πρεσβεία στην Αθήνα. Όμως, η σχέση του με την ελληνική πραγματικότητα είναι πολύ πιο βαθιά και χάνεται στο χρόνο.
Ανοίγοντας κανείς τη βιογραφία του καλλιτέχνη, θα παρατηρήσει πως η οικογένειά του έρχεται από τα εδάφη της παρακμάζουσας οθωμανικής αυτοκρατορίας. Οι παππούδες του από την πλευρά της μητέρας του υπήρξαν δεινοί έμποροι, ενώ ο πατέρας του διετέλεσε μάγειρας στην αυλή μιας άλλης παρακμάζουσας αυτοκρατορίας, της τσαρικής Ρωσίας. Η οικογένεια Αζναβουριάν διέφυγε της γενοκτονίας των Αρμενίων από τους Νεότουρκους, ενώ στον δρόμο για το Παρίσι πέρασε και από την Ελλάδα. Εκεί γεννήθηκε η αδερφή του Αΐντα, μια ακόμη πτυχή της ζωής του που τον συνδέει με τη χώρα μας.
Αναζητώντας περισσότερα για τον Γάλλο καλλιτέχνη και την Ελλάδα, πέσαμε πάνω σε ένα περιστατικό, το οποίο περιγράφεται στην βιογραφία του Σαρλ Αζναβούρ, Aznavour «Non, je n'ai rien oublie» που κυκλοφόρησε το 2011. Σε αυτήν γίνεται αναφορά στην γενικότερα κινητοποίηση που έλαβε χώρα στη Γαλλία, όταν ο Έλληνας μουσικοσυνθέτης φυλακίστηκε από τηνΧούντα των συνταγματαρχών. Ήταν Αύγουστος του 1967.
Εκτός φυσικά από τους εξόριστους και αυτοεξόριστους στο Παρίσι, σε μια επιστολή προς το καθεστώς, όπου συγκεντρώνονταν υπογραφές για την απελευθέρωση του συνθέτη, που βρισκόταν κρατούμενος για τις πολιτικές του πεποιθήσεις, συμμετείχαν σημαντικές προσωπικότητες της γαλλικής μουσικής σκηνής. Ανάμεσά τους ο Ζακ Μπρελ, ο Ιβ Μοντάν, η Σιμόν Σινιορέ, ο Ζακ Ντεμί, ο Ζαν Λουί Μπαρό και άλλοι. Όταν η επιστολή δόθηκε στον Σαρλ Αζναβούρ, εκείνος αρνήθηκε να την υπογράψει.
«Είμαι καλλιτέχνης, δεν είμαι πολιτικός. Προσπαθώ να τηρήσω την απόλυτη ουδετερότητα. Δεν θέλω να είμαι το όπλο σε κανένα πολιτικό κόμμα. Αν είχα υπογράψει θα υπηρετούσα τα συμφέροντα της ελληνικής αντιπολίτευσης» σχολίαζε στον γαλλικό Τύπο πριν από 51 χρόνια, προφανώς μη έχοντας κατά νου πως στην χώρα μας το πολίτευμα είχε καταλυθεί και φυσικά δεν υπήρχε αντιπολίτευση.
- από ρεπορτάζ του Λευτέρη Σαββίδη στο news247
