Ο εκλεγμένος με το Ποτάμι που αργότερα έγινε ανεξάρτητος βουλευτής Χάρης Θεοχάρης προσχώρησε στη Νέα Δημοκρατία. Στη δήλωσή του αναφέρει: «Πιστεύω ότι ήρθε η ώρα να κλείσουμε οριστικά το κεφάλαιο της κρίσης και να μπούμε στον δρόμο της σταθερότητας και της ανάπτυξης. Στόχος που απαιτεί ευρύτερες συναινέσεις,..
στρατηγικό σχέδιο και διαχειριστική επάρκεια. Στόχος που απαιτεί ενότητα όλων των φιλελεύθερων, φιλοευρωπαϊκών, μεταρρυθμιστικών δυνάμεων του τόπου. Στο πλαίσιο αυτό, αποφάσισα να ανταποκριθώ στο κάλεσμα του προέδρου της Ν.Δ., Κυριάκου Μητσοτάκη, προς τις κεντρώες δυνάμεις και να συστρατευτώ στον αγώνα του. Και καλώ όλες τις Ελληνίδες και όλους τους Ελληνες να συνδράμουν ενεργά στο άνοιγμα μιας νέας σελίδας για την πρόοδο και την ευημερία της χώρας και των πολιτών της».
Ο κ. Θεοχάρης, που αυτοπαρουσιάζεται ως φιλοευρωπαίος, φιλελεύθερος και μεταρρυθμιστής, συμπεριφέρθηκε σαν πολιτικός παλαιάς κοπής. Δεν αναφέρομαι στην αλλαγή στάσης του – έλεγε ότι ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ είναι βουτηγμένα στο ψέμα και τον λαϊκισμό και ότι αυτός δεν πρόκειται να πάει στη Νέα Δημοκρατία. Αυτό είναι το λιγότερο. Εχουν υπάρξει και πιο θεαματικές κωλοτούμπες. Μιλάω για το πολιτικό και κοινοβουλευτικό ήθος που παράγει η επιλογή του.
Κέρδισε μια εκλογική έδρα με τις λίστες του Ποταμιού. Αν κατέβαινε μόνος του, θα εκλεγόταν; Σε καμία περίπτωση. Οταν διαπίστωσε ότι διαφωνεί με τη γραμμή της ηγεσίας του Ποταμιού, όφειλε, ως μεταρρυθμιστής, φιλελεύθερος και φιλοευρωπαίος, να ρωτήσει τους ψηφοφόρους του αν του επιτρέπουν να φύγει από το κόμμα κουβαλώντας και την έδρα του.
Τέτοιες διαδικασίες παραπομπής στο σώμα των ψηφοφόρων δεν υπάρχουν, οπότε αυτό που έπρεπε να κάνει για να δικαιολογήσει τους χαρακτηρισμούς που αποδίδει στον εαυτό του (φιλελεύθερος, μεταρρυθμιστής και φιλοευρωπαίος) ήταν να παραδώσει την έδρα του και να συνεχίσει την πολιτική διαδρομή του εκτός Βουλής. Δεν το έπραξε. Για διάφορους λόγους. Δικαιούται ο καθένας να υποθέσει ό,τι θέλει. Ακόμη και την εκδοχή της συναλλαγής. Ακολούθησε την πεπατημένη. Μετέφερε την έδρα του αρχικώς στην ομάδα των ανεξαρτήτων και στη συνέχεια στους κόλπους της Νέας Δημοκρατίας.
Δυστυχώς δεν είναι ο πρώτος και δεν θα είναι ο τελευταίος. Εχουν προηγηθεί πολλοί. Σχεδόν όλοι, είτε πήγαν στον ΣΥΡΙΖΑ είτε στη Νέα Δημοκρατία είτε στο ΚΙΝ.ΑΛΛ., χρησιμοποίησαν το ίδιο καχεκτικό επιχείρημα: «Δεν άλλαξα εγώ απόψεις, το κόμμα μετακινήθηκε από τις αρχικές θέσεις του, συνεπώς δεν είμαι υποχρεωμένος να παραδώσω την έδρα μου». Σύντομα θα σκάσουν μύτη και άλλοι Θεοχάρηδες.
Μερικοί θα ανταποκριθούν στο κάλεσμα του αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας και θα σπεύσουν να τον βοηθήσουν για να απαλλαγεί η χώρα από τους κατσαπλιάδες της προδοτικής και εξτρεμιστικής Αριστεράς. Κάποιοι θα ανταποκριθούν στο κάλεσμα του Τσίπρα και θα σπεύσουν στην αγκαλιά του ΣΥΡΙΖΑ για να μην έρθει πάλι στα πράγματα η Δεξιά, μια Δεξιά εθνικιστική και ρεβανσιστική όπου κουμάντο κάνει η ακροδεξιά πτέρυγά της. Ενδεχομένως ορισμένοι να δελεαστούν από την πρόσκληση της Φώφης Γεννηματά η οποία ζητά «να πάνε οι συριζαίοι από ’κεί που ήρθαν, αλλά να μην επιστρέψουν οι άλλοι (οι δεξιοί)». Το παράδειγμα που δίνουν στους πολίτες είναι καθαρό: Ανάμεσα στην αξιοπρέπεια και τον κυνισμό, διαλέξτε τον κυνισμό.
- το κείμενο του Τ. Παππά είναι από την Εφημερίδα των Συντακτών
