Βγαίνει κάθε τέλος του έτους το περιοδικό “Time” και κάνει την ανασκόπηση. Και βάζει στο εξώφυλλό του το πρόσωπο που χαρακτήρισε, το πρόσωπο που στιγμάτισε, το πρόσωπο που καθόρισε το δωδεκάμηνο. Το πρόσωπο της χρονιάς. Αμερικάνος, Ρώσος, Εγγλέζος, κάθε καρυδιάς..
καρύδι, πρόσωπο σημαντικό, πρόσωπο ανεπανάληπτο, πρόσωπο ούμπερ άλες που λένε και οι Γερμαναράδες. Μια παράδοση που κρατάει δεκαετίες τώρα και κάνει το γύρο του κόσμου κάθε φορά στα τέλη Δεκεμβρίου. Μια παράδοση που αν υπήρχε δικό μας “Time” θα μπορούσε να αφορά στον ηρωικό Κυριάκο Παπαδόπουλο. Στον υποπλοίαρχο του Λιμενικού που έσωσε χιλιάδες κόσμο πάνω στην έξαρση του μεταναστευτικού. Και ποτέ δεν ζήτησε εύσημα, παράσημα ή μπικικίνια για τις πράξεις του. Του αρκούσαν το «ευχαριστώ» και η καθαρή συνείδηση…
Ο Κυριάκος Παπαδόπουλος έκλεισε οριστικά τα μάτια του πριν από μερικούς μήνες. Τον πρόδωσε η καρδιά του, αυτή η γενναία καρδιά που δεν τον είχε ποτέ της εγκαταλείψει στις δύσκολες ώρες του καθήκοντος. Τότε που βούταγε στη θάλασσα, για να γλυτώσει απ’ τον κακό χαμό τους πρόσφυγες. Με τα λόγια συνάδελφου δημοσιογράφου, που τον γνώριζε από κοντά:
«Τον θυμάμαι στο μεγάλο ναυάγιο του Μολύβου, που χάθηκαν δεκάδες ζωές. Εβδομήντα, ογδόντα άνθρωποι, ίσως και περισσότεροι. Τον θυμάμαι που έκλαιγε. Νεκρούς έβγαζε κι έκλαιγε, ζωντανούς έβγαζε κι έκλαιγε. Κι όταν τους άφηνε έξω στην ακτή, γύρναγε κι έλεγε στους ναύτες του: “Πάμε παιδιά, έχει κι άλλο κόσμο μέσα!”»
Αυτός ήταν ο ήρωας ο Κυριάκος, που εγκατέλειψε τα εγκόσμια στα σαράντα τέσσερα χρόνια του. Ο υποπλοίαρχος που τίμησε όσο λίγοι το Λιμενικό, ριψοκινδυνεύοντας τη ζωή του στα νερά του Αιγαίου. Για τον άλλο, για τον ξένο, για τον άγνωστο. Δίχως κέρδος κανένα, μόνο για την πίστη σε ένα ανώτερο ιδανικό, στην αξία της ανθρώπινης ζωής. Και στην καλοσύνη, που δεν γνωρίζει σύνορα, χρώματα, σημαίες. Ένας καλός άνθρωπος έκανε το καθήκον του, όχι γιατί έπρεπε να υπακούσει σε κάποιες διαταγές αλλά γιατί τον πρόσταζε το είναι του. Ο υποπλοίαρχος Κυριάκος Παπαδόπουλος, δυο μέτρα κάτω απ’ το χώμα…
Δεν ξέρω αν υπάρχει Θεός και κάθε φορά που χάνουμε τέτοια παλικάρια η πίστη μου κλονίζεται. Αλλά έμαθα την περασμένη εβδομάδα ότι ακόμη κι αυτό το ψεύτικο, το τσίγκινο, το τιποτένιο κράτος της Ελλάδας καμιά φορά μπορεί να πράξει το σωστό. Και να μας βγάλει όλους ασπροπρόσωπους και όλες ασπροπρόσωπες απέναντι στο χρέος μας. Απέναντι σε όσα χρωστάμε στους πραγματικούς ήρωες αυτού του κόσμου. Βλέπε τον Κυριάκο Παπαδόπουλο, που τιμήθηκε από τη Βουλή, παρουσία του προέδρου της δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλου.
Όπως διαβάζω από το ρεπορτάζ, ο πρόεδρος της Βουλής Νίκος Βούτσης απένειμε στη σύζυγο του υποπλοιάρχου Ιγναρία Τικέλλη και στα δύο ανήλικα τέκνα του τα τέσσερα αργυρά μετάλλια «Ήρωες Επανάστασης», υπογραμμίζοντας το μεγαλείο του Κυριάκου Παπαδόπουλου που «με τη ζωή και τη δράση του υπήρξε ένα φωτεινό σύμβολο για τη χώρα, την Ευρώπη και τον κόσμο ολόκληρο». Όπως δήλωσε χαρακτηριστικά ο πρόεδρος της Βουλής:
«Η ελληνική Βουλή κλίνει ευλαβικά το γόνυ μπροστά σας».
Η ελληνική Βουλή και όλοι εμείς οι υπόλοιποι με όλες εμάς τις υπόλοιπες. Υποκλινόμαστε στη μνήμη ενός ανθρώπου που υψώθηκε πάνω απ’ την ευτέλεια και την υποκρισία της καθημερινότητας, για να ξεπλύνει τις αμαρτίες και τα κρίματά μας. Για να χαρίσει ένα ανεπανάληπτο παράδειγμα αυτοθυσίας στη χώρα των λωτοφάγων. Για να δείξει το δρόμο της ανιδιοτελούς προσφοράς στις μελλοντικές γενιές που ακόμη ψάχνουν και ψάχνονται. Το πρόσωπο της χρονιάς αναμφιβόλως, το πρόσωπο που μας εμπνέει, το πρόσωπο που νικάει το φόβο και την ξεφτίλα. Κυριάκος Παπαδόπουλος, υποπλοίαρχος του Λιμενικού, αθάνατος!
- το κείμενο του Χρήστου Ξανθάκη είναι απο το newpost.gr
