"Μια άδεια καρέκλα ίσως να μην σημαίνει τίποτα σε... "κάποιους". Σε κάποιους άλλους, όμως, από εμάς,..
που αναγκαζόμαστε να ερχόμαστε καθημερινά "αντιμέτωποι" μαζί της, όταν μπαίνουμε στον
χώρο εργασίας μας, σημαίνει πολλά. Στιγμές που πέρασαν, χαράς και λύπης, στιγμές εντάσεων
αλλά και αμέριστης συναδελφικότητας. Στιγμές που τώρα πια δεν μπορείς παρά να τις θυμάσαι και
στο μυαλό σου να τριγυρνά συνεχώς ένα τεράστιο "γιατί".Φαίνεται πως υπάρχουν κάποιοι
άνθρωποι (όπως εγώ για παράδειγμα) που όσο και να μεγαλώσουμε ίσως να μην καταλάβουμε ποτέ
ότι ο λόγος που γίνονται κάποιες «κινήσεις» είναι απλά άδικος, αλλά κυρίως παράλογος.
Κανείς δεν φαίνεται να σκέφτεται τα χρόνια που έχεις περάσει σε αυτή την καρέκλα που τώρα είναι
άδεια βγάζοντας τα μάτια σου στον υπολογιστή, αλλά και αυτές που πέρασες εκτός αυτής κάνοντας
ρεπορτάζ στο πεζοδρόμιο. Ούτε βέβαια τις μέρες που καθηλωμένος σε αυτήν περίμενες με αγωνία
ένα μήνυμα για το πότε και αν θα πληρωθείς, ούτε τις ώρες που χαράμισες βγάζοντας εις πέρας την
έξτρα δουλειά, που δεν εμπίπτει στα καθήκοντά σου, γνωρίζοντας πολύ καλά από τη πρώτη στιγμή
ότι για αυτή την έξτρα δουλειά δεν θα ανταμειφθείς οικονομικά όπως κανονικά θα έπρεπε.
Ούτε σκέφτονται αυτοί που κάθονται στις άλλες, τις «μεγάλες» καρέκλες ότι μετά από αυτές τις
παράλογες απολύσεις οι ελάχιστοι συνάδελφοι που μένουν πίσω αναγκάζονται να βγάλουν εις
πέρας έναν τεράστιο όγκο δουλειάς. Και το πιο τρομακτικό είναι ότι «φλερτάρουν» σοβαρά με την
υπερκόπωση καθώς αντιμετωπίζουν το ενδεχόμενο να μην μπορούν να πάρουν ούτε τα ρεπό που
δικαιούνται ενώ αυτό που δεν έχουν πάρει σίγουρα (ο κόσμος το έχει τούμπανο!) είναι τα χρήματα
για την εργασία τους.
Προσπαθείς να βρεις μια «απάντηση» στον παραλογισμό αλλά δύσκολα βρίσκεις. Ελπίζεις σε ένα
«θαύμα» για την αλλαγή της οριστικής απόφασης της απόλυσης που όμως ξέρεις βαθιά μέσα σου
ότι δεν θα γίνει. Και τα άτομα που «φώτιζαν» το γραφείο τους με την παρουσία σου, τα καλύτερα
παιδιά, οι καλύτεροι συνάδελφοι που σου έμαθαν πολλά αναγκάζονται μετά από χρόνια προσφοράς
να κοιτάξουν κατάματα την ανεργία σε έναν κλάδο δύσκολο, που όμως τον υπηρέτησαν και θα τον
υπηρετήσουν από άλλο μετερίζι με αγάπη και μεράκι.
Το μόνο που μπορούμε να ευχηθούμε στους συναδέλφους που δεν θα είναι πια μαζί μας είναι να
βρουν σύντομα μια άλλη, καλύτερη δουλειά σε ένα εργασιακό χώρο που θα αναγνωρίσει την αξία
τους. Και για τους εργοδότες τους μια μόνο φράση ταιριάζει "εσείς χάσατε κύριοι!»
Εργαζόμενος στον Δημοκρατικό Τύπο"
