Αυτές οι 24ωρες είναι το άλλοθι..
των επαγγελματιών του συνδικαλισμού. Μια 24ωρη είναι μια προειδοποίηση. Απεργώ και αν δεν κάνεις δεκτά τα αιτήματα μου θα κλιμακώσω. Πόσες φορές όμως "προειδοποιήσαμε"; Επί 8 χρόνια, όταν τα εργασιακά δικαιώματα έχουν γίνει κενό γράμμα, όταν στην αγορά εργασίας επικρατεί μόνο ο νόμος του ισχυρού, όταν οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζονται μόνο ως "κόστος", τι έχει αποφέρει αυτή η "προειδοποίηση"; Θα φτάσουμε στο 2030, οι μισοί εργαζόμενοι θα βρίσκονται κάτω από τα όρια φτώχειας και εμείς θα "προειδοποιούμε";
Θυμάμαι εκδότη να λέει "μπορείτε να μου κάνετε μια 24ωρη κάθε Τετάρτη, γλυτώνω και τα μεροκάματα και το χαρτί". Ποιος απ' αυτούς που αφήνουν απλήρωτους τους εργαζόμενους, που απολύουν γιατί "δεν βγαίνουν", ασχέτως αν οι προσωπικοί τους λογαριασμοί είναι φουσκωμένοι, που εκβιάζουν, που στήνουν απεργοσπαστικούς μηχανισμούς θορυβήθηκε από αυτές τις 24ωρες; Ποιος ήρθε έστω στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, για να συζητήσει έστω μία αύξηση του ενός ευρώ;
Λυπάμαι, αλλά αν μια απεργία είναι απλώς ένα άλλοθι για εργατοπατέρες, αν το μόνο απτό αποτέλεσμα είναι να χάσουν όλοι από ένα μεροκάματο, αυτό δείχνει και ηττοπάθεια και έλλειψη στρατηγικής. Και εργατικό κίνημα - όχι στους λόγους από τις εξέδρες, στη ουσία του- χωρίς στρατηγική, είναι ο ορισμός του "σφάξε με, αγά μου, ν' αγιάσω".
Δημήτρης Σούλτας (από το fb)
- διαβάστε σχετικά: Εξουσία...
