Πριν από καμιά 20αριά- 25αριά χρόνια, ένα από τα περίπτερα στην πλατεία της Ομόνοιας ξεχώριζε απο τα άλλα με... αφαιρετικό τρόπο. Ενώ τα υπόλοιπα είχαν μετατραπεί σε μινι μάρκετς και πουλούσαν απο τσάντες μεχρι πορνοταινίες και τα πάντα όλα έχοντας μάλιστα..
διπλασιάσει τον όγκο τους με ράφια και ψυγεία τριγύρω απο το περίπτερο, το συγκεκριμένο, παρότι βρισκόταν στο πεζοδρόμιο του -τότε- ΝΕΟΝ, ήταν λιτό και πουλούσε εφημερίδες και τσιγάρα και όσα ψιλικά πουλούσαν παλιά τα περίπτερα, χωρίς να έχει επεκταθεί καν στο πεζοδρόμιο. Μου έκανε εντύπωση ο μινιμαλισμός σε ένα τόσο καίριο σημείο και πλησίασα τον περιπτερά.
Η συνέντευξη βγήκε καλή, γιατί ο εν λόγω άνθρωπος είχε μια ιδεολογία μινιμαλιστική την οποία χρόνια ακολουθούσε πιστά. Δεν ήθελε να βγάλει όσο το δυνατόν περισσότερα χρήματα, ήθελε να βγάζει τόσα όσα να μη χάνει την ησυχία του. Ησυχία στην Ομόνοια, μάλιστα.
Εγραψα μια σελίδα με τίτλο «Ο περιπτεράς ήταν... γυμνός», την παρέδωσα στην εφημερίδα, στήθηκε κανονικά με φωτογραφίες κλπ, αλλά δεν δημοσιεύτηκε ποτέ. Γιατί ένας τότε αρχισυντάκτης έπεισε τον διευθυντή -και ποιόν διευθυντή!- ότι μπορεί οι άλλοι περιπτεράδες να προσβάλλονταν η να δυσανασχετούσαν με τη «διαφήμιση» στον μινιμαλιστή συνάδελφο και να μη μας πουλούσαν σωστά τις εφημερίδες, πχ να μην τις αναρτούσαν η να τις έκρυβαν! Οσο κι αν ακουγεται αστείο, έτσι συνέβη.
Και δεν ήταν η πρώτη φορά που ένα ρεπορτάζ πήγαινε άπατο, παρότι η συγκεκριμένη εφημερίδα εκείνη την εποχή δεν πετσόκοβε συχνά τη δουλειά των συντακτών της. Παρατήρησα ότι η πλειονότητα των χαμένων ρεπορτάζ αφορούσε ζητήματα που είχαν να κάνουν με πιθανή ζημιά στην κυκλοφορία ή με κόψιμο διαφήμισης. Δεν ενοχλήσαμε ποτέ λχ κάποιες ιδιωτικές επιχειρήσεις εκπαίδευσης για τις οποίες υπήρχαν τότε χ καταγγελίες, αλλά διαφημίζονταν σε εμάς. Κι αυτά, επαναλαμβάνω, σε μια εφημερίδα που σε γενικές γραμμές βάραγε τότε μια στο καρφί και δυό στο πέταλο.
Θα μου πείτε τι σας λέω τώρα, γνωστά είναι αυτά. Τα θυμίζω θέλοντας να επισημάνω ότι μέσα στη γενική σημερινή καφρίλα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και στα φεικ νιουζ, υπάρχει και ένα καλό: κανείς δε θα σταματήσει έναν γυμνό μινιμαλιστή περιπτερά, καμιά βατραχοσαλάτα δε θα κρυφτεί, κανείς δε θα αποκρύψει το λιντσάρισμα κανενός Ζακ όταν έχει καταγραφεί.
Αν με ρωτάτε, προτιμώ να ξεχειλώνουμε στομάχια με την αηδία της γνώμης καθενός παρανοικού επιδοξου μικροναζί της διπλανής πόρτας και να πέφτουμε καμιά θύματα μιας ψεύτικης είδησης (που και πάλι, απο τα ίδια μέσα θα αποκαλυφθεί) παρά με συσκευασμένα πριγκηπόπουλα.
Παρόλα αυτά, πραγματικό ρεπορτάζ και ανάλυση βάθους δεn νοείται στα μέσα αυτά. Γιατί για να κατανοήσεις και να μεταφέρεις σωστά την είδηση πρέπει να έχεις, με κάποιο τρόπο και σε κάποιο βαθμό, εξοικειωθεί με τα πεζοδρόμια -και όχι της Ομόνοιας απαραίτητα.
Οπότε πάρτε και καμιά εφημερίδα ρε να επιμορφωθείτε, γιατί αν όλα εδώ μέσα θέλετε να τα μαθαίνετε θα χανετε πάντα το αληθινο πεζοδρόμιο
(Τα πεζοδρόμια σ’ έδωσαν τ’ ωραίο ταξείδι. Χωρίς αυτά δεν θάβγαινες στον δρόμο. Άλλα δεν έχουν να σε δώσουν πια)
Nίκος Μάστορας (από το fb)
