Γιατί τώρα η συζήτηση για την αναθεώρηση του Συντάγματος; Αλλά πότε; Επρεπε νωρίτερα. Γιατί έπρεπε νωρίτερα; Αλλά πότε; Αργότερα. Γιατί αργότερα; Το παιχνίδι της κολοκυθιάς για μεγάλα παιδιά. Η κριτική των κομμάτων της αντιπολίτευσης και των δεξιών μέσων ενημέρωσης (παραδοσιακών και όψιμων) επικεντρώνεται σε..
τρία θέματα. Στον χρόνο που εκδηλώνεται η πρωτοβουλία, στο κλίμα πόλωσης που επικρατεί και δεν επιτρέπει συναινέσεις, στην άρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να δεχτεί να χαρακτηρισθούν αναθεωρητέες όλες οι διατάξεις που προτείνουν τα κόμματα (απαιτούνται 180 ψήφοι) και να περάσουν από την επόμενη Βουλή εκείνες που θα συγκεντρώσουν 151 ψήφους.
Σ’ ό,τι αφορά τον χρόνο η αντιπολίτευση υποστηρίζει ότι η πρόθεση της κυβέρνησης είναι να αλλάξει την ατζέντα της δημόσιας συζήτησης και το επιχειρεί, ενώ είμαστε σε παρατεταμένη προεκλογική περίοδο. Πράγματι η κυβέρνηση θέλει να επιβάλει τη θεματολογία με την οποία θα ασχολούνται το πολιτικό σύστημα, τα μέσα ενημέρωσης και γενικότερα η κοινωνία.
Ούτε μεμπτό θεσμικά είναι ούτε πολύ περισσότερο πρωτότυπο. Δεν είναι η πρώτη κυβέρνηση που το προσπαθεί, δεν θα είναι η τελευταία. Κλασική πρακτική. Από την άλλη πλευρά η άποψη ότι δεν είναι δυνατόν να γίνει ουσιαστικός και εποικοδομητικός διάλογος για τις αναγκαίες αλλαγές στο Σύνταγμα επειδή είμαστε σε προεκλογική περίοδο, είναι αστεία.
Σε παρατεταμένη προεκλογική ετοιμότητα, διατρέχοντας τον κίνδυνο να σκάσουν από την πολλή προθέρμανση, βρίσκονται η Νέα Δημοκρατία και το ΚΙΝ.ΑΛΛ. Εδώ και τρία χρόνια εκτιμούν ότι η κυβέρνηση μετράει μέρες, ότι είναι σε αποδρομή και ζητούν τουλάχιστον τρεις φορές την εβδομάδα πρόωρες εκλογές. Συνεπώς σε όποια φάση κι αν αποφάσιζε η κυβέρνηση να ξεκινήσει τη διαδικασία, το ίδιο επιχείρημα θα είχαν επιστρατεύσει. Σ’ ό,τι αφορά την πόλωση που δεν ευνοεί συνεννοήσεις, ας μου πει κάποιος πότε στην Ελλάδα δεν υπήρχε ατμόσφαιρα πόλωσης.
Πραγματική ή τεχνητή είναι αδιάφορο. Το μοντέλο που προβάλλουν διάφοροι ως ιδανική προϋπόθεση για τέτοιου τύπου διαδικασίες -«ουδέτερος πολιτικά χρόνος»- δεν ίσχυσε ποτέ στη χώρα. Και έρχομαι στην ουσία της κριτικής που ασκεί η αξιωματική αντιπολίτευση. Τι λέει στην κυβέρνηση; Για να εμπλακούμε στη συζήτηση πρέπει να δεχτείτε να ενταχθεί στις αναθεωρητέες διατάξεις και το άρθρο 16 (δημόσια πανεπιστήμια), αλλιώς εμείς θα απέχουμε.
Σαν αντίδωρο προσφέρει τη δική της συμφωνία στις προτάσεις που θα καταθέσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Η σκέψη είναι πονηρή. Μάλλον κουτοπόνηρη. Θα περάσουν τώρα με 180 τα πάντα (τα δικά της και των υπολοίπων) και η επόμενη πλειοψηφία στη Βουλή (ελπίζει ότι θα είναι αυτή, μόνη της ή παρέα με άλλους) θα εγκρίνει με 151 εκείνες τις διατάξεις που κινούνται στο δικό της ιδεολογικό μήκος κύματος.
Με λίγα λόγια η Νέα Δημοκρατία, και όσοι συμφωνούν μαζί της, αποπειράται να υπονομεύσει ένα βασικό κανόνα της δημοκρατίας. Τι λέει αυτός ο κανόνας; Οι πλειοψηφίες αποφασίζουν. Η σημερινή πλειοψηφία δεν αρέσει στη Νέα Δημοκρατία και θέλει να της αφαιρέσει το δικαίωμα να παίρνει πρωτοβουλίες. Το ίδιο δικαίωμα όμως αυτή θα το ασκήσει όταν θα μπορέσει, δεν πρόκειται να παραιτηθεί. Δηλαδή, εκτός από το παιχνίδι της κολοκυθιάς έχουμε και τη λογική του Καραγκιόζη: τα δικά σου δικά μου και τα δικά μου δικά μου.
- το κείμενο του Τάσου Παππά είναι από την Εφημερίδα των Συντακτών
