Οι «Νταντάδες» είναι δύο φίλοι. Ο Πέτρος, η ανυπότακτη συνείδηση, το Αρσενικό. Ο Παύλος, η αλλοτριωμένη συνείδηση, το Θηλυκό. Μέχρι τώρα, η ζωή τους ήταν μία πάλη. Πρώτα μεταξύ τους. Για το ποιος θα νικήσει τον άλλον, ποιος θα επιβάλει την πίστη του..
στον άλλο. Και μετά -κι οι δύο μαζί ενωμένοι- κόντρα στο μεγάλο εχθρό: το κατεστημένο. Την μπουλντόζα. Το μόνο που θυμούνται από τη ζωή τους είναι, από τη μία, οι διάφορες προσπάθειες «να μπουν στην Κοινωνία»- πράγμα που ποτέ δεν έγινε, γιατί «πάντα πέφτανε στην παγίδα τους» - κι από την άλλη, τα όνειρά τους, που σιγά-σιγά ψευτίσανε, ξεχαστήκανε και που τώρα πια δεν τους έχει μείνει, παρά μονάχα ένα στον καθένα. Κι αυτό είναι που τους κρατάει ακόμα όρθιους και τους δίνει το δικαίωμα να νιώσουν άνθρωποι.
Είναι όμως και το ψωμί. Το σπίτι. Τα διάφορα αγαθά, που πάντα στερήθηκαν και που τα βλέπουν κάθε στιγμή πλάι τους σαν τον απαγορευμένο καρπό. Και κάποτε φτάνει η μεγάλη στιγμή, που αυτός ο καρπός τους προσφέρεται απλόχερα. Ένα πρόσωπο τους τάζει «όλα τα αγαθά της Γη». Μόνο που, γι’ αντάλλαγμα, ζητάει ό,τι έχει απομείνει από την ανθρωπιά τους. Δηλαδή, τις αναμνήσεις τους, τα όνειρά τους, τα κατάβαθα της ψυχής τους.
Μπρος στο μεγάλο χρυσό χάπι θαμπώνονται. Και δέχονται μετά χαράς τον καρπό, χωρίς, βέβαια, να έχουν καταλάβει τι πρέπει να πληρώσουν. Ώς τη στιγμή που νιώθουν τον κλοιό να τους σφίγγει τα κόκαλα. Και τότε συνειδητοποιούν ότι πρέπει να πουλήσουν την ψυχή τους στον Μαμωνά ή, αν όχι, ότι θα παλέψουν μαζί του.
«Δεν υπάρχει ούτε χώρος, ούτε χρόνος γι’ αστεία», τους λέει το Πρόσωπο, αναγκάζοντάς τους να πάρουν σαφή θέση απέναντί του. Κι ο ένας, ο Παύλος, δέχεται να πουληθεί. Κουρασμένος πια, θέλει να μπει στο σύστημα. «Από τότε, που μπήκαμε εδώ μέσα, τέρμα τα όνειρα και οι εφιάλτες. Ησύχασα για πάντα». Έτσι θα πει αργότερα, όταν πια είναι αποφασισμένος, χωρίς να νιώθει ότι τέρμα στα όνειρα σημαίνει τέρμα στη ζωή. Ο άλλος, ο Πέτρος, νιώθει σαν θηρίο στο κλουβί του. Φτάνει μια στιγμή, που ο καρπός δεν του αρκεί. Θέλει αέρα. Μέσα στο σύστημα πνίγεται. «Εγώ προτιμάω να είμαι απ’ έξω». Αλλά «ο μεγάλος αδελφός σας παρακολουθεί». Το Πρόσωπο περιμένει σίγουρη τη νίκη του. Ο Παύλος γίνεται βασιλικότερος του βασιλέως. Ο Πέτρος αρνείται να υποταχτεί. Φτύνει κατάμουτρα το «βασιλιά» και τα αγαθά του και ζητάει αέρα. Κι αυτόν, που δεν υποτάσσεται στη Δύναμη, τον περιμένει ο θάνατος. Κανείς, ποτέ, δεν έχει ξεφύγει κι ούτε ο Πέτρος θα ξεφύγει. Και βέβαια αυτός, που θα τον σκοτώσει δεν θα είναι η Δύναμη, αλλά ο Παύλος ο αδελφός του, οπλισμένος ύπουλα. Αυτές είναι οι «Νταντάδες», που σαν τίτλος είναι πραγματικός και συμβολικός. Οι δύο φίλοι προσλαμβάνονται να νταντέψουν τη «θεά της αλήθειας», όπως όλοι μας, παντού και πάντα, αναγκαζόμαστε -από άγνοια ή από βία- να «νταντέψουμε» και να πιστέψουμε τις διάφορες κούφιες αλήθειες των κάθε λογής προφητών.
«Νταντάδες» του Γιώργου Σκούρτη
Ημερομηνία μετάδοσης: Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2018, στις 20:15
Συγγραφέας-θεατρική σκηνοθεσία: Γιώργος Σκούρτης (Το θεατρικό έργο το προλογίζει ο ίδιος).
Παίζουν με σειρά εμφάνισης: Θύμιος Καρακατσάνης, Κώστας Μεσάρης, Γιώργος Κοτανίδης.
Τηλεοπτική σκηνοθεσία: Στέλιος Ράλλης.
Μουσική επιμέλεια: Ανακρέων Παπαγεωργίου.
Σκηνικά-κοστούμια: Γιάννης Λέκκος.
Διεύθυνση παραγωγής: Στέλιος Αντωνιάδης.
