Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Η Δηµοσίευση είναι η ψυχή της Δικαιοσύνης. Το λέει φάτσα κάρτα στην αίθουσα εκδηλώσεων της ΕΣΗΕΑ, µόλις µπεις το βλέπεις. Και είναι µια αλήθεια αναµφισβήτητη, µια αλήθεια αξιωµατική που λέγαµε και στο Φυσικό Αθηνών. ∆εν χρειάζεται αποδείξεις.
Τι γίνεται όµως στην περίπτωση που η ∆ηµοσίευση είναι η ψυχή..
της Αδικίας; Τι συµβαίνει όταν ένα πρωτοσέλιδο άρθρο, ένα τηλεοπτικό ρεπορτάζ, ένα ραδιοφωνικό αφιέρωµα υπερασπίζονται το ψέµα αντί για την αλήθεια; Τι προκύπτει στις περιπτώσεις εκείνες που η δηµοσιογραφία δεν υπηρετεί τον αναγνώστη, τον τηλεθεατή, τον ακροατή, αλλά τα συµφέροντα κάποιων ισχυρών;
Τότε είναι που κατεβαίνει ο κόσµος στο Σύνταγµα και ξεσπάει και φωνάζει, και ένα από τα συνθήµατα που βγαίνουν από χιλιάδες στόµατα είναι το «Αλήτες, ρουφιάνοι δηµοσιογράφοι». Και είναι τα κεφάλια µας τόσο σκυµµένα, ηµών των λειτουργών του Τύπου, είναι τόσο µεγάλη η ντροπή µας, που δεν βγαίνει ούτε ένας να πει «µισό λεπτό, ρε παιδιά». Γιατί ξέρουµε ότι πάλι µας την έκανε τη δουλειά κάποιος εκλεκτός συνάδελφος...
Αυτήν τη δουλειά, ή µάλλον έναν σωρό από αυτές τις δουλειές, συγκέντρωσε ο Γιάννης Παντελάκης στο βιβλίο του «H χαµένη τιµή της δηµοσιογραφίας - 20+1 ιστορίες κιτρινισµού», που µόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Θεµέλιο. Και έρχεται να µας υπενθυµίσει ότι πλάι στα κατορθώµατα και στα επιτεύγµατα των ελληνικών ΜΜΕ στέκουν και οι πατσαβουριές τους, τα σκουπίδια τους, τα βοθρολύµατα.
Τι να πρωτοθυµηθεί κανείς; Από θαυµατουργές συνταγές για να γλιτώσει ο κοσµάκης από τη µάστιγα του καρκίνου έως καρφώµατα για τους αρχηγούς τροµοκρατικών οργανώσεων και από αυτοκτονίες µε αφορµή τηλεοπτικά ρουφιανιλίκια έως απαγωγές και οµηρείες µε διαµεσολαβητές άνκορµεν που οδηγούνται σε τραγωδίες, το βιβλίο του Γιάννη Παντελάκη τα έχει όλα και δεν κρύβει τίποτα. Θυµίζοντας µια ταινία τρόµου που παίζει σε λούπα, δίχως αρχή, µέση και τέλος. Η κατάρα του ελληνικού Τύπου, άνευ φερετζέ...
Αν ήµουνα, τώρα, της παλιάς σχολής, θα έγραφα κάτι του στυλ βιβλίο-καταγγελία, βιβλίο-γροθιά και άλλα τέτοια εδώδιµα και αποικιακά. Είµαι όµως λίγο πιο φρέσκο κοτόπουλο και σκέπτοµαι ότι καλόν είναι να αφήσουµε τους χαρακτηρισµούς και να το δούµε το θέµα λίγο πιο πρακτικά. Το βιβλίο του Παντελάκη πρέπει να γίνει υποχρεωτικό ανάγνωσµα στις σχολές ΜΜΕ και δηµοσιογραφίας, δηµόσιες και κρατικές, και να δίνουν και εξετάσεις στην ύλη του οι φοιτητές. Ακόµη καλύτερα, πρέπει να το µοιράσουν και στα νορµάλ τα σχολεία της πιτσιρικαρίας ανά την επικράτεια, για να υποψιαστούν κάπως παραπάνω τα παιδιά σε σχέση µε αυτά που βλέπουν και ακούνε. Για να µην τους πιάνουν κορόιδα τόσο εύκολα και να µην τρώνε σανό τόσο χαλαρά. Ασε που θα το διασκεδάσουν κιόλας οι νεοσσοί µε τη σαπίλα της τέταρτης εξουσίας και των ειδώλων της!
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι απο το Έθνος της Κυριακής
