήνων (13-15 Δεκεμβρίου). / ολόκληρο το κείμενο στο news247.gr ΕΔΩ
