Ενα εξαιρετικό κείμενο από το τμήμα της Διόρθωσης της Εφημερίδας των Συντακτών για τα 6 χρόνια από την έκδοση του φύλλου
Πώς περάσανε κιόλας έξι χρόνια; Που για μας τους διορθωτές της εφημερίδας σημαίνει ότι διαβάσαμε και διορθώσαμε και κατανοήσαμε όλα αυτά τα χρόνια -με συνετό υπολογισμό- 224.280.000 λέξεις. (Τα στοιχεία δεν τα δίνουμε γιατί θα πήξουμε στους υπολογισμούς.) Αν τις διαιρέσουμε διά του επτά, διότι τόσοι είμαστε στο τμήμα της διόρθωσης, αναλογούν στον καθένα μας 32.040.000 λέξεις. Τα λάθη που μας διέφυγαν όλα αυτά τα χρόνια,..
διότι ως γνωστόν οι διορθωτές δεν κάνουν λάθη αλλά αφήνουν ή παραβλέπουν τα λάθη των συντακτών, σταγόνα στον ωκεανό.
Ομως είμαστε περήφανοι που κολυμπήσαμε -και είμαστε σίγουροι ότι θα εξακολουθήσουμε να κολυμπάμε- σ’ αυτόν τον υπέροχο, απέραντο, άλλοτε γαλήνιο και άλλοτε τρικυμιώδη ωκεανό. Γιατί δεν είναι μόνο να αγαπάς αυτή την εξαιρετική γλώσσα, αλλά να σέβεσαι το ύφος του γράφοντος.
Από τότε ζήσαμε πολλά, είδαμε πολλά, αλλά είναι εκείνη η μοναδική πρώτη στιγμή που θα μας κάνει να βουρκώνουμε, όταν πιάσαμε στα χέρια μας το πρώτο φύλλο της εφημερίδας μας, ζεστό ακόμη από το τυπογραφείο.
Ηταν λίγο μετά τα μεσάνυχτα, 5 Νοεμβρίου του 2012. Ολοκληρώνεται και η τελευταία σελίδα και φεύγει το παιδί μας πρώτη μέρα για το σχολείο, για το πιεστήριο. Δύο συνάδελφοι το παίρνουν στο κατόπι, πηγαίνουν στο Κορωπί όπου ήταν το πιεστήριο, να δουν το πρώτο τύπωμα, να πάρουν στα χέρια τους το πρώτο πρώτο φύλλο και να το φέρουν στα γραφεία της εφημερίδας στην Κολοκοτρώνη, όπου περιμέναμε όλοι.
Ποιος μπορούσε να πάει σπίτι του να κοιμηθεί; Ούτε ένας δεν έφυγε επειδή τελείωσε τη δουλειά του. Ολοι στα γραφεία. Η αγωνία φέρνει γέλια, συγκίνηση, ταραχή, πειράγματα. Πειραζόμαστε και περιμένουμε. Ξημερώματα, κατά τις τρεις, εμφανίζεται στην πόρτα το καμάρι μας. Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΜΑΣ! Ολα τα χέρια των συναδέλφων ήταν απλωμένα, όλοι ήθελαν για μια στιγμή να πάρουν στην αγκαλιά τους το όνειρό τους. Ανακούφιση, χαρά, περηφάνια. Μάτια υγρά. «Τα καταφέραμε!!!».
Το πρωί της άλλης μέρας, σαν φουσκωμένα παγόνια, πήγαμε ο καθένας στο περίπτερο της γειτονιάς του:
Μας ξέρουν πια όλοι! Κι όταν ξεφύγει κάποιο λάθος, ορθογραφικό ή συντακτικό (για τις ειδήσεις θα «απολογηθούν» οι άλλοι συνάδελφοι), μας περνούν οι αναγνώστες μας γενεές δεκατέσσερις. «Μα, είναι δυνατόν να υπάρχει αυτό το λάθος στην εφημερίδα σας; Αγράμματοι είστε;» (το πιο κόσμιο).
Κι εμείς ταραζόμαστε και προσπαθούμε να είμαστε άσφαλτοι μέσα στην πίεση του καθημερινού φύλλου, όχι γιατί κινδυνεύουμε με απόλυση από κάποιον Εναν εργοδότη, αλλά γιατί θέλουμε να μη χάσουμε αυτό που κατακτήσαμε: την εμπιστοσύνη πως είμαστε μια καλή, έγκυρη (και ορθογραφημένη) εφημερίδα και οι διορθωτές της μια άπαιχτη ομάδα.
6 χρόνια «Εφ.Συν.»
Πώς περάσανε κιόλας έξι χρόνια; Που για μας τους διορθωτές της εφημερίδας σημαίνει ότι διαβάσαμε και διορθώσαμε και κατανοήσαμε όλα αυτά τα χρόνια -με συνετό υπολογισμό- 224.280.000 λέξεις. (Τα στοιχεία δεν τα δίνουμε γιατί θα πήξουμε στους υπολογισμούς.) Αν τις διαιρέσουμε διά του επτά, διότι τόσοι είμαστε στο τμήμα της διόρθωσης, αναλογούν στον καθένα μας 32.040.000 λέξεις. Τα λάθη που μας διέφυγαν όλα αυτά τα χρόνια,..
