«Φτωχότερη» είναι πλέον η ελληνική δημοσιογραφία, μετά το θάνατο των δύο σπουδαίων αθλητικών συντακτών, του Ανδρέα Μπόμη την Παρασκευή σε ηλικία 80 ετών, αλλά και του Νίκου Αντωνιάδη, που «έφυγε» λίγες ώρες αργότερα, το Σάββατο, μετά από άνιση μάχη με τον καρκίνο στα 68 του χρόνια..
Ότι και να πεις για τις δύο αυτές προσωπικότητες είναι πραγματικά τόσο λίγο. «Μίλησαν» με τη δουλειά τους, υπηρετώντας την αθλητική δημοσιογραφία με ήθος και συνέπεια και πάντα με γνώμονα την αντικειμενική ενημέρωση του κοινού.
Τον αείμνηστο πλέον Ανδρέα Μπόμη είχα τη μεγάλη τύχη και χαρά να τον έχω καθηγητή για ένα έτος (1996-97) στη σχολή ΜΜΕ του Ομίλου «ΑΝΤΕΝΝΑ». Εκεί, με τον δικό του ξεχωριστό και άμεσο τρόπο μάθαινε στους νεαρούς σπουδαστές τα μυστικά του αθλητικού ρεπορτάζ.
Από την πρώτη κιόλας μέρα που ο Ανδρέας Μπόμης μπήκε μέσα στην αίθουσα για να παραδώσει το πρώτο μάθημα κατάφερε να μας «κερδίσει» όλους. Πάντα με το χαμόγελο στα χείλη κατά τη διάρκεια της παράδοσης, είχε ως πρωταρχικό του στόχο να σε κάνει να αγαπήσεις το αθλητικό ρεπορτάζ. Ακόμη και αν δεν ήταν στις προθέσεις σου να ασχοληθείς στη συνέχεια επαγγελματικά με αυτό. Ο ίδιος άλλωστε το λάτρευε και ήθελε και οι μαθητές του να το αγκαλιάσουν με την ίδια «ζεστασιά».
Προσπαθούσε να σου λύνει κάθε απορία ενώ χαιρόταν ιδιαίτερα όταν χωρίς να σου έχει αναθέσει κάποια εργασία ερχόσουν στο μάθημα φέρνοντας ένα δικό σου ρεπορτάζ, το οποίο στη συνέχεια γινόταν θέμα συζήτησης στην αίθουσα. Θυμάμαι, μας έλεγε πως δημοσιογράφος γίνεσαι στο δρόμο και όχι μέσα από ένα γραφείο όπου θα κάνεις το ρεπορτάζ μόνο από το τηλέφωνο. Ήθελε να τρέχεις για την είδηση, να ψάχνεις, και να μην περιμένεις μόνο πάνω από το ακουστικό.
Προσωπικά θα ήθελα να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ από καρδιάς στο δάσκαλο Ανδρέα Μπόμη για όλα όσα μου έμαθε, αλλά κυρίως για το ότι με έκανε να αγαπήσω την αθλητική δημοσιογραφία. Θα τον θυμάμαι πάντα με συγκίνηση… .
Κ. Πελεκάνος
