Τρίζουν τα κόκκαλα του Ιωσήφ Στάλιν! Βροντάει τις αλυσίδες του το φάντασμα του Τσαουσέσκου! Τσατάλια τα νεύρα του Κιμ, έτοιμος είναι να το πατήσει το γαμημένο το κουμπί! Ξέρεις τι θα πει να είσαι χρόνια και ζαμάνια καβάλα στο σβέρκο του αλλουνού, να έχεις επιβάλλει τη σιδηρά χείρα σου, να..
μην ακούς αντιρρήσεις ούτε για τη θερμοκρασία του καφέ και να έρχεται ένα φρέσκο κοτόπουλο να σου κλέβει τη δόξα; Να έρχεται ο Σταύρος ο Θεοδωράκης, μια πενταετία πολιτικός ρε φίλε, πιτσιρικάκι στην ίντριγκα και στην κουίντα, και να επανεκλέγεται πρόεδρος στο Ποτάμι με ποσοστό 93,59 %; Εκτός κι αν τα μισά κουκιά είναι του Μαυρωτά που πήρε την αντιπροεδρία και τον αδικούμε τον δημοκρατικό προσανατολισμό του πρώην τηλεοπτικού αστέρος.
Στα σοβαρά τώρα όμως, μπορεί να το πήρε το σταλινικό ποσοστό ο Σταύρακας, αλλά από το συνέδριο του Ποταμιού βγήκε χωρίς κόμμα. Το λένε και τα νούμερα άλλωστε, σε σχέση με την πρόταση συνεργασίας με τη ΝΔ που κατέβασε ο βουλευτής Γιώργος Αμυράς. Όπως μαθαίνουμε από το ρεπορτάζ, την υποστήριξε ποσοστό 34,47 %, την αποκήρυξε ποσοστό 41,67 % και δεν πήρε θέση (φυλάω τον κώλο μου, το λένε αυτό…) ποσοστό 23,86 %. Κάτι σαν το παλιό ΚΚΕ Εσωτερικού δηλαδή, όλο τάσεις, όλο φράξιες, όλο διαίρεση και καθόλου πρόσθεση. Και πώς μπορείς να πας μπροστά δηλαδή, όταν ένας στους τρεις συνέδρους σου ονειρεύεται εναγκαλισμούς με τον Άδωνι και τον Κυριάκο και δεν κολλάει να το δηλώνει δημοσίως; Αντίο ζωή, αντίο Βουλή…
Το πιο ωραίο απ’ όλα πάντως, ήταν που βρήκε και όνομα ο Αμυράς για το αμόρε με τη Νέα Δημοκρατία. Το βάφτισε «φιλελεύθερο τάνγκο» («τάνγκο» γατάκια, αγγλικά μιλάμε, το «τανγκό» ψόφησε μαζί με τη γαλλική κουλτούρα!) και συμπληρωνόταν από έναν δεκάλογο προτάσεων ως βάση για συμμαχία. Ανάμεσά τους τα μη κρατικά πανεπιστήμια, η επαναφορά του νόμου Διαμαντοπούλου (κομπλέ, μαζί με τις φωτοτυπίες υποθέτω…), ο διαχωρισμός κράτους-εκκλησίας, η ανεξάρτητη δικαιοσύνη και κάτι άλλα που μπήκαν για να βγει το νούμερο το δέκα, όπως συμπληρώνουν τα ψιλοκομμένα χαρτικά τα καλάθια με τα ποτά.
Και βεβαίως θα ήταν πολύ εύκολο να βγω εγώ τώρα το κουμμούνι να απαντήσω στον Αμυρά (και στον Ψαριανό που τόνισε ότι «δεν υπάρχει άλλος δρόμος»), αλλά γιατί να κουράζω την κεφάλα και να στίβω το μυαλό; Τα είπε μια χαρά χαρίτσα ο ευρωβουλευτής του Ποταμιού Μίλτος Κύρκος που αναρωτήθηκε αν ο χωρισμός εκκλησίας-κράτους θα γίνει με τη Νέα Δημοκρατία, αν η ανεξάρτητη δικαιοσύνη θα γίνει αγκαζέ με τον Χαράλαμπο Αθανασίου και αν τον νόμο της Διαμαντοπούλου θα τον ξαναφέρει η ΝΔ που τον κατήργησε το 2012. Και κατέληξε, με την εύγλωττη απορία:
«Βήματα ενός φιλελεύθερου τανγκό ή του χορού του Ζαλόγγου του Ποταμιού;»
Επ’ αυτού, θα παραθέσω και την δήλωση του παλαιού συναδέλφου και εκπροσώπου Τύπου του Ποταμιού Δημήτρη Τσιόδρα, που βγήκε φόρα παρτίδα και ζήτησε:
«Πρέπει να δηλώσουμε καθαρά ότι θα συμμετέχουμε σε κυβέρνηση συνεργασίας με τη ΝΔ, που θα είναι πρώτο κόμμα, θέτοντάς της συγκεκριμένες προϋποθέσεις».
Διχασμός και των γονέων με δυο λόγια κι έτσι όχι σε εκλογές δεν πας αλλά ούτε μέχρι τη γωνία στον ψιλικατζή για καπνό Καρέλια λάιτ. Ή μάλλον πας στις εκλογές, αλλά βγαίνεις απ’ το παραβάν και δεν είσαι διόλου σίγουρος αν κι εσύ ο ίδιος έχεις ψηφίσει τον εαυτό σου…
Υ.Γ.: Μακράν η πιο χαρντκοράδικη τοποθέτηση προσκεκλημένου στο συνέδριο του Ποταμιού ήταν εκείνη της φιλοσόφου Σώτης Τριανταφύλλου που, μεταξύ άλλων, δήλωσε ότι:
«Βασική αιτία ανόδου της εθνικιστικής Δεξιάς ανά τον κόσμο είναι η αριστερή ηγεμονία στο εποικοδόμημα και η επιδείνωση της ποιότητας ζωής λόγω του εξισλαμισμού».
Πράγμα που αποδεικνύει για μια ακόμη φορά ότι δεν έρχεται μόνον. Κι επειδή είμαι κοντά στην κρίσιμη ηλικία, ελπίζω το γήρας να με σεβαστεί λίγο παραπάνω. Έστω, Ολυμπιακός να μη γίνω, κι όλα τα’ άλλα αντέχονται!
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr
