Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Αγαπητές αναγνώστριες και αγαπητοί αναγνώστες, μας ξέρετε καλά εμάς τους δημοσιογράφους. Αλήτες, ρουφιάνοι και λοιπά κοσμητικά επίθετα, στρώνουν με ροδοπέταλα τον δρόμο μας. Αλλά δεν είναι μόνο αυτές οι ιδιότητές του κλάδου. Φωλιάζει επίσης ζήλια..
πράσινη στις καρδιές των λειτουργών του Τύπου, φωλιάζει φθόνος τρομερός. Πιο εύκολα θα βρεθεί ροζ ρινόκερος, από δημοσιογράφο που θα πει καλή κουβέντα για άλλον δημοσιογράφο. Εκτός, βέβαια, από το κλασικό «σε στηρίζω», που συνοδεύεται από αγαπητικό χτύπημα στην πλάτη. Και ξάφρισμα πορτοφολιού ενίοτε, αλλά αυτό καλύτερα να μην το συζητάμε…
Γιατί φλυαρώ όμως; Φλυαρώ, γιατί σκοπεύω ν’ αμφισβητήσω τα γραφόμενα ενός από τους ελάχιστους ανθρώπους που πραγματικά αγαπώ, σέβομαι υπολήπτομαι σε αυτό το γαμημένο συνάφι. Του Γιάννη Τριάντη, του διπλανού μου στο Newpost, που σε άρθρο του υπό τον τίτλο «Η καθαρίστρια και τα αφορεσμένα ΜΜΕ…» σημείωσε, μεταξύ άλλων, τα εξής:
«Ναι, στα αφορεσμένα ΜΜΕ- σε όλα, ηλεκτρονικά και έντυπα- οφείλεται το καθολικό ενδιαφέρον για την καταδικασθείσα καθαρίστρια. Σημειώθηκε δε ένα σπάνιο υποστηρικτικό ομόθυμον μεταξύ των Μέσων αλλά και μεταξύ Μέσων και κοινωνίας.Σόρυ Γιάννη μου, αλλά οφείλω να σε διορθώσω. Κι αυτό διότι πριν, πολύ πριν σε χρόνους «δημοσιογραφικούς» μας προκύψει το «υποστηρικτικό ομόθυμον» των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας, είχε ξεσηκωθεί το σύμπαν στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Στο Facebook δηλαδή και στο Twitter (το Instagram δεν πιάνεται γιατί είναι μόνο για βυζιά και κώλους…), που τιγκάρισαν από δηλώσεις οργής για την απόφαση και συμπαράστασης για την καθαρίστρια. Λιώσανε οι οθόνες των υπολογιστών και των κινητών από το συναίσθημα του κόσμου, να σπάσουν κόντεψαν, να γίνουν χίλια κομμάτια από την αγανάκτησή του. Δεν ήταν κύμα αυτό, ήταν τσουνάμι!
Έτσι, κινητοποιήθηκε και η Δικαιοσύνη για την αναίρεση της ποινής, αλλά και η πολιτεία προκειμένου να επανεξεταστεί το απηρχαιωμένο θεσμικό πλαίσιο.
Εύφημος μνεία, λοιπόν, στα ΜΜΕ; Ναι! Ευθέως και απροκάλυπτα».
Ήταν καταιγίδα που έσωσε την τιμή των social media και δικαίωσε την ύπαρξή τους. Ναι, το ξέρω, ότι κατά βάση για καυλάντισμα προορίζονται και για χαβαλέ και για ντικπίκς στο ίνμποξ. Καμιά φορά όμως, όταν σοβαρεύει πραγματικά το στόρι, ξεχνιούνται οι παπάρες και οι μαλακίες και τα φρου φρου. Καμιά φορά μετατρέπονται σε ένα ποτάμι άγριο, που τα σαρώνει όλα. Καμιά φορά δείχνουν τα δόντια τους στις κάθε είδους εξουσίες και τις αναγκάζουν να βάλουν την ουρά στα σκέλια. Και να παραδεχθούν ότι μπορεί να μην είναι όλο το δίκιο με το μέρος τους…
Για να είμαι πάντως σωστός, πρέπει να σημειώσω ότι τα ΜΜΕ το λάβανε αμέσως το μήνυμα. Ενώ σε κάτι άλλες εποχές θα σφυρίζανε αδιάφορα και θα κάνανε την κορόιδα, ωσότου καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός και ξεχαστεί το ζήτημα. Εντάξει, το ξέρω ότι είναι πιασάρικο, ότι δίνει φύλλα και θεαματικότητες και ακροαματικότητα, αλλά το Mega, ας πούμε, της Τρέμη, του Πρετεντέρη και του Τσίμα θα το έπνιγε στην κούνια. Καθαρίστρια; Ποια καθαρίστρια, αυτή η καλή κυρία που κάνει λαμπίκο τις σκάλες του καναλιού μας;
Εν ολίγοις Γιάννη μου, το στόρι δεν ξεκίνησε απ’ τις τηλεοράσεις, τις εφημερίδες και τα ραδιόφωνα. Το στόρι ξεκίνησε από το μοντέρνο καφενείο που λέγεται social media. Από την αρένα που δεν συγχωρεί κανέναν και καμία, αλλά μπορεί να αναδείξει και να γιγαντώσει εντός ριπής οφθαλμού θέματα που αλλιώς θα πέρναγαν στο ντούκου. Και, ναι, το έχω υπόψη μου ότι αυτό γυρνάει και μπούμερανγκ και μπορεί να γίνει στυγνή προπαγάνδα. Το ξγνωρίζω και το φοβάμαι και με ανησυχεί. Αλλά για την ώρα είμαι ακόμη μεθυσμένος από χαρά γιατί βγήκε απ’ τη φυλακή η δόλια μάνα και δεν θα βάλω μπελά στο κεφάλι μου. Χαμόγελο τώρα κι από αύριο ξανά πάλι στον αγώνα. Venceremos!
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost
- διαβάστε σχετικά: Η «πολιτική του πληκτρολογίου» πέτυχε μια μεγάλη νίκη