Ισως οι προβλέψιμες ήττες να είναι και οι πιο εύπεπτες. Για την Ανγκέλα Μέρκελ αυτό δεν μπορεί βεβαίως να αποτελεί παρηγοριά. Ωστόσο από το καλοκαίρι και μετά θα έπρεπε να γνωρίζει ότι η διαδικασία της αποκαθήλωσής της είχε πάρει μια ανεπίστρεπτη πορεία. Η αμφισβήτησή της από τον Χορστ Ζέεχοφερ ήταν ενδεικτική του κλίματος εντός της..
Χριστιανοδημοκρατίας. Ακολούθησε το «αντάρτικο» μέσα στην κοινοβουλευτική ομάδα με την εκλογή ενός επικεφαλής, που η απόφασή του και μόνο να βάλει υποψηφιότητα αποτελούσε ευθεία αμφισβήτηση της παντοδυναμίας της. Η «μητερούλα» έμοιαζε όλο και πιο εξαντλημένη, όλο και πιο ανίκανη να διατηρήσει τον έλεγχο του κόμματος και της κυβέρνησής της. Στην Ευρώπη κανείς δεν έδειχνε πια να την φοβάται.
Οι εκλογές στη Βαυαρία και στην Εσση της έδωσαν την χαριστική βολή. Οι δημοσκοπήσεις το έδειχναν ξεκάθαρα. Από τη στιγμή που «έπεσαν μέσα» στη Βαυαρία, ήταν σαφές ότι το ίδιο θα συνέβαινε και στην Εσση. Το ντόμινο δεν μπορούσε να σταματήσει.
Είναι τώρα μια καλή στιγμή να καταλάβουν όλοι στην Ευρώπη, ειδικά εκείνοι που ανακάλυψαν την γοητεία της εσχάτως, ότι η Γερμανίδα (ακόμα) καγκελάριος δεν έχει ούτε την ισχύ, ούτε τη θέληση να τους προσφέρει κάτι παραπάνω από την απλή μετάθεση των αποφάσεων για ένα άγνωστο μέλλον. Μια κληρονομιά εκκρεμοτήτων.
Οσοι την γνωρίζουν καλά καταλαβαίνουν ότι η απόφασή της να μην θέσει ξανά υποψηφιότητα για την προεδρία της Χριστιανοδημοκρατίας, αποτελεί μια ομολογία παράδοσης, παράλληλα όμως την ύστατη προσπάθεια να σώσει τουλάχιστον την υστεροφημία της. Να μην αφήσει να την αποκεφαλίσουν. Να επιχειρήσει να αποχωρήσει με αξιοπρέπεια και όχι απαξιωμένη εντελώς. Να προσπαθήσει να καθορίσει η ίδια σε ποιόν θα παραδώσει το δαχτυλίδι της διαδοχής. Το κλίμα, που έχει διαμορφωθεί εντός κόμματος επιτρέπει να υπάρχουν αμφιβολίες ακόμα και ως προς αυτό.
Αυτό που πάντα θεωρούσαν όλοι ως μεγάλο της προσόν αποδεικνύεται τώρα ως τεράστιο ψεγάδι. Η Ανγκέλα Μέρκελ συνήθιζε να περιμένει μέχρι την τελευταία στιγμή, πριν πάρει την οποιαδήποτε απόφαση θα ξεπερνούσε την απλή διαδικαστική διαχείριση της πολιτικής καθημερινότητας. Αφηνε τους άλλους να εκτεθούν και κρατούσε για τον εαυτό της τον τελευταίο λόγο. Αυτή τη φορά η καθυστέρηση αποκαλύπτεται ως αδυναμία, ως έλλειψη πολιτικού θάρρους. Ακόμα χειρότερα, επιβεβαιώνει ότι η καγκελάριος έπασχε σταθερά από έλλειψη στόχων. Γι αυτό και η επόμενη ημέρα μετά την αποχώρησή της, όποτε και αν ολοκληρωθεί αυτή μοιάζει ακόμα πιο θολή και αβέβαιη.
- το κείμενο του Κ. Αργυρού είναι από το «ΕΘΝΟΣ» (30 Οκτωβρίου 2018)
