 |
| Λίγο πριν πέσει το «μαύρο» στο Mega |
Το Mega απέθανε, ζήτω το νέο Mega! Αυτή θα μπορούσε να είναι η ιαχή στα διευθυντικά γραφεία των τηλεοπτικών καναλιών μετά και το οριστικό «μαύρο» στο Μεγάλο Κανάλι. Αν πιστέψουμε τις διαρροές και τις φήμες και τους ψιθύρους, όλα τους φιλοδοξούν να ξαναζήσουν τις δόξες του αποβιώσαντος διαύλου. Με αποτέλεσμα, βεβαίως,..
να μπουρδουκλώνονται, να χάνουν τον βηματισμό τους και να καταλήγουν με «μείον» αντί για «συν» στις θεαματικότητες.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή…
Τις τελευταίες ημέρες πριν εγκαταλείψει τα εγκόσμια, το Mega είχε έναν μέσο όρο εικοσιτετραώρου γύρω στο έξι τοις εκατό. Εκεί, δηλαδή, όπου το περιμέναμε να κάτσει εδώ εδώ και μερικούς μήνες, αλλά άργησε να μας κάνει το χατίρι επιδεικνύοντας αξιοπρόσεκτη ανθεκτικότητα. Αυτό το μερίδιο το λιγουρεύονταν όλα τα αντίπαλα κανάλια και, μέσα στον πυρετό τους να το ενθυλακώσουν, προσάρμοσαν ανάλογα και τα προγράμματά τους.
Λίγο πρωινή ενημέρωση δηλαδή, λίγο μεσημεριανό κέφι, μερικές ειδήσεις και πάρε και σίριαλ το βράδυ. Μοντέλο Mega χρυσής εποχής, σαν να λέμε, το οποίο ούτε το νεότευκτο Open προσπάθησε να αποφύγει. Μόνο ο ΣΚΑΪ πήγε κόντρα στο ρεύμα κι έπαιξε με πείσμα το χαρτί των ριάλιτι. Από δική του πρωτοβουλία; Από υποχρέωση στον Ατσούν; Δεν μπορώ να το ξέρω, εμφανές είναι, ωστόσο, ότι συνδιαλέγεται καλύτερα απ’όλους τους υπόλοιπους με τη νέα τηλεοπτική εποχή.
Μια εποχή κατά την οποία το διαδίκτυο και το Netflix ορίζουν όλο και περισσότερο τους κανόνες, αφήνοντας τη «νορμάλ» τηλεόραση σε συμπληρωματικό ρόλο. Εκεί, λοιπόν, δεν μπορείς να πολεμήσεις με όπλα του παρελθόντος. Δεν μπορείς να σταθείς απέναντι στα F-16 με γκράδες και καριοφίλια. Απαιτείται διαρκής ευελιξία, απαιτείται ξεχωριστή προσωπικότητα, απαιτείται να γνωρίζεις πολύ καλά πού απευθύνεται το προϊόν σου και όχι να ψάχνεις τις δάφνες του χθες. Για την ώρα δεν το βλέπουμε αυτό. Και είναι πολύ χαρακτηριστική στο συγκεκριμένο πλαίσιο η εκκωφαντική έξοδος του Αντώνη Κανάκη από τον ΑΝΤ1. Ενός στελέχους που προσπάθησε να συνδέσει ένα κανάλι παρωχημένης νοοτροπίας με το αύριο. Και εισέπραξε αμφιβολίες και τρικλοποδιές, αντί για υπομονή και προσήλωση. Έτσι όμως δεν χτίζεις, έτσι απλώς γκρεμίζεις…
Στο διά ταύτα όμως. Στο διά ταύτα, το καλύτερο που έχουν να κάνουν τα κανάλια είναι να απομακρυνθούν όσο γίνεται από το μοντέλο του Mega. Πιο πεθαμένο πράγμα δεν υπάρχει για την τηλεόραση του εικοστού πρώτου αιώνα και όσοι προσπαθήσουν να το ακολουθήσουν θα καούν άσχημα. Όπως συμβαίνει με όλους όσοι αγωνίζονται να αναστήσουν τους νεκρούς και να αναδειχτούν σε νέους Φρανκεστάιν…
Υ.Γ.1: Να δώσουμε έναν πόντο και στο Star, που από την περασμένη σεζόν επιδεικνύει αντανακλαστικά και δείχνει να εκσυγχρονίζεται. Σιγά σιγά και πολύ προσεκτικά, αλλά κάπως τα καταφέρνει.
Υ.Γ.2: Για κανάλι με αδιανόητα σφιχτό μπάτζετ, μια χαρά τα καταφέρνει και ο Alpha. H προηγούμενη διεύθυνση προγράμματος άφησε έργο πίσω της.
* το κείμενο του Χρήστου Ξανθάκη δημοσιεύθηκε στη στήλη «Pro Media» της εφημερίδας «Νέα Σελίδα» την Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2018.