διότι ως γνωστόν οι διορθωτές δεν κάνουν λάθη αλλά αφήνουν ή παραβλέπουν τα λάθη των συντακτών, σταγόνα στον ωκεανό.
Ομως είμαστε περήφανοι που κολυμπήσαμε -και είμαστε σίγουροι ότι θα εξακολουθήσουμε να κολυμπάμε- σ’ αυτόν τον υπέροχο, απέραντο, άλλοτε γαλήνιο και άλλοτε τρικυμιώδη ωκεανό. Γιατί δεν είναι μόνο να αγαπάς αυτή την εξαιρετική γλώσσα, αλλά να σέβεσαι το ύφος του γράφοντος.
- Να κοντράρονται μπροστά στα μάτια σου ο κανόνας της γραμματικής με το «εγώ έτσι το θέλω» του συντάκτη, να παραβλέπεις τους κανόνες στίξης και να δέχεσαι τις αγκύλες εκεί όπου χρειάζονται οι παρενθέσεις (τι διδασκόμουν τόσα χρόνια, γαμώτο;)…
- Να μάχεσαι με τις δημοσιογραφικές λέξεις-μαϊντανούς των κειμένων: «προκειμένου», «καθώς», «υπογράμμισε», «αναμένεται», «φέρεται».
- Να παθητικοποιείς το ανύπαρκτο ενεργητικό «προοιωνίζω» και να μην αφήνεις να... διαρρέει ο υπουργός.
- Να παραδίδεσαι στη «βιωσιμότητα του χρέους», να μην το αλλάζεις σε «διαχείριση» και να παρακαλάς μέσα σου να μη σώσει...
- Να εγκαταλείπεις τη διάκριση μεταξύ «σορού» και «πτώματος» γιατί δεν θέλει πολλά ο θάνατος.
Από τότε ζήσαμε πολλά, είδαμε πολλά, αλλά είναι εκείνη η μοναδική πρώτη στιγμή που θα μας κάνει να βουρκώνουμε, όταν πιάσαμε στα χέρια μας το πρώτο φύλλο της εφημερίδας μας, ζεστό ακόμη από το τυπογραφείο.
Ποιος μπορούσε να πάει σπίτι του να κοιμηθεί; Ούτε ένας δεν έφυγε επειδή τελείωσε τη δουλειά του. Ολοι στα γραφεία. Η αγωνία φέρνει γέλια, συγκίνηση, ταραχή, πειράγματα. Πειραζόμαστε και περιμένουμε. Ξημερώματα, κατά τις τρεις, εμφανίζεται στην πόρτα το καμάρι μας. Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΜΑΣ! Ολα τα χέρια των συναδέλφων ήταν απλωμένα, όλοι ήθελαν για μια στιγμή να πάρουν στην αγκαλιά τους το όνειρό τους. Ανακούφιση, χαρά, περηφάνια. Μάτια υγρά. «Τα καταφέραμε!!!».
Το πρωί της άλλης μέρας, σαν φουσκωμένα παγόνια, πήγαμε ο καθένας στο περίπτερο της γειτονιάς του:
- «Μία “Εφημερίδα των Συντακτών”, παρακαλώ».
- «Την ποια;»
- «Την “Εφημερίδα των Συντακτών”. Σήμερα σας τη φέρανε, είναι καινούργια».
- «Α, και τι είναι αυτή; Τίνος είναι;».
Κανενός, μωρέ, δικιά μας είναι.Και πέρασαν τα χρόνια. Και κρατηθήκαμε. Και πάμε στο περίπτερο και δεν μας ρωτάνε πια τι είναι αυτή η εφημερίδα. Και ακόμα ψάχνουν να βρούνε τίνος είμαστε. Και αναζητούν τον χρηματοδότη μας, τα συμφέροντα που εξυπηρετούμε. New entry ο Σόρος.
Μας ξέρουν πια όλοι! Κι όταν ξεφύγει κάποιο λάθος, ορθογραφικό ή συντακτικό (για τις ειδήσεις θα «απολογηθούν» οι άλλοι συνάδελφοι), μας περνούν οι αναγνώστες μας γενεές δεκατέσσερις. «Μα, είναι δυνατόν να υπάρχει αυτό το λάθος στην εφημερίδα σας; Αγράμματοι είστε;» (το πιο κόσμιο).
Κι εμείς ταραζόμαστε και προσπαθούμε να είμαστε άσφαλτοι μέσα στην πίεση του καθημερινού φύλλου, όχι γιατί κινδυνεύουμε με απόλυση από κάποιον Εναν εργοδότη, αλλά γιατί θέλουμε να μη χάσουμε αυτό που κατακτήσαμε: την εμπιστοσύνη πως είμαστε μια καλή, έγκυρη (και ορθογραφημένη) εφημερίδα και οι διορθωτές της μια άπαιχτη ομάδα.
Η Διόρθωση
