Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Οπότε γίνεται η παρέλαση, επικεντρώνουν οι πολιτικοί αρχηγοί στην ομοψυχία, οι μερακλήδες στα γκομενάκια, ο Βασίλης Λεβέντης στην κόντρα με τον Γιάννη Μπουτάρη και ο Απόστολος Τζιτζικώστας στη συμφωνία των Πρεσπών. Το παράδειγμα μάλιστα..
του τελευταίου ακολούθησε και ένα ζεύγος Μακεδονομάχων που αποφάσισαν να στήσουν δική τους παρέλαση, κομπλέ με ήλιο της Βεργίνας και συνθήματα εναντίον των καριόληδων που ξεπουλάνε τη δόλια την πατρίδα. Συμβάν που χαρακτηρίστηκε από τις δημοσιογραφικές γραφίδες ως «μικροεπεισόδια στην παρέλαση». Να το διαβάζει ο Ρουβίκωνας και να ψάχνει για πάνες ακράτειας…
Μια και μιλάω όμως για δημοσιογραφία, ενδιαφέρον είχαν οι αντιδράσεις των συναδέλφων για το στόρι με το Γιάννο. Δεν ήταν μία, δεν ήταν δύο, ήταν αρκετές και κινήθηκαν σε ένα πολύ ευρύ πλαίσιο. Οι πλέον σώφρωνες μίλησαν για την ανάγκη συνολικής κάθαρσης στη δημόσια ζωή και ρυθμιστικού πλαισίου που δεν θα επιτρέπει σε πολιτικούς τύπου Παπαντωνίου να κάνουν πάρτυ όπως και όποτε γουστάρουν. Βλέπε και την επικείμενη συνταγματική αναθεώρηση και το νόμο περί ευθύνης υπουργών που έχει βρωμίσει πιο πολύ κι από τη χωματερή του Σχιστού. Άσε που κρύβει πάνω κάτω τα ίδια μυστικά!
Οι σημιτοφύλακες πάντως, δεν ντράπηκαν να δώσουν τη δική τους μάχη. Κάποιοι εξ αυτών βγήκαν φόρα παρτίδα να μας πουν ότι όλα αυτά είναι αίσχη και αηδίες που έχουν ως στόχο τον καλύτερο πρωθυπουργό της μεταπολίτευσης και το νέο Χρυσό Αιώνα της πατρίδας, που έκανε τον Περικλή να σηκωθεί απ’ το μνήμα και να σκιστεί στο χειροκρότημα. Κατανοητό ως αντίδραση, ιδίως από ανθρώπους που λίγδωσαν το αντεράκι τους και αναβάθμισαν το κοινωνικό τους στάτους επί Σημίτη. Δεν είναι και λίγο να είσαι ο κύριος κανένας και ξαφνικά να σου ανοίγουν τις πόρτες και να σου μιλάνε με το σεις και με το σας. Κι έπειτα, αυτόν τον Παράδεισο να τον χάνεις ως άλλος Αδάμ, γιατί οι μαλάκες οι Έλληνες δεν μπόρεσαν να κατανοήσουν το μεγαλείο του Κινέζου…
Αυτές, θα έλεγα, ήταν και οι πλέον υστερικές αντιδράσεις εκ μέρους των Σημιτοφρουρών. Υπήρξαν ωστόσο και κάποιοι πιο ψύχραιμοι, και σαφώς πιο έξυπνοι, που δεν ανέφεραν ούτε στιγμή το όνομα του πρώην πρωθυπουργού. Αυτοί έκαναν λόγο για αξιοπιστία της πολιτικής και των πολιτικών, για παλαιούς και όψιμους τιμητές, για συκοφαντία μιας ολόκληρης παράταξης και μιας ολόκληρης περιόδου διακυβέρνησης της χώρας. Φαίνονται τα γατιά, όπως και να το κάνουμε, όπως φαίνονται και τα σχολεία όπου σπούδασε κανείς!
Οι πιο ενδιαφέρουσες αντιδράσεις, βεβαίως, προήλθαν από γραφίδες επώνυμες. Η πρώτη, και πιο λεβέντικη, έφερε την υπογραφή του Δημήτρη Καμπουράκη που πάνω κάτω ρώταγε «τι θα γίνει, επειδή έκλεψε ο Γιάννος το 2003 θα τρώμε στη μάπα τον Αλέξη ως το 2023;». Άλμα λογικής από τη μία, ξέσπασμα ειλικρίνειας από την άλλη. Μην είστε κορόιδα, εκλογές παίζονται…
Την ίδια ώρα, ο Γιάννης Πρετεντέρης επέλεξε την οδό της σιωπής. Από τη σελίδα του στο κυριακάτικο «Βήμα» απουσίαζε κάθε αναφορά στον Παπαντωνίου, στη μπουζού, στις μίζες, στον Σημίτη. Σαν να μην συνέβη τίποτα, σαν να μπήκε στη φυλακή ο Τυροπιτάς Χωρίς Απόδειξη, σαν να είχε φιλοξενηθεί στην «Ανατροπή» τόσες και τόσες φορές ο Ξανθάκης και όχι ο Γιάννος. Κάπου, σε κάποιο λιβάδι της Αφρικής, μια στρουθοκάμηλος χαμογέλασε χαιρέκακα!
Ο πιο ωραίος όμως ήταν ένας κύριος καθηγητής, που κυριολεκτικά ξεσπάθωσε εναντίον όλων ημών που υποτίθεται ότι χαρήκαμε με την προφυλάκιση του Γιάννου. Δηλώνοντας ότι όλα αυτά έγιναν γιατί «δεν υπάρχει καλύτερο θέαμα για τους ψηφοφόρους από το βλέπουν να ξεσχίζονται οι σάρκες ισχυρών, πλούσιων, όμορφων, λεπτών καλλιεργημένων». Κι αναρωτιέσαι ύστερα εσύ γιατί δεν κατάλαβε ποτέ η Αντουανέτα τη διαφορά ανάμεσα στο ψωμί και στο παντεσπάνι…
- το κείμενο του Χρήστου Ξανθάκη είναι από το newpost.gr